อยากเป็นซิลแต่พลาดไปแล้วหมดโอกาศ
ตอนนี้ผมอายุ 26 ร่างกายดีแต่ปรรจุบรรทำงานเป็น คอนแท็กให้กับทางสถานทูตอเมริกา เวลามีภารกิจในไทย
เกี่ยวกับภารกิจของอเมริกาทางด้านอากาศยานทางการทหาร
แต่พอนานวันไปก็มีความรู้สึกว่ามันเริ่มไม่ใช่สวนตัวแล้วผมเคบรู้สึกแบบนี้มาแล้วครั้งนึงครั้งแรกผมเคยรู้สึกแบบนี้ตอน อายุ 20 แต่ไม่ติดใจอะไรเพราะคิดว่าอายุยังน้อยอาจจะยังเบื่อง่ายหนายเร็วก็ขยับดีดตัวเองขึ้นมาจนถึงจุดนี้ ผลสรุปคือก็เหมือนเดิมแต่ดั้งแต่เดิมผมถูกเลี้ยงมาไม่เหมือนชาวบ้านแน่นอนครับไม่ขอพูดในส่วนนี้น่ะครับมันตะกลายเป็น ส่วน พ่อและแม่ผม ขออภัยในส่วนนี้ด้วยครับ (ขอแจ้งไว้ก่อนน่ะครับว่าพ่อผมเป็นข้าราชกาล)
ผมค้อนข้างจะโดนเลี้ยงมาโหดทั้งด้านฝึกสติปันยาและกายภาพโดยทั้งสิ้นต้องแต่อายุ 10 ขวบก็หนักขึ้นตามอายุครับแต่ด้วยความเป็นวัยรุ่นผมเลยเลือกที่จะไม่เดินในเส้นทางที่พ่อผมปูไว้ให้ก็คิดว่าจะไม่เสียใจภายหลังจนสุดท้าย 10 ปีให้หลังจนอายุ 26 ปรรจุบรรผมเริ่มมีความรู้สึกที่จะเบื่อและรู้สึกจำเจกับงานที่ทำอยู่รู้สึกเริ่มมีความไม่เข้าใจถึงคำสั่ง ผิดกับตอนที่เป็นคำสั่งที่ถูกสั่งตรงมาจากภารกิจผมดันทำโดยไม่เคยมีปันหาเลยแม้แต่ครั้งเดียวในใจรู้สึกดีทุกครั้งที่มีโอกาศได้ร่วมภารกิจแล้วพอวันไหนไม่มีงานหรืแไม่ทีเครื่องลงก็รู้สึกเบื่อจนแบบแรงไม่มีเลยเหมือนร่างกายต้องการปะทะอยากอยู่ในถาวะสงครามกำจัดและทำลายหรืออะไรก็ช่างที่ปกป้องประเทศเราในที่นี้ผมหมดโอกาศที่จะรับใช้ชาติไปแล้วแต่ทั้งนี้ทั้งนั่น (ผมขออนุญาติยกตัวอย่าง อเมริกา)พลเรือนของอเมริกาท่านนึงที่ผมได้ไปศึกษามามีอายุ 30 และมีลอยสักเขายังสามารถที่จะฝึกหรืออารมเรียนรู้เข้าหน่วยซิลได้แต่อย่างว่ารู้ๆกันอยู่ผมคิดว่าน่ะในวงการทหารไทยเราผมคิดว่าไม่ก้าวหน้าหรือไม่เคยก้าวเลยก็ไม่รู้น่ะไม่ได้ว่าน่ะแต่ความเป็นจิงใครได้เป็นสมาชิกครอบครัวข้าราชกาลหน้าจะรู้ถึงความห่วยแตกอย่างอเมริกาบนเรือรบเขามี ผญ ได้ไทยเรามีไม่ได้พลทหารบ้านเขาเอาขึ้นเครื่องมาทำภารกิจนอกประเทศไทยเรานู้นไปตัดหญ้า 55 ก็แนวทางมันต่างกันอย่างว่า