หมายเหตุ: กระทู้นี้ ลอกแนวกระทู้ของคุณวรินทร์วรดานะคะ จขกท.ขออภัยที่ไม่ได้ทำการขออนุญาติล่วงหน้า ถ้าการตั้งกระทู้นี้ทำให้คุณวรินทร์วรดาไม่พอใจ จขกท.พร้อมจะลบกระทู้นี้ทันทีค่ะ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ การพบเจอคนตรงหน้า คงไม่ทำให้วาดมีปฏิกิริยาอย่างเช่นในตอนนี้

ถ้าไม่มีเรื่องในวันนั้น เขาคงมองรุ่นพี่คนนี้ ด้วยเพียงหางตา รับรู้ถึงการมีตัวตนแล้วเดินผ่านไปโดยไม่สนใจ

เขาคงทำแบบนั้นแล้วรู้สึกถึงความสะใจ ที่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำ จะทำให้คนๆนี้หงุดหงิดและอารมณ์เสียมากแค่ไหน

คนที่เขาคิดว่าเป็นคนที่ไม่น่าเคารพ คนที่เขาไม่เห็นเป็นพี่ คนที่ดูเป็นพวกบ้าอำนาจ ชอบให้ใครๆยกมือไหว้ก้มหัวให้

คนที่เขาไม่กลัวที่จะมองหน้า จ้องตา และแสดงให้เห็นว่า เขาจะเคารพเฉพาะคนที่ควรเคารพ ไม่ใช่กับคนที่แค่เกิดก่อนแล้วก็คิดว่าตัวเองมีสิทธิจะมาออกคำสั่งอะไรไร้สาระกับเขาหรือกับเพื่อนของเขาได้

คนที่วาดคิด ว่าคงเกลียด เขาไม่ต่างกับที่เขารู้สึกกับฝ่ายตรงข้าม

แต่เรื่องในวันนั้น มันทำให้เขาต้องย้อนมองคนๆนี้ใหม่ทั้งหมด

ในตอนที่เจ็บแทบตาย แต่มีพี่คนนี้คอยพยุง คอยถาม คอยแสดงความเป็นห่วง

คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว แต่เขาไม่กล้าพอที่จะถามออกไปในตอนนั้น

ใช่ วาดคนนี้นี่แหละ ที่ไม่กล้าถาม

จะให้อยู่ดีๆหันไปถามว่า เห้ย ช่วยกุทำไมวะ? เกลียดกุไม่ใช่อ่อ? มันก็ดูเป็นอะไรที่ไม่สมควรขึ้นมาทันที

พี่เขาเข้ามาช่วยทำไม? พี่เอาตัวมาบังแทนผมทำไม? หรือตอนแรกพี่เขาไม่รู้ว่าเป็นวาด?

แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ตอนพี่เขารู้แล้ว ทำไมเขายังดูเป็นห่วง ยังเข้ามาพยุง ถือกระเป๋า พาไปทำแผล

ก็ถ้าพี่เขาเป็นอย่างที่เขาเข้าใจมาตลอด คนแบบนั้นน่าจะปล่อยเขาไว้ตรงนั้น ไม่ก็เดินมาถากถางว่าเขาสมควรโดนแบบนั้นแล้ว

แล้วอยู่ดีๆ สิ่งที่ไอก้องเคยพูดก็ดูเหมือนจะมีความหมายที่เขาเข้าใจได้ขึ้นมา

บางที สิ่งที่เราเห็น อาจไม่ใช่ความจริงเสมอไปก็ได้นะเว้ย

นี่มันไม่ใช่แค่สิ่งที่เขาเห็น ยิ่งสิ่งที่เขาคิดเอง ยิ่งไม่ตรงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย

แล้วพอเขารู้ตัวว่า เขาได้มองคนๆนึงผิดไป ได้ทำตัวไม่ดี พูดจาไม่ดีกับคนๆนึง ซึ่งคนๆนั้นกลับยังทำดีกับเขา ช่วยเขา

มันทำให้เขารู้สึกทำตัวไม่ถูก วันนั้น เขายังพอตีเนียนเอาความเจ็บมากลบเกลื่อนได้

แต่มาตอนนี้ ตอนที่ได้มาเจอหน้ากันอีกที การแกล้งเมินก็ดูเป็นเรื่องยากขึ้นมา

เขาได้แต่มองคนตรงหน้า สมองก็คิดว่าเขาควรจะทำตัวยังไงดี

เอ้อ อย่างแรก เขาควรจะยกมือไหว้ ใช่มะ ก็คนๆนี้เป็นรุ่นพี่เขานี่หน่า

"หวัดดีครับ" เขายังคงมองคนตรงหน้า ปากเอ่ยทักทาย พร้อมสองมือที่ยกขึ้นประนมจรดปลายจมูก

