จากการนั่งเชียร์บอลทีมชาติเรา มาสี่นัด ผมมองว่า เราก็มีความสามารถสู้ได้นะ  ไม่ใช่สู้จนเขาสู้ไม่ไหว  แต่สู้ให้เขากลัวได้

ผมสังเกตุนัดกับซาอุ เป็นนัดแรก เรามีชื่อชั้นที่ห่างจากเขา  เราลงสนามโดยไม่มีความกดดันเท่าไหร่

เพราะ
1. เป็นนักแรก
2. แพ้ชนะยังไม่มีผลต่ออันดับเท่าไหร่
3. จิตใจยังฮึกเหิม เพราะรอบก่อนหน้าได้แชมป์กลุ่ม

นัดแรกเราเล่นได้ดี  ซาอุเกือบแพ้  แต่ก็ชนะได้อย่างค้านสายตา


นัดที่ 2 เราเจอญี่ปุ่น
โอเค ญี่ปุ่นเป็นมหาอำนาจของเอเชีย มีนักแตะไปค้าแข้งที่ยุโรปเยอะมาก ค่าสกิลเขาเยอะกว่าเรา  ลงสนามแล้วน่าเกรงขาม  ไทยเราก็ได้รับคำชมนัดซาอุมาหมาดๆ นัดนี้ความหวังแฟนๆในสนามคือการต่อกรที่สูสี

แต่เกมส์มันคนละแบบ  ผมสังเกตุว่านักเตะเราเกร็งๆ เจอญี่ปุ่นเพลสซิ่ง หรือ ตัวต่อตัวจะไปไม่ถูก   ผมรู้สึกว่านักเตะมีความกลัวกับ ค่าสกิลนักเตะญี่ปุ่น

นัดที่ 3 กับ UAE
ทางคู่แข่ง เขามาแบบเหนือๆ คือ เขาเล่นไม่กลัว นี่จากที่ผมสังเกตุนะครับ  ผมมองเห็นว่าเขามองเราเหมือนเราเป็นเด็กๆ  ในเรื่องเกมส์เราก็สู้ได้พอสมควร กองเชียร์บ้านเขาก็ไม่เยอะเท่าไหร่เมื่อเทียบกับบ้านเรา  (เขามากันเรื่อยๆ)  

นัดที่ 4 กับอิรัก
เรามีความหวังว่าจะแชร์แต้มกับอิรักและเราเคยเจอเขามาก่อน และเราสูสีพอควร   ด้วยความมุ่งมั่นฝึกและทำการบ้านของทีม ก็พยายามทำให้เราๆเห็นว่าจิตใจเยี่ยม   การลงสนามนัดนี้ เขามีการปรับทีม (อาจจะเพราะเขามีตัวดีๆเยอะ) เขาทำให้เราเสียสูญได้ มาก   นักเตะเราก็พยายามนะครับแต่มันต่อกรไม่ได้  เขามีความเก๋ากว่าเยอะเลย ถ้าสังเกตุดู แม้จะพวกอายุน้อยๆก็ตาม   บวกกับความคาดหวังของประเทศที่ต้องแบบรับไว้ว่าจะขอแชร์แต้ม  การจ่ายบอลพลาด ประกบตัวพลาดบ้าง  

ผมเลยอยากรู้ว่า ในด้านการฝึกจิตใจนักเตะ การพัฒนาจิตใจนักเตะให้รับมือกับสถานะการณ์กดดัน ทางฟุตบอลมีการฝึกด้านจิตใจไหม  หรือ ว่ามีโค้ชทางด้านนี้ไหมครับ  เพราะผมมองว่ามันก็สำคัญเช่นกัน เมื่อเทียบกับสกิลนักเตะ