ผมไปอ่านๆดู พระไพรวัลย์ท่านมีเจตนาดี ที่จะให้ความรู้กับสังคมในแบบที่จับต้องได้ โดยนำสถานการณ์ที่เห็นหรือเป็นประเด็นอยู่ทั่วๆไป มาเป็นตัวอย่าง/ตัวกลาง ในการสื่อสาระหลัก ซึ่งผมค่อนข้างเห็นด้วยและอนุโมธนาด้วยครับ

เนื่องจากในวิธีการสอนที่ผ่านมาส่วนใหญ่นั้น มักจะยกเรื่องราวตัวอย่างที่โบราณ ผู้ถูกสอนไม่สามารถประยุกต์ให้เกิดประโยชน์กับการใช้ชีวิตปัจจุบันได้  เพราะเป็นตัวอย่างมิติเดียว ในสภาพสังคมและองค์ความรู้ในยุคพุทธกาล เช่น ตัวผมเอง จนป่านนี้ก็ไม่สามารถสรุปได้อย่างกระจ่าง สิ้นสงสัยในใจ ว่าการให้เงินขอทาน เป็นการกระทำที่ดีงามอย่างหมดจด(ต่อสังคม หรือกระทั่งต่อขอทานคนนั้น) จริงหรือไม่ , การปล่อยนกปล่อยปลาตามวัด จัดเป็นการส่งเสริมความเลวร้ายทรมานต่อสัตว์ ใช่หรือไม่ ฯลฯ

ตัวอย่างแบบมิติเดียวที่มีในพุทธกาล ไม่สามารถตอบคำถามเหล่านี้ได้เลย .. ทางออกที่ทำๆกันมา คือการไม่เสนอทางออก  โดยเลี่ยงว่าเป็นเรื่องทางโลกๆ พระศาสนาไม่ควรเข้าไปยุ่ง .. หรือไม่ก็เห็นพยายามตอบกันเท่าที่มีในตำราแบบมิติเดียว เช่น โฟกัสที่เจตนาช่วยชีวิต เจตนาที่ดีงาม ขณะที่ปล่อยเต่าปล่อยปลาลงบ่อ ถือบุญได้เกิดขึ้นแล้ว .. ทั้งๆที่มันก็มีองค์ความรู้ในยุคนี้อยู่แล้ว ว่าเต่าบางประเภทที่ปล่อยไป จะตายง่ายๆอยู่แถวบ่อนั่นแหละ ตายเร็วกว่าอยู่ในกะละมังคนขายเต่าเสียอีก  

ด้วยลักษณะเช่นนี้ ศาสนาจึงค่อยๆถอยห่างจากสังคม ห่างจากวิถีดำเนินชีวิตของคนส่วนใหญ่ไปเรื่อยๆครับ  .. และการมัวแต่ยกตัวอย่างเศรษฐีใจบุญสร้างศาลามโหฬารปูพื้นทอง ก็รังแต่จะทำให้สังคมหลงไปสร้างจานบินให้อลังการนั่นแหละครับ