(นี่ย่อแล้วนะ) เรื่องมันก็เริ่มจากที่เราเข้าแชทชื่อดังในออนไลน์เว็บหนึ่ง เพราะอารมณ์เหงาเบื่อๆและอยากหาเพื่อนคุย แต่เราก็ไม่ได้เข้ามาบ่อยนะ สองสามเดือนจะเข้ามาที เราก็มีคนคุยในแชทประมาณห้าถึงหกคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเธอที่เพิ่งจะทักมาคนสุดท้ายของช่องแชทเรา เราก็สลับถามชื่ออายุ เธอบอกว่าจะปิดคอมแล้วเลยขอไลน์เราไป เราก็เห็นว่ายังไม่ได้คุยอะไรกันมากก็ให้ไปส่งๆ(คิดในใจไว้เดี๋ยวค่อยลบ) เธอก็ทักเรามาทุกวันคอยถามนู้นนี่นั่นหาเรื่องคุยตลอด ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้สนใจอะไร ด้วยอารมณ์ติสๆปกติของเราและเห็นว่าเธอเด็กกว่าเพราะปกติเราจะชอบคนมีอายุมากกว่าอ่ะ เธอทักอะไรมาเราไม่ค่อยจะตอบหรอก จนกระทั่งวันนึงคุยไปคุยมาตอนแรกเธอบอกเราว่าเธอเรียนที่จังหวัดหนึ่งในภาคเหนือ(ซึ่งไม่ขอเอ่ยชื่อ) แต่จริงๆแล้วบ้านเกิดเธออยู่ใกล้กับจังหวัดเรามาก เพราะเป็นจังหวัดที่เราเทียวเรียนตั้งแต่มัธยมจนถึงมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นจังหวัดที่เราคุ้นเคยมาโดยตลอด ด้วยเหตุผลนี้จึงทำให้เรารู้สึกอยากจะคุยกับเธอมากขึ้นเพราะเห็นว่าอยู่ใกล้ๆ เราก็คุยกันไปสักพักในไลน์ มารู้ตัวอีกทีเราก็รู้สึกชอบเธอไปซะแล้ว ทีนี้กลับกลายเป็นเราที่ดูจะสนใจและพยายามหาเรื่องคุยและคอยตอบเธอมากขึ้น  
                                ต่อมาช่วงเทศกาลเธอจะกลับมาบ้าน เลยนัดเจอกันเป็น<ครั้งแรก>หนึ่งวันเต็มๆ “จะบอกก่อนเลยว่าแต่ก่อน เราอารมณ์นิ่งมาก ไม่ค่อยรู้สึกกับอะไรซักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะด้วยความรัก ความเสียใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่คนปกติเค้าเป็นกัน” (= =)! หลังจากเจอกันครั้งนั้นเธอก็กลับหอไป เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเราก็สนิทสนมคุ้นเคยกันมากขึ้น <ครั้งที่สอง>เธอก็กลับมาบ้านอีกครั้ง เราก็นัดเจอกันอีก กลางวันก็หาอะไรกินกันปกติ เย็นๆก็ไปสวนหย่อมซึ่งปกติคนจะมาออกกำลังกายมาพักผ่อนเยอะอยู่พอสมควร เราก็นั่งมองเธอเล่นโทรศัพท์แล้วเธอก็พูดกับเราว่า “นี่ๆรูปแฟนเก่าเธอ เราก็ไหนๆ เธอก็เอาหลบ เธอบอกเธอยังเก็บรูปแฟนเก่าของเธออยู่เพราะเธอไม่ชอบลบและไม่ชอบให้ใครมาค้นโทรศัพท์” แต่เราก็ไม่เคยคิดจะเข้าไปยุ่งหรือขอดูอะไรกับโทรศัพท์เธอนะ อยู่ดีๆเราก็มีความรู้สึกนอยด์หรือไม่พอใจขึ้นมาเอง ซึ่งเราไม่เคยเป็นนะ = อารมณ์หวงมาละ. ด้วยประโยคที่เธอบอกว่า เธอยังเก็บรูปแฟนเก่าอยู่ ตั้งแต่เธอพูดประโยคนั้น เราก็เข้าไปอยู่ในโลกของเราทันใด คือเรานิ่งมาก เธอก็ยังเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ สักพักเธอก็ถามว่าเราเป็นอะไร เราก็บอกไม่ได้เป็นอะไร ไม่รู้ว่าเธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้นะ (คือเราคิดว่ามันเป็นความรู้สึกของเราอะ เธอก็ไม่ได้ผิดอะไรหรอก ไม่จำเป็นต้องบอกเธอหรอก) เราก็หมดอารมณ์ไม่อยากอยู่ละ เลยชวนเธอกลับและไปส่งเธอที่บ้าน แล้วเราก็หายเอง วันต่อมาก็คุยกันต่อ.