เขาเห็นพี่เปรมยกมือรับไหว้ แล้วเขาก็ย้อนคิดไปถึงครั้งนั้นที่เขายกมือไหว้รุ่นพี่คนนี้แบบกวนประสาท

บ้าชะมัด

วาดหลบตาลงมองมือตัวเองพอดีกับที่พี่เปรมเอ่ยถามขึ้นมา

"มาซื้อยาแก้ปวดเหรอ" น้ำเสียงที่เขารู้สึกว่าไม่คุ้นตั้งแต่วันนั้น วันนี้ พอได้ยินอีกทีก็ดูเหมือนว่าจะทำให้หูของเขาอื้ออึงไปเล็กน้อย ได้ยินก็แต่เสียงหัวใจตัวเอง ที่ดัง ตึกตึก ความเป็นห่วงที่เขารู้สึกจากทั้งในคำถามและน้ำเสียง ยิ่งทำให้เสียงตึกตักมันดังขึ้นกว่าทุกที

......

ตึก ตึก

......

"ครับ"

"ก็ ถ้าไม่หายดี ยังไงก็ไปหาหมอละกัน" น้ำเสียงนุ่มที่กำชับอีกรอบ เขาฟังแล้วทำได้แค่มองดูท่าทีคนตรงหน้า

"ครับ แล้ว..." วาดถามพี่บ้างได้ใช่มั้ย?

"...ของพี่เป็นไงบ้างครับ"

"โอเค พี่ไม่ได้เป็นไรมาก" ดีนะ พอได้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาก็รู้สึก เบาใจ?

"งั้น ผมไปก่อน" ยิ่งอยู่นาน เขายิ่งรู้สึกว่าอาการตัวเองยิ่งไม่ปรกติ แค่จะหายใจ ยืนนิ่งๆ ทำมือให้อยู่เฉยๆ ยังจะลำบาก ซึ่งวาดมั่นใจว่าอาการนี้ไม่ได้เป็นควันลงจากการถูกซ้อมวันนั้นแน่ๆ

เขาหลบตาคนตรงหน้า แล้วรีบจะเดินเบี่ยงพาตัวเองออกจากสถานการณ์ที่น่าทำตัวไม่ถูกนี้

เอะ เขาควรจะยกมือไหว้ลาพี่เปรมอีกรอบมั้ย มือเร็วเท่าความคิด เขามองที่พี่เปรมอีกครั้งเตรียมจะยกมือไหว้ ก็พอดีกับที่เขาเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังมองมา

"เอ่อ..." ??

ตึก ตึก

"เดี๋ยวจะมีการชิงธงรุ่นอ่ะ ยังไงก็...ไปด้วยนะ" น้ำเสียงแบบนี้อีกแล้ว...

ตึก ตึก

สายตาของพี่เปรมที่มองมายังเขาตอนนี้ กับอาการของตัวเขาเองที่ตอบสนองต่อคนตรงหน้า ทำให้การสบตาดูยากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาที่เคยจ้องหน้าท้าต่อย ตอนนี้แค่ยืนเฉยๆจะให้สบตายังต้องหลบตา

เขาพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรพูดออกเสียงออกมา พี่เขาชอบถามให้ตอบออกเสียงนี่นะ เขาพอจะจำได้

"ได้ครับ" เขาตอบแล้วหลบตา นึกได้ว่าควรพาตัวเองออกจากที่นี่เสียที เขายกมือขึ้นไหว้ลาพี่เปรมอีกครั้ง

"หวัดดีครับ" ลอบมองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไป เพื่อให้แน่ใจว่าพี่ไม่ได้มีเรื่องอะไรจะบอกเขาอีก

แต่พอเห็นคนตรงหน้าไม่ได้มองมาหลังรับไหว้...

เขาก็รีบเดินออกไป

พร้อมหวังว่าอาการหูอื้อกับการได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่ดังตึกตึกก้องอยู่ในตอนนี้จะดีขึ้น...

(จนกว่าเขาจะพบกับพี่เปรมคนนี้อีก?)

----------------------------------------------------------------------
ปล. พอดีเห็นคนตั้งกระทู้ว่าไม่อินคู่นี้ คืออยากจะบอกว่าเราดูแล้วโคตรเขินกับท่าทีของสองคนนี้เลยค่ะ ในขณะที่ พอท กับ ก้องกำลังซึนกำลังหยอด อยู่ดีๆคู่นี้ก็ตะมุตะมิแบบขึ้นมาแบบทำให้ไม่ทันได้ตั้งตัว -/////-