สวัสดีครับ ก่อนอื่นต้องบอกว่าไอดีนี้ยืมเพื่อนมาและกระทู้นี้ก็เป็นกระทู้แรกของผมด้วย หากผิดพลาดตรงไหนแท็กผิดยังไงรบกวนช่วยแนะนำด้วยครับ
ขอเท้าความก่อนนะครับ จริงๆคิดว่าจะตามหาคนคนนี้มานานแล้วครับ เพราะเห็นจากที่เริ่มมีคนมาตามหาใครบางคนจากในพันทิปและบางคนก็ได้เจอกัน จึงคิด(หวัง)ว่าคงถึงเวลาของตัวเองสักที
เริ่มจากตอนนั้นอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่สมัยเด็กสักประมาณอนุบาล 1 น่าจะประมาณปี 42-43 ก็เข้าโรงเรียนอบุนาลแถวบ้านนั่นแหละครับ เอาจริงๆผมค่อนข้างติดแม่มากไม่ค่อยอยากไปโรงเรียนเลย ชอบร้องไห้ขอไปอยู่ที่บริษัทกับแม่ตลอดจนเรียนได้สักระยะก็เริ่มมีเพื่อนใหม่ๆครับเลยชอบไปเรียนมากขึ้นและหนึ่งในเพื่อนใหม่ของผมที่ผมจะมาตามหาในวันนี้เค้าชื่อว่า " โป๊ะแตก" ครับ ซึ่งตอนแรกที่ผมได้ยินชื่อนี้ เด็กอายุเท่านั้นก็คงงงๆกับความหมายของชื่อแน่นอน
เท่าที่จำได้โป๊ะแตกเป็นเด็กตัวเล็กๆขาวๆครับ ส่วนรูปร่างหน้าตาบอกได้เลยว่าผมจำไม่ได้จริงๆเพราะมันค่อนข้างจะผ่านมานานมาก (ตอนนี้ผมเรียนจบมหา’ลัยแล้วและคิดว่าเค้าก็น่าจะจบแล้วเหมือนกัน) แต่ที่จำได้ไม่ลืมเลยเพราะทุกตอนกลางวันเราจะมีกิจกรรมตลกๆมาทำด้วยกันเสมอก็คือ “การลากที่นอนมานอนข้างกัน” ใช่ครับแค่การลากที่นอนมานอนข้างกัน ฟังดูเหมือนจะเป็นกิจกรรมที่ธรรมดาแต่มันไม่ธรรมดาตรงที่คุณครูของพวกเราจะเป็นคนจัดที่นอนให้น่ะสิครับแล้วพวกเรามักจะแอบคุณครูลากฟูกมานอนข้างกันทุกวัน เราทำแบบนั้นจนเรียนจบอนุบาลสามแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปเรียนประถมที่อื่นครับทำให้ผมไม่เคยเจอหรือได้ยินข่าวเกี่ยวกับโป๊ะแตกอีกเลย
ขอออกตัวก่อนนะครับว่าในตอนนั้นที่คิดมันไม่ใช่ความรักอะไรหรอกครับ ผมคิดว่ามันเป็นความผูกพันธ์เหมือนกับคุณมีเพื่อนเล่นด้วยกันทุกวันแล้ววันหนึ่งคุณหรือเค้าต้องย้ายไปที่อื่น มันจะมีความผูกพันธ์กันอยู่ที่แค่อย่างน้อยได้ยินข่าวคราวเค้าบ้างก็น่าจะดีไม่น้อย
ที่ผมอยากมาตามหาเค้าเอาจริงๆผมแค่อยากทราบข่าวคราวในฐานะเพื่อนคนนึง ไม่คาดหวังว่ามันจะมีอะไรมากเกินเลยไปกว่านั้นครับ แค่ได้ติดต่อได้พูดคุยเกี่ยวกับช่วงเวลาเก่าๆที่ผ่านมาผมคิดว่ามันก็น่าจะมีความสุขมากพอละครับ หวังว่าโลกโซเชียลในตอนนี้อาจจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย แต่ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับเพราะถือว่าผมบรรลุสิ่งที่ผมคิดหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งจะทำมันและก็ได้ทำมันไปแล้วเท่านี้ก็ดีเกินกว่าที่ผมหวังไว้แล้วครับ
