สวัสดีค้ะ  เรามีเรื่องกลุ้มใจอยากขอความเห็นหน่อยค้ะ  เราพึ่งคลอดลูกสาวได้2อาทิต  เราอายุ 19 คะ   ตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์  แต่เราก็ไม่คิดจะเาออกน้ะค้ะ  เราเลิกกับแฟนก่อนจะรุ้ว่าท้อง  เราตัดสินใจบอกเค้า  แต่คำตอบที่ได้ทำให้เรายอมเผชิญอุปสรรคคนเดียว  และเราก้อต้องตัดสินใจบอกครอบครัวเราเพราะเราไม่เหลือใครแล้ว  ตลอดเวลาที่ตั้งครรภ์   เรามีความสุข ถึงจะโดนนินทาเราไม่อยากเครียด  จนวันที่เราคลอดครั้งแรกที่เห่นหน้าลูกและครั้งแรกที่ให้นมลูก  ความรุ้สึกทั้งหมดมันเพิ่มมากขึ้นจนล้นน้ำตาไหลเลยค้ะ   เรามีความสุขอย่างที่ไม่เคยมี  พอเราออกจากโรงพยาบาล  ความสุขของเรามันค่อยๆลดลง   คุนแม่ของเราและแฟนของแม่ซึ่งเป่นต่างชาติจะขอรับเป๋นบุตรบุญธรรม  และจะนำน้องไปยุ่ต่างประเทศ  เราคิดตลอดน้ะตั้งแต่ท้องบอกตัวเองเสมอว่า ถึงจะเคยเป็นลูกที่แย่แต่จะต้องเป็นแม่ที่ดีแต่ก็ไม่คิดว่าเราจะไม่ได้ทำหน้าที่นั้นเลยด้วยซ้ำไป เรากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยุ่  ทุกครั้งที่มองหน้าเค้าเราพูดตลอดว่าทำไมเราไม่มีสิทเลี้ยงเค้า เพราะเราไม่พร้อมหรอ พูดอทดเค้าเสมอ  ท่าถามว่าทำไมเราไม่ค้าน  เค้าเป่นแม่เรา  เราทำผิดกับเขาไว้เยอะ เพราะเราไม่ฟังเค้าเราถึงเป่นแบบนี้  และเราไม่เคยทำให้เค้าไว้ใจหรือเชื่อใจ  ท่าเราค้านมันก้อมีแต่จะทำให้มันแย่ลง  เราเครียดที่เราไม่สามารถรักษาลูกให้ยุ่กับเราได้  คนเป็นแม่คงเข้าใจ