คือเราสอบชิงทุนได้ไปเรียนที่ตปท.งี้อ่ะค่ะ แต่มีคนที่อยู่ในที่ทำงานพ่อเขามาได้ยินแล้วก็เข้ามาคุยกะพ่อแม่เราแล้วทีนี้เขาพูดประมาณว่าเราไม่สามารถไปได้หรอก ดูอย่างหลานเขาสิขนาดเก่งๆแบบหลานเขายังไม่ค่อยได้อะไรกลับมาจากการไปเลยแล้วถ้าเราไปจะ...เหรอ แบบแค่นี้เราก็รู้สึกไม่ดีกับเขาแล้วอ่ะยิ่งเขาพูดว่าอีกอย่างเรียนพิเศษเพิ่มเดือนสองเดือนก็ไม่ทันหรอก คือเขาดูถูกเราเกินไปป่ะ ในมุมมองของเรานะถึงเราจะไม่ได้เก่งเวอร์ขนาดใช้ภาษาเปะๆแต่เราก็พอพูดได้ อ่านออก เขียนได้ โดยส่วนเราจะถนัดด้านอ่านและเขียนที่เราอยากไปก็คือเราอยากจะไปฝึกด้านการพูดค่ะ แต่เหมือนพอเขาพูดไปแบบนั่นพ่อกับแม่ก็เลยไม่ให้เราไป เราก็ไม่ได้ขัดในสิ่งที่พ่อแม่ตัดสินใจหรอกนะคะแต่มันน้อยใจอ่ะค่ะที่เขาไม่เช้าใจเราว่าเราอยากไปฝึกภาษาเพราะในไทยถึงมีเรียนด้านพวกนี้จริงๆแต่ก็ไม่เหมือนในตปท.ที่เดินไปไหนมาไหนหรือซื้ออะไรก็ต้องใช้ภาษาตลอดอ่ะค่ะเราก็เลยอยากไปฝึกภาษาแต่พ่อกับแม่ก็เหมือนกับเชื่อคำพูดของคนนั้นมากกว่าเรา เราก็เลยบอกกับพ่อแม่ว่าเราพยายามอย่างมากนะในการสอบที่จะไปตปท.ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้ลองสอบแล้วมันก็ติดแถมติดอยู่ในอันดับต้นๆด้วยแล้วไอ้อันดับนี้มันก็เสียค่าใช้จ่ายอยู่บ้างแต่เราคิดว่าเรามีเงินเก็บถึงอยู่คือเรียกได้ว่าไม่ต้องพึ่งเงินพ่อกับแม่เลย สุดท้ายก็ไม่ได้ไปค่ะแล้วเหมือนรู้สึกยังไงก็ไม่รู้เหมือนกับสิ่งที่เราพยายามทำจะไม่มีใครเห็นค่าของมันเลย แอบน้อยใจนิดหน่อยค่ะ