คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 5
เข้าใจจขกท.นะอยู่เงียบๆสักพักก็ดี ทางบ้านเมื่อคุณหายเขาจะได้คิดทบทวนกันบ้าง?หรืออาจจะไม่!
นำ้มันเต็มแก้วเทลงไปมันก็ล้น คนเราก็เช่นกันวันหนึ่งมันก็ระเบิดมันไม่แปลกทีจะเกิดกับใครก็ได้
ที่ต้องรับเรื่องนั้น เรื่องนี้ทุกวันและคนๆนั้นต้องทำงาน. คนทำงานทั้งวันก็เหนื่อยแล้วเค้ายังมาต้องเจอปัญหาในบ้านซ้ำๆ
ที่เหมือนจะแบบเดิมๆ คนผิดคนเดิม ผู้ใหญ่จะคิดแต่ว่าเป็นพ่อ-แม่อะไรก็ถูกเสมอ ไม่เคยมองไปในใจลูกและดูว่าลูกอายุเท่าไร
การให้เกียรติลูกไม่มี เคารพในสิทธิ เสรีภาพในความคิดและการกระทำ เราไม่ทราบทะเลาะกันเรื่องอะไร
แต่ทุกบ้านมีเรื่องให้ถกเถียงทุกบ้านค่ะ ที่เรากล้าเขียนเพราะเรารู้สังคมครอบครัวคนไทยเรา
เอางี้นะหายโมโหก็ปรับความเข้าใจ ขอโทษคุณแม่ที่ต้องหนีออกไปเพราะมันไม่ไหวจริงๆ?
ถ้าแม่ได้คิดว่าลูกเจ็บปวดขนาดนี้ อาจได้คิดและลดทิฐิความเป็นแม่ลงไปบ้าง ไม่ใช่เป็นแม่แล้วจะพูดว่าอะไรได้ทุกเรื่อง
เรื่องบางเรื่องมันต้องคิดก่อนลูกไม่ใช่เด็กแล้ว เปลี่ยนจากแม่มาเป็นเพื่อนกันคุยกันดูแลกัน คือในบ้านเราเราทำแบบนี้
เราไม่คาดหวังอะไร เราขอแค่ทุกคนในบ้านมีความสุข
จขกท.คะบางเรื่องถ้ามันเกิดทุกวันเลี่ยงไม่ได้ หาทางคุยกับคุณแม่ที่คุณมีความรู้สึก บอกไปว่าคุณไม่ชอบอะไร และต้องการอะไร
และที่คุณอยู่คุณทำเพื่อใคร คนมันคนละคนจะให้เหมือนกันคงไม่ได้คือพี่กับตัวคุณ เราแค่คนธรรมดาเรายังรู้สึกรับรู้ได้
แล้วคนที่เป็นดารานี่มาดูว่าเขาต้องรับอะไรกับบ้าง
ทำไมน้องสาวศรีลิต้า เจนเซนฆ่าตัวตาย
ทำไมน้องสาววีเจจ๋า ฆ่าตัวตาย
ทำไมน้องสาว จูเลีย โรเบิตร์ ฆ่าตัวตาย
ทั้งหมดลงท้ายด้วยโรคซึมเศร้า
ยังมีอีกนึกไม่ออก
เพราะคนเป็นพี่ประสบความสำเร็จแต่คนเป็นน้องต้องรับคำเปรียบเทียบ
จะคนละพ่อคนละแม่ จะสวยมากสวยน้อย จะเรียนเก่งหรือเรียนไม่ได้เรื่อง
มันคือปมอันยิ่งใหญ่ ความกดดัน ที่คนเป็นพ่อแม่และผู้เป็นพี่ๆควรเอามาคิด ไม่ใช่ไปตอกย้ำ ซ้ำซาก
นำ้มันเต็มแก้วเทลงไปมันก็ล้น คนเราก็เช่นกันวันหนึ่งมันก็ระเบิดมันไม่แปลกทีจะเกิดกับใครก็ได้
ที่ต้องรับเรื่องนั้น เรื่องนี้ทุกวันและคนๆนั้นต้องทำงาน. คนทำงานทั้งวันก็เหนื่อยแล้วเค้ายังมาต้องเจอปัญหาในบ้านซ้ำๆ
ที่เหมือนจะแบบเดิมๆ คนผิดคนเดิม ผู้ใหญ่จะคิดแต่ว่าเป็นพ่อ-แม่อะไรก็ถูกเสมอ ไม่เคยมองไปในใจลูกและดูว่าลูกอายุเท่าไร
การให้เกียรติลูกไม่มี เคารพในสิทธิ เสรีภาพในความคิดและการกระทำ เราไม่ทราบทะเลาะกันเรื่องอะไร
แต่ทุกบ้านมีเรื่องให้ถกเถียงทุกบ้านค่ะ ที่เรากล้าเขียนเพราะเรารู้สังคมครอบครัวคนไทยเรา
เอางี้นะหายโมโหก็ปรับความเข้าใจ ขอโทษคุณแม่ที่ต้องหนีออกไปเพราะมันไม่ไหวจริงๆ?
