ผมมีเพื่อนสนิทมากอยู่คนนึง ผมไปไหนต่อไหนก็ไปกับมันตลอด เหมือนแบบว่า ที่ไหนมีผมที่นั่นก็มีมันอยู่ คงเพราะผูกพันธ์กับมันมากจนรู้สึกว่ามันกับผมเป็นพี่น้องกันไปแล้ว แต่เวลาผ่านไปทำให้ความรู้สึกผมเปลี่ยนไปจากคำว่าเพื่อนหรือพี่น้อง กลายมาเป็นมากกว่าสถานะเพื่อน ไปโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกของผมคืออยากพูดกับมันว่า กูชอบ กูรักน้ะ ผมรู้สึกดีทุกครั้งเวลาอยู่กับมัน แต่ที่พูดไม่ได้เพราะว่ากลัวเสียเพื่อนไป และอีกอย่างผมกับมันก็ต่างมีแฟนกันทั้งคู่เลย ประเด็นหลักคือผมกับเพื่อนเป็นผู้ชาย จะให้มีความรักแบบคู่เกย์ก็ไม่ได้ แต่คงเป็นเพราะผมหวั่นไหวกับมันเองล้ะ คิดไปเอง เรื่องความรู้สึกไม่มีใครบังคับมันได้หรอก มันเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมคิดว่าไว้ใจได้ที่สุดแล้ว ผมเล่าเรื่องทุกอย่างที่ไม่เคยเล่าให้ใครมันฟังเพียงคนเดียว ถึงจะมีทะเลาะกันบ่อยๆ ก็เถอะสุดท้ายก็กลับมาดีกันเหมือนเดิมรู้น้ะว่าสถานะไหนก็ไม่ยั่งยืนเท่ากับเป็นเพื่อนกัน ผมก็ท่องบอกตัวเองว่า "เป็นเพื่อนกู มันเป็นมากกว่านั้นไม่ได้" บางทีผมก็แอบน้อยใจมันหลายครั้งที่ผมแคร์มันมากแต่มันกลับไม่เคยแคร์ผมเลยไม่เคยถามว่าผมเป็นอะไร พอผมเงียบมันก็เงียบไม่เคยถามสักคำว่า "เป็นไรป่าว" "โอเคมั้ย" "มีอะไรระบายให้กูฟังได้" บางทีก็อยากพูดน้ะแต่ไม่ดีกว่าเพราะ ยิ่งโตยิ่งรู้เลยว่า การแคร์คนอื่นมากไป ไม่ได้มีอะไรดีกับตัวเราเองเลย คิดว่าผมควรทำไงดีคับ...รักได้ คิดถึงได้ พูดคุยกันได้  แต่ครอบครองไม่ได้ เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้