สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน ทุกคนที่เป็นวัยรุ่นก็ต้องมีเพื่อนแล้วเพื่อนในความหมายของทุกคนอื่นอะไรค่ะ เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวเพื่อนเรียนหรือแค่คบเพื่อเที่ยวเล่นไปวันๆ? เรามีเรื่องมาเล่าให้เพื่อนๆฟังมันเป็นเรื่องที่เราคิดผิดมาตลอดเราเคยเป็นคนเกเรมากเคยทำให้ครอบครัวเสียใจแต่เราก็ไม่เคยคิดถึงคนในครอบครัวเลยคิดถึงแต่คนอื่นมองข้ามครอบครัวของเรามาตลอดว่าที่เขาว่าเขาด่ามันน่ารำคาญ
แต่เพราะเรื่องนี้ทำให้เราคิดได้เรานี้เราอยู่ชั้นมัธยม ตอน ม.2เราเป็นเด็กเกเรชอบหาเรื่องคนอื่นเราไม่ชอบใครเราก็จะด่าจะว่าเรามีเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มหนึ่งพวกเขาดีกับเรามากๆเรามีเพื่อนสนิทอยู่ในนั้นคนนึงแต่ขอไม่เอ่ยชื่อน่ะค่ะ
พวกเราเวลาไปไหนไปกันไม่ชอบใครก็ไม่ชอบเหมือนกันถึงแม้จะมีทะเลาะกันบ้างก็ไม่ถึงกับรุนแรงมีวันนึงเราไม่ชอบคนๆนึงในห้องเพราะเขาชอบทำหน้าไม่พอใจใส่เราเราก็ไม่ชอบแล้วพอมาวันนึงเราก็ไปรุมเขาล่ะก็ถามตีคนที่ไม่มีทางสู้พอเราตีกันเสร็จเรื่องก็ถึงห้องปกครองครูก็มาหาเราแล้วเรียกเราไปคุยแต่เรื่องนี้ยังไม่รู้ถึงผู้ปกครองเราก็คิดว่าครั้งต่อไปเราจะไม่ทำแบบนี้อีกต่อไปล่ะเรากลัวพ่อแม่เรารู้แล้วจะว่าให้เราพอมาเทอม2มีสอบธรรมมะเราก็ขี้เกียจเข้า รร เราก็ว่าจะไม่เข้าแล้วเรามาเจอครูห้องปกครองหน้า รร พอดีเราก็วิ่งหนีครูเราก็โทรหาแม่อ้างว่าจะไปโรงพยาบาลแล้วพออีกวันครูก็เรียกไปคุยเชิญผู้ปกครองแม่บอกเราว่าครูทำทันบนไว้แล้วอีกครั้งจะโดนออกแล้วแม่ก็ด่าเราบลาๆเราก็รำคาญเถียงแม่นู่นนี้นั้นเราก็คิดอีกว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกล่ะแต่สุดท้าย....
เราขึ้น ม.3มาเราก็มีเรื่องอีกเราตีกับเพื่อนที่โรงเรียนเพราะเขาโพสด่าเราเราไม่พอใจมากก็เลยทักแชทเขาไปแล้วสุดท้ายก็จบด้วยการตีอีกแล้วเราตัดสินใจเล่าให้แม่ฟังว่าเราตีกับเขาแม่ก็ด่าเราอีกเราก็บอกว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้งพอมาอีกวันเราก็โดยเรียกไปห้องปกครองอีกล่ะโดนเชิญอีกแล้วแม่ก็ต้องมาโรงเรียนอีกพอมารอบนี้แม่ก็ไม่บ่นพูดกับเราดีๆเราก็คิดว่าพอแล้วแหละเราจะไม่ทำแล้วจริงๆ...แต่พอไม่กี่อาทิตย์ก็มีเรื่องอีกแล้วเราไม่เข้าโรงเรียนมัวไปเที่ยวจนครูจับได้ตอนแรกแม่เราไม่รู้ว่าเราหายไปไหนแม่ตามหาเราแต่เราไม่รู้แม่กลับทุกข์ทั้งๆที่เราสนุกสนานไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วสุดท้ายเราก็มาเจอแม่แม่ก็ด่าให้เราตีเราไล่เราออกจากบ้านเราร้องไห้หนักมากแล้วเราก็ไม่คุยกับใครเลยสุดท้ายพ่อกับแม่ก็คุยกับเราเองตอนนั้นเราโทษตัวเองมตลอดว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอคิดได้หลายๆอย่างแล้วสุดท้ายเราก็ทำผิดซ้ำๆซากๆแล้วพอมาวันนึงเราก็ทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มแล้วเราทะเลาะกันหนักมากจนเราเบือกออกมาจากนั้นก็มีคนแอนตี้เราเยอะมากแล้วเราก็มาคบกันเพื่อนอีกกลุ่มนึงในห้องแต่แรกๆเขาก็สนใจเรานานๆไปเขาก็เริ่มห่างเราแล้วมันมีเพื่อนคนนึงชอบโดนกลุ่มนี้นินทาบ่อยๆเราก็เลยไปบอกเขาด้วยความหวังดีจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เขาสุดท้ายเขาก็หาว่าเราแต่งเรื่องซ่ะงั่น555แล้วเราก็ทะเลาะกันเราใจร้อนมากเลยผลักเขาแต่เขาก็ไม่ได้ล้มแล้วทุกๆคนก็มารุมด่าเราแต่เขาพูดเรืองราวในอดีตตอนทีาเราเคยเป็นเพื่อนกับเขาเขาด่าเรามากมายรวมถึงเพิ่อนที่เราเคยรักมากๆจนเราเสียความรู้สึกพอกลับบ้านมาเราก็ตัดสินใจบอกครอบครัวปรึกษาพ่อแม่พี่ครอบครัวเราก็ให้คำปรึกษาเราทุกอย่างสุดท้ายครอบครัวก็คือสิ่งสุดท้ายที่เรามีทุกๆครั้งที่เราทำผิดครอบครัวก็ให้อภัยเราเสมอเราไม่รู้เลยว่าแม่แอบไปร้องไห้เราไม่รู้เลยว่าแม่ลำบากแค่ไหนที่หาเงินให้เราเรียนถึงแม่พ่อพี่จะเหนื่อยแต่ท่านก็ไม่เคยหยุดตอนนี้ท่านอยู่กับเราตอนที่เรามีความสุขกับเพื่อนไท่เคยมองเห็นครอบครัวแต่ลองคิดดูสิค่ะถ้าวันไหนเราทุกข์ใจอะไรครอบครัวเท่านั้นที่จะอยู่เขียงข้างเราเสมอ😊
ชึวิตวัยรุ่น เพื่อนหรือครอบครัว?
แต่เพราะเรื่องนี้ทำให้เราคิดได้เรานี้เราอยู่ชั้นมัธยม ตอน ม.2เราเป็นเด็กเกเรชอบหาเรื่องคนอื่นเราไม่ชอบใครเราก็จะด่าจะว่าเรามีเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มหนึ่งพวกเขาดีกับเรามากๆเรามีเพื่อนสนิทอยู่ในนั้นคนนึงแต่ขอไม่เอ่ยชื่อน่ะค่ะ
พวกเราเวลาไปไหนไปกันไม่ชอบใครก็ไม่ชอบเหมือนกันถึงแม้จะมีทะเลาะกันบ้างก็ไม่ถึงกับรุนแรงมีวันนึงเราไม่ชอบคนๆนึงในห้องเพราะเขาชอบทำหน้าไม่พอใจใส่เราเราก็ไม่ชอบแล้วพอมาวันนึงเราก็ไปรุมเขาล่ะก็ถามตีคนที่ไม่มีทางสู้พอเราตีกันเสร็จเรื่องก็ถึงห้องปกครองครูก็มาหาเราแล้วเรียกเราไปคุยแต่เรื่องนี้ยังไม่รู้ถึงผู้ปกครองเราก็คิดว่าครั้งต่อไปเราจะไม่ทำแบบนี้อีกต่อไปล่ะเรากลัวพ่อแม่เรารู้แล้วจะว่าให้เราพอมาเทอม2มีสอบธรรมมะเราก็ขี้เกียจเข้า รร เราก็ว่าจะไม่เข้าแล้วเรามาเจอครูห้องปกครองหน้า รร พอดีเราก็วิ่งหนีครูเราก็โทรหาแม่อ้างว่าจะไปโรงพยาบาลแล้วพออีกวันครูก็เรียกไปคุยเชิญผู้ปกครองแม่บอกเราว่าครูทำทันบนไว้แล้วอีกครั้งจะโดนออกแล้วแม่ก็ด่าเราบลาๆเราก็รำคาญเถียงแม่นู่นนี้นั้นเราก็คิดอีกว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกล่ะแต่สุดท้าย....