                                 จนกระทั่งเธอฝึกงานที่กรุงเทพ เธอบอกว่าไม่กล้าอยู่ห้องคนเดียวช่วงแรกๆ ถ้าเราไม่มาเธอจะไปนอนกับเพื่อน ซึ่งคุยกันก่อนหน้านี้แล้วก่อนเธอจะมา เราจึงตัดสินใจขึ้นรถไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ <ครั้งที่สาม> ด้วยความที่เรากลัวเธอไปเที่ยวกลางคืน = นี่ไงอารมณ์ห่วงมาอีกละ. “อยากจะบอกว่าทุกความรู้สึกพวกนี้เธอเป็นคนสอนเรานะ มันเกิดขึ้นเองตั้งแต่ได้มาเจอเธอ คือเราเย็นชากับคนอื่นมากเลยนะ ฟังๆแล้วอาจจะดูเวอร์ แต่เราเพิ่งมารู้สึกและเข้าใจถึงอารมณ์พวกนี้จากเธอคนแรกจริงๆ เพราะคนก่อนๆเราก็คบไปงั้น ไม่ได้รู้สึกอะไร ฟังดูชั่วเนอะ! เป็นไงล่ะกรรมกำลังตามทัน.” สมมมมม!!!! T^T*
                                 ห่างไปเดือนนึง <ครั้งที่สี่>เราก็ไปหาเธอตามคำขอที่เธอเฝ้าหยอดเกือบทุกวัน ครั้งนี้เราทะเลาะกันหนักมาก เพราะอยู่ดีๆเธอก็มาขอดูโทรศัพท์ของเรา(และเราก็ไม่ได้ลบรายชื่อหรือข้อมูลอะไรเลยในโทรศัพท์แต่ไม่ใช่เพราะว่าอยากเก็บนะ) คือเราไม่ได้คิดหรือสนใจอะไร ตอนที่คุยกันเราบอกกับเธอว่าเราไม่มีแฟน ซึ่งในไลน์มันจะมีช่องแชทที่เราเคยคุยกับแฟนเก่าอยู่ซึ่งนานมากแล้ว เพราะตั้งแต่เราคุยกับเธอเราก็ไม่เคยเข้าแชทหรือคุยกับใคร สนใจใครเลยนอกจากเธอ *พอดีความเสืยกพิรุธมันบังเกิดตอนเธอขอดูโทรศัพท์ มันกระชั้นชิดมาก เราเลยแอบลบช่องแชทในไลน์ของแฟนเก่าเราและบล็อก แต่เสืยกไม่ได้ลบ(ชหหหหหหห.!!!+++) เหตุผลที่เราพิรุธก็เพราะเราไม่อยากให้ทั้งสองเข้ามายุ่งอะไรต่อกัน มันคงจะดีเสียกว่าในความคิดเราตอนนั้น. แต่เธอก็ดันเหลือบไปจำชื่อไลน์นั้นได้ แล้วเธอก็ค้นชื่อโทรหาแฟนเก่าเรา (ก็อย่างที่ว่าแหล่ะครับคนที่เราเคยคบคนก่อนๆเราไม่ได้รู้สึกอะไร เราห่างกับแฟนเก่าคนนี้แต่ไม่ได้บอกเลิก) แล้วเธอก็โทรไปหาแฟนเก่าของเราเรื่องก็เกิดสิครับ พอเธอรู้ว่าเรายังไม่เลิกกับแฟนเก่าของเรา ทั้งๆที่ความจริงเราไม่ได้คุยกับแฟนเก่าเราสักพักนึงแล้วก่อนจะมาคุยกับเธอ โอเค. เรื่องนี้เราผิดเต็มๆ เราก็ยอมรับ ไม่ได้โต้เถียงอะไร