ปล.ขอแท็กสยามสแควร์เพราะคิดว่าเราทั้งสองคนน่าจะจบมหาลัยปีนี้พอดีครับ
“ โป๊ะแตก...เด็กน้อยอนุบาลคนนั้นที่ผมตามหา”
ขอเท้าความก่อนนะครับ จริงๆคิดว่าจะตามหาคนคนนี้มานานแล้วครับ เพราะเห็นจากที่เริ่มมีคนมาตามหาใครบางคนจากในพันทิปและบางคนก็ได้เจอกัน จึงคิด(หวัง)ว่าคงถึงเวลาของตัวเองสักที
เริ่มจากตอนนั้นอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่สมัยเด็กสักประมาณอนุบาล 1 น่าจะประมาณปี 42-43 ก็เข้าโรงเรียนอบุนาลแถวบ้านนั่นแหละครับ เอาจริงๆผมค่อนข้างติดแม่มากไม่ค่อยอยากไปโรงเรียนเลย ชอบร้องไห้ขอไปอยู่ที่บริษัทกับแม่ตลอดจนเรียนได้สักระยะก็เริ่มมีเพื่อนใหม่ๆครับเลยชอบไปเรียนมากขึ้นและหนึ่งในเพื่อนใหม่ของผมที่ผมจะมาตามหาในวันนี้เค้าชื่อว่า " โป๊ะแตก" ครับ ซึ่งตอนแรกที่ผมได้ยินชื่อนี้ เด็กอายุเท่านั้นก็คงงงๆกับความหมายของชื่อแน่นอน
เท่าที่จำได้โป๊ะแตกเป็นเด็กตัวเล็กๆขาวๆครับ ส่วนรูปร่างหน้าตาบอกได้เลยว่าผมจำไม่ได้จริงๆเพราะมันค่อนข้างจะผ่านมานานมาก (ตอนนี้ผมเรียนจบมหา’ลัยแล้วและคิดว่าเค้าก็น่าจะจบแล้วเหมือนกัน) แต่ที่จำได้ไม่ลืมเลยเพราะทุกตอนกลางวันเราจะมีกิจกรรมตลกๆมาทำด้วยกันเสมอก็คือ “การลากที่นอนมานอนข้างกัน” ใช่ครับแค่การลากที่นอนมานอนข้างกัน ฟังดูเหมือนจะเป็นกิจกรรมที่ธรรมดาแต่มันไม่ธรรมดาตรงที่คุณครูของพวกเราจะเป็นคนจัดที่นอนให้น่ะสิครับแล้วพวกเรามักจะแอบคุณครูลากฟูกมานอนข้างกันทุกวัน เราทำแบบนั้นจนเรียนจบอนุบาลสามแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปเรียนประถมที่อื่นครับทำให้ผมไม่เคยเจอหรือได้ยินข่าวเกี่ยวกับโป๊ะแตกอีกเลย
ขอออกตัวก่อนนะครับว่าในตอนนั้นที่คิดมันไม่ใช่ความรักอะไรหรอกครับ ผมคิดว่ามันเป็นความผูกพันธ์เหมือนกับคุณมีเพื่อนเล่นด้วยกันทุกวันแล้ววันหนึ่งคุณหรือเค้าต้องย้ายไปที่อื่น มันจะมีความผูกพันธ์กันอยู่ที่แค่อย่างน้อยได้ยินข่าวคราวเค้าบ้างก็น่าจะดีไม่น้อย
ที่ผมอยากมาตามหาเค้าเอาจริงๆผมแค่อยากทราบข่าวคราวในฐานะเพื่อนคนนึง ไม่คาดหวังว่ามันจะมีอะไรมากเกินเลยไปกว่านั้นครับ แค่ได้ติดต่อได้พูดคุยเกี่ยวกับช่วงเวลาเก่าๆที่ผ่านมาผมคิดว่ามันก็น่าจะมีความสุขมากพอละครับ หวังว่าโลกโซเชียลในตอนนี้อาจจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย แต่ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับเพราะถือว่าผมบรรลุสิ่งที่ผมคิดหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งจะทำมันและก็ได้ทำมันไปแล้วเท่านี้ก็ดีเกินกว่าที่ผมหวังไว้แล้วครับ
ปล.ขอแท็กสยามสแควร์เพราะคิดว่าเราทั้งสองคนน่าจะจบมหาลัยปีนี้พอดีครับ