ตอนนีเราเรียนมหาลัยอยู่ค่ะ แล้วอาศัยอยู่กับยายที่เขาไม่สามารถขับรถออกไปซื้อของได้ อีกอย่างเราไม่ค่อยชอบออกไปไหนเวลามีงานเยอะๆ ด้วย แต่ถ้าว่างอยู่นี่ถึงไหนถึงกันค่ะ แต่ก็อย่างที่รู้เด็กมหาลัยมีเวลาว่างมากมายที่ไหนกัน

แรกๆ เราก็เฉยๆ ค่ะ เพิ่งรู้ตัวตอนเพื่อนชวนไปกินหมูกระทะแล้วเราไม่ไป เพราะกว่าจะไปกันก็ค่ำแล้ว ยายเราไม่ชอบให้ออกจากบ้านตอนค่ำด้วยค่ะ แล้วเพื่อนคนนึงก็พูดขึ้นมาว่า " (ชื่อเรา) ไม่เอาเพื่อนแล้วแหละ" เราก็แบบ...เฟลอ่ะค่ะ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าใครชวนแล้วเราไม่ไปเลยนะ เราก็พยายามไปบ้าง ปฏิเสธบ้าง เฉลี่ยแล้วเราไปนั่งกินกับเพื่อนๆ ไม่เกินอาทิตย์ละสองครั้งค่ะ (กรณีโดนเซ้าซี้ให้ไปนะ)

เราก็มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน เรื่องเงินด้วย งานด้วย บางงานก็เป็นงานกลุ่มอยู่ด้วยกันนี่แหละ แล้วอีกอย่างบางวันยายเราทำกับข้าวตั้งไว้ให้ที่บ้าน ถ้าเราไม่กลับไปกินยายก็ต้องกินคนเดียว ยายจะมีความสุขมากเวลาเรากินกับข้าวฝีมือยายจนหมด คือเราก็สงสารยายอ่ะค่ะ แกอยู่บ้านคนเดียว รู้ว่าวัยนี้มันต้องให้ความสำคัญกับเพื่อนบ้าง แต่คนเราก็ต้องให้ความสำคัญกับครอบครัวด้วยไม่ใช่เหรอ

เราก็แค่กลุ้มค่ะ เวลาเราบอกเหตุผลกับเพื่อนไป เพื่อนก็พูดว่าเข้าใจแล้วแต่สีหน้าท่าทางเหมือนคิดว่าคำพูดเราเป็นข้ออ้างมากกว่า หรือว่าเราคิดมากไปเอง? เวลาเค้ากินกันแล้วก็จะถ่ายรูปมาอวดมาโชว์ให้เราดู กลัวว่าเพื่อนจะเอือมเอาน่ะค่ะ จะชวนไปไหนทีก็ต้องเซ้าซี้ เฮ้อ...
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ ได้ระบายออกมาบ้างเราก็สบายใจขึ้นเยอะแล้วค่ะ