เธอไล่เราตั้งแต่เธอรู้เรื่องซึ่งมันดึกมากแล้ว เราเลยเก็บกระเป๋ารอจนเช้า เพื่อที่จะออกไปจากชีวิตของเธออย่างที่เธอต้องการ เธอขอโทรศัพท์เราไปลบเบอร์ ไลน์ ทุกการติดต่อของเธอและบอกเราว่าถ้ารักเธอจริงขอให้ปล่อยเธอไปเจอคนที่ดีเถอะ เราพยายามอธิบายทุกอย่างทั้งน้ำตา = ความเสียใจก็มา. มันเป็นอารมณ์ที่เจ็บมากนะ ที่จากไปทั้งๆที่ยังรักและเราก็ผิดจริงๆซึ่งเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย “เราก็ถามว่าเธอว่าที่เราเคยทุ่มเทให้ไปไม่มีความหมายเลยหรอ ตัดกันง่ายๆงี้เลยหรอ เราปลุกเธอไปเรียนทุกเช้า ระหว่างที่คุย พอเธอฝึกงานก็ปลุกทุกวัน ทั้งๆที่เราเป็นคนตื่นสายมาตลอดแต่ก็ยังตื่นมาปลุกเธอ คอยเตือนเธอทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องอะไร ซักผ้าให้ทั้งๆที่ไม่เคยทำและทำไม่เป็นแต่ก็พยายามทำให้ เธอบอกเธอเคยได้มากกว่านี้ เราไม่ได้ครึ่งเท่าความดีที่เธอเคยได้ด้วยซ้ำ เราบอกเราไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เธอก็บอกคนที่เคยคบคนก่อนเขาก็ไม่เคยคบใครและทำให้ใครมาก่อนเหมือนกัน ถ้าคนมันดีจริงเขาไม่มานั่งทวงความดีกันหรอก” ฟังแล้วเหมือนเอาความรู้สึกเราไปกระทืบเลย.ตั้งแต่เราเดินออกจากห้องเธอและรู้ว่าเธอไม่ต้องการเราอีกแล้ว หัวใจเราห่อเหี่ยวมากแทบจะทรุดแต่คือต้องเดินต่อและออกไปจากชีวิตเธอให้เร็วที่สุด มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราจะทำให้เธอทั้งๆที่โคตรจะฝืนใจ ตั้งแต่วันนั้นเราก็รับชะตากรรมนั้นมาตลอด เพราะถึงจะกลับไปคุยยังไง ก็คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว.
                                *คนที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ใครและเปลี่ยนตัวเองเพื่อคุณทั้งๆที่เขาก็เคยคบคนอื่นมาก่อน กับ คนที่ไม่เคยคบใครเลยแต่ทำดีกับคุณมาตลอด (ซึ่งเราว่าไอ้พวกหลังมันเห่อกับอะไรที่ไม่เคยมีมากกว่า สำหรับความคิดเรานะ ไม่รู้คนอื่นจะคิดยังไง) แล้วถ้าเป็นคุณล่ะคุณจะรู้สึกภูมิใจกับสิ่งไหนมากกว่ากัน?????