เราขึ้น ม.3มาเราก็มีเรื่องอีกเราตีกับเพื่อนที่โรงเรียนเพราะเขาโพสด่าเราเราไม่พอใจมากก็เลยทักแชทเขาไปแล้วสุดท้ายก็จบด้วยการตีอีกแล้วเราตัดสินใจเล่าให้แม่ฟังว่าเราตีกับเขาแม่ก็ด่าเราอีกเราก็บอกว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้งพอมาอีกวันเราก็โดยเรียกไปห้องปกครองอีกล่ะโดนเชิญอีกแล้วแม่ก็ต้องมาโรงเรียนอีกพอมารอบนี้แม่ก็ไม่บ่นพูดกับเราดีๆเราก็คิดว่าพอแล้วแหละเราจะไม่ทำแล้วจริงๆ...แต่พอไม่กี่อาทิตย์ก็มีเรื่องอีกแล้วเราไม่เข้าโรงเรียนมัวไปเที่ยวจนครูจับได้ตอนแรกแม่เราไม่รู้ว่าเราหายไปไหนแม่ตามหาเราแต่เราไม่รู้แม่กลับทุกข์ทั้งๆที่เราสนุกสนานไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วสุดท้ายเราก็มาเจอแม่แม่ก็ด่าให้เราตีเราไล่เราออกจากบ้านเราร้องไห้หนักมากแล้วเราก็ไม่คุยกับใครเลยสุดท้ายพ่อกับแม่ก็คุยกับเราเองตอนนั้นเราโทษตัวเองมตลอดว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอคิดได้หลายๆอย่างแล้วสุดท้ายเราก็ทำผิดซ้ำๆซากๆแล้วพอมาวันนึงเราก็ทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มแล้วเราทะเลาะกันหนักมากจนเราเบือกออกมาจากนั้นก็มีคนแอนตี้เราเยอะมากแล้วเราก็มาคบกันเพื่อนอีกกลุ่มนึงในห้องแต่แรกๆเขาก็สนใจเรานานๆไปเขาก็เริ่มห่างเราแล้วมันมีเพื่อนคนนึงชอบโดนกลุ่มนี้นินทาบ่อยๆเราก็เลยไปบอกเขาด้วยความหวังดีจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เขาสุดท้ายเขาก็หาว่าเราแต่งเรื่องซ่ะงั่น555แล้วเราก็ทะเลาะกันเราใจร้อนมากเลยผลักเขาแต่เขาก็ไม่ได้ล้มแล้วทุกๆคนก็มารุมด่าเราแต่เขาพูดเรืองราวในอดีตตอนทีาเราเคยเป็นเพื่อนกับเขาเขาด่าเรามากมายรวมถึงเพิ่อนที่เราเคยรักมากๆจนเราเสียความรู้สึกพอกลับบ้านมาเราก็ตัดสินใจบอกครอบครัวปรึกษาพ่อแม่พี่ครอบครัวเราก็ให้คำปรึกษาเราทุกอย่างสุดท้ายครอบครัวก็คือสิ่งสุดท้ายที่เรามีทุกๆครั้งที่เราทำผิดครอบครัวก็ให้อภัยเราเสมอเราไม่รู้เลยว่าแม่แอบไปร้องไห้เราไม่รู้เลยว่าแม่ลำบากแค่ไหนที่หาเงินให้เราเรียนถึงแม่พ่อพี่จะเหนื่อยแต่ท่านก็ไม่เคยหยุดตอนนี้ท่านอยู่กับเราตอนที่เรามีความสุขกับเพื่อนไท่เคยมองเห็นครอบครัวแต่ลองคิดดูสิค่ะถ้าวันไหนเราทุกข์ใจอะไรครอบครัวเท่านั้นที่จะอยู่เขียงข้างเราเสมอ😊