ถ้าแม่ได้คิดว่าลูกเจ็บปวดขนาดนี้ อาจได้คิดและลดทิฐิความเป็นแม่ลงไปบ้าง ไม่ใช่เป็นแม่แล้วจะพูดว่าอะไรได้ทุกเรื่อง
เรื่องบางเรื่องมันต้องคิดก่อนลูกไม่ใช่เด็กแล้ว เปลี่ยนจากแม่มาเป็นเพื่อนกันคุยกันดูแลกัน คือในบ้านเราเราทำแบบนี้
เราไม่คาดหวังอะไร เราขอแค่ทุกคนในบ้านมีความสุข
จขกท.คะบางเรื่องถ้ามันเกิดทุกวันเลี่ยงไม่ได้ หาทางคุยกับคุณแม่ที่คุณมีความรู้สึก บอกไปว่าคุณไม่ชอบอะไร และต้องการอะไร
และที่คุณอยู่คุณทำเพื่อใคร คนมันคนละคนจะให้เหมือนกันคงไม่ได้คือพี่กับตัวคุณ เราแค่คนธรรมดาเรายังรู้สึกรับรู้ได้
แล้วคนที่เป็นดารานี่มาดูว่าเขาต้องรับอะไรกับบ้าง
ทำไมน้องสาวศรีลิต้า เจนเซนฆ่าตัวตาย
ทำไมน้องสาววีเจจ๋า ฆ่าตัวตาย
ทำไมน้องสาว จูเลีย โรเบิตร์ ฆ่าตัวตาย
ทั้งหมดลงท้ายด้วยโรคซึมเศร้า
ยังมีอีกนึกไม่ออก
เพราะคนเป็นพี่ประสบความสำเร็จแต่คนเป็นน้องต้องรับคำเปรียบเทียบ
จะคนละพ่อคนละแม่ จะสวยมากสวยน้อย จะเรียนเก่งหรือเรียนไม่ได้เรื่อง
มันคือปมอันยิ่งใหญ่ ความกดดัน ที่คนเป็นพ่อแม่และผู้เป็นพี่ๆควรเอามาคิด ไม่ใช่ไปตอกย้ำ ซ้ำซาก
แสดงความคิดเห็น
ตอนนี้เตลิด ฟุ้งซ่านมากค่ะ ขอระบาย.....
ปิดโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์ ไม่ทุกช่องการสื่อสาร ทั้งพี่น้อง และแฟน
สาเหตุหลักๆมาจาก บ้านเรา สังคมญาติเราเป็นอะไรที่เราไม่ชอบ ทุกคนดูคาดหวังกับการใช้ชีวิตของเรา
ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้รู้สึกว่างานที่เราทำอยู่ด้อยกว่าคนอื่นตรงไหน
เพียงแค่พี่สาวเราดูจะมีงานการดีกว่าเรา เค้าแต่งงาน มีลูก ซื้อบ้าน ซื้อรถ ไปเที่ยว ดูแฮ้ปปี้ล่ะมั้งคะ
มันเป็นอะไรที่สะสมมานาน เนื่องจากแม่ทะเลาะกับพ่อ เลยแยกกันอยู่แต่ไม่ได้หย่า เราก็เลยพยายามอยู่กับแม่มากที่สุด
อะไรก็แล้วแต่ เราเลือกแม่ก่อนเสมอ แต่เหมือนแม่ชอบมาระเบิดใส่เรา ทำไมแม่ไม่สงสารเราเหมือนเวลาสงสารพี่สาวเราบ้าง
เราไม่รู้จะทำไงดีค่ะ มันฟุ้งซ่านไปหมด งานก็ทำไม่ไหว เรารู้นะคนรอบข้างคงเครียดไปหมด
แต่เราอยากอยู่คนเดียว เราไม่พร้อมที่จะกลับไปพบเจอคนเหล่านั้น
ส่วนนึงเราคงเป็นประเภทเด็กเก็บกดด้วย ไม่ค่อยชอบระบายให้ใครฟังแม้กระทั่งแฟนเราเอง
ความรู้สึกตอนนี้ เราอยากมีสังคมใหม่ที่ไม่ต้องพบเจอคนเหล่านั้นเลย... จะเป็นไปได้มั้ย
เราเคยคิดจะเข้าหาธรรมะนะคะ แต่ตอนนี้เราไม่พร้อมจริงๆ มันสับสนฟุ้งซ่านไปหมด
แล้วอีกนานแค่ไหน กว่าเราจะพร้อมกลับไปเผชิญสังคมเดิมๆที่เราไม่โอเค.....