                                ทั้งๆที่เราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน ก่อนไปจะหาเธอเป็นคนพูดตลอดว่ารอคนไปขอเป็นแฟนอยู่(ซึ่งก็คิดนะ ว่าคนที่เค้ารออาจจะไม่ใช่เรา) เพราะเราก็เคยขอเธอสองรอบแล้ว เธอก็ไม่ได้ตอบรับแต่อย่างใด(คือเค้าไม่เป็นก็เฟลแล้วปะวะ) บางทีเราก็งงกับการกระทำและคำพูดของเธอ และเราก็ยังจำได้ = อารมณ์จดจำเรื่องเล็กน้อยก็มา. ที่เธอเคยพูดกับเราว่า เธอยังเก็บรูปเก่าๆของแฟนเธออยู่และไม่ชอบให้ใครมาค้นหรือยุ่งกับโทรศัพท์(แต่คือเธอทำได้คนเดียวงั้นหรอ???)
                                เราพยายามติดต่อเธอทุกวิถีทาง โชคดีอย่างหนึ่ง เธอลืมลบข้อความที่เคยส่งให้กับเราในโทรศัพท์ เราเลยส่ง ขค. ไปง้อเต็มที่ = ง้อเขาทั้งๆที่ไม่เคยง้อใครและง้อไม่เป็น.(ทำได้ไง? กูก็งง!!) พยายามส่งหาอธิบายตลอดแต่ดูเหมือนเธอก็ไม่อ่อนให้เราแต่อย่างใด เราก็พยายามง้อพยายามติดต่อกับเธอมาเรื่อยๆ จนเราได้กลับมาคุยกับเธออีกครั้ง ซึ่งก็ยอมรับว่ามันอาจจะไม่เหมือนเดิม เธอบอกเธอจะเชื่อคำพูดเราอีกได้ไง(เธอว่าเราโกหกเธอมาตลอดว่าเราไม่มีแฟน) อืม…ก็นะ เข้าใจอยู่ แต่คือเราจริงใจกับเธอจริงๆไง ไม่งั้นเราคงไปหาคนอื่นไม่มาเฝ้าสนใจห่วงความรู้สึกเธออย่างนี้หรอก (ถ้าเปลี่ยนไปรักใครได้ฉันรักไปแล้วววว…) โฟร์มดก็มา = =! หลังจากนั้น ก็เป็นเราที่ดูจะสนใจเธอมาตลอด ระหว่างที่เธอก็ลดความสัมพันธ์ของเราลง แล้วเราก็คืนดีกันทั้งๆที่มันไม่เหมือนเดิม
                                <ครั้งที่ห้า> ล่าสุดที่เราไปหาเธอ ก่อนเธอจะกลับมอ หลังจากฝึกงานเสร็จ ตอนนั้นโทรศัพท์เธอเสีย เธอเลยไม่ได้ตั้งรหัสหน้าจอไว้ ซึ่งเธอก็หลับแล้ว เราเป็นคนนึงนะที่มีลางสังหรณ์แม่นมาก (ก็อดไม่ได้ที่จะไม่ดู ก็เลยเอาวะ! ดูซักหน่อย) ตลอดมาเกือบปีเธอไม่เคยโพสต์ถึงความรู้สึกบรรยายต่างๆที่เกี่ยวกับเราเลย และเราก็ได้รู้ว่าเธอยังมีความห่วงหาถึงแฟนเก่าอยู่ เหมือนเธอยังรอเขาอยู่ทั้งๆที่เขามีแฟนแล้ว ยังโพสต์ ขค. ความรู้สึกต่างๆเกี่ยวกับแฟนเก่า ยังโพสต์รูป HBD. ผ่าน IG (ซึ่งเราไม่ได้มีเฟสหรือมีไอจีกันนะ คือเราไม่ได้เล่นเฟสแต่เราเล่นไอจี เธอบอกเราว่ารอเป็นแฟนกันก่อนค่อยแอด แต่เธอฟอลโล่ไอจีเราไว้ เธอเลยดูของเราได้ฝ่ายเดียว) ยุติธรรมไหมล่ะ? แต่เราก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร. เราอุตส่าห์ลืมเรื่องที่เธอเก็บรูปแฟนเก่าของเธอไปแล้วนะ แต่ก็มีเรื่องนี้เข้ามาทำให้เราคิดจนได้ เขายังคุยกันอยู่ตลอด เคยถามเรื่องที่เธอโพสต์ข้อความ เธอก็บอกไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้หมายถึงใคร โพสต์ไปงั้นๆลบให้ก็ได้ แต่เธอก็ไม่ได้ลบนะ และมีข้อความที่เธอแคปเองว่านัดเจอกันกี่โมง แต่เธอไม่ได้เจอหรอก เพราะในข้อความเขาบอกว่าคงมาไม่ทัน หลังจากนั้นก็ไม่รู้นะ ใจมันเสียตั้งแต่เห็นอะไรแย่ๆละ เราเป็นคนไม่ค่อยพูดอ่ะ เก็บไว้แมร่งอยู่อย่างนั้นแหล่ะ และก็ไม่ได้บอกเธอ.
                                 พอเธอกลับมอไป เราก็ห่างกันเรื่อยๆ เธอเพื่อนเยอะมีงานที่ต้องทำเยอะ เธอเคยบอกถ้าเธอมีแฟน เพื่อนกับแฟน ยังไงเธอก็เลือกเพื่อนก่อน เราก็เข้าใจนะ (แต่เหมือนเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราแล้วอ่ะ ไม่ก็ลดน้อยลง) เธอหงุดหงิดมาเราก็พยายามหาเรื่องคุย พยายามทำให้เธออารมณ์ดีทุกอย่าง แต่เธอก็บอกถ้าคุยแล้วเป็นแบบนี้สู้เธอไปหาคนอื่นคุยที่สบายใจกว่าไม่ดีหรอ(เหมือนเราไม่ใช่สำหรับเขาตั้งนานแล้วอ่ะ เรานี่ร้องไห้ตลอดเลย) พอโทรปลุก บางทีก็รับแล้วหงุดหงิดใส่ บางทีก็ตัดสายไปเลยเกือบทุกครั้ง เราดูไร้ค่ามากเลย กลางคืนก็รอเธอโทรมา ซึ่งโทรหาเธอไม่ติดต้องรอเธอสลับซิม บางทีก็รอไปฟาวอะ ซึ่งเธอไม่เคยรู้เลยว่าเรารอ เราก็เป็นห่วง จะทักข้อความมาว่าคืนนี้ไม่ต้องรอหรือว่าเธอกลับดึก หรืออยู่ไหนไปไหนก็ไม่มี ทักข้อความไปก็ไม่ค่อยอ่านไม่ค่อยตอบ เราก็เลยต้องรออย่างนั้นจนเช้าเกือบทุกวัน ทั้งๆที่เราเรียนเช้า เราก็เลยไม่โทรหาไม่ไปยุ่งกับเธอพักนึง เธอก็ว่านี่หรอที่บอกสนใจเธอว่าเราก็ดีแค่พูด คือเราทำอะไรเธอไม่เคยมองเห็นค่ามันเลยหรือเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าที่เรารู้สึกเลย ไม่รู้เหตุผลอะไรที่เราต้องทนอยู่อย่างนี้ และเขาก็ยังอาลัยอาวรณ์กับแฟนเก่าอยู่ และยังต้องฟังคำพูดที่เธอไล่เราไปคบกับคนอื่นตลอด ถ้าเป็นคุณ…คุณควรทำตัวยังไงหรอ แฟนก็ไม่ใช่ นี่เรายอมโง่ยอมอยู่ทนเองใช่ไหม?
*เรื่องที่เราไม่ยอมบอกเลิกแฟนเก่าก่อนจะมาคุยกับเธอเรายอมรับนะ แต่เราไม่เคยเข้าไปยุ่งไม่ได้คุยกันแล้วไง แต่ของเธอนี่ยังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอยู่เลย ยังโพสต์รูปยังห่วงหาถึงแฟนเก่าเธออยู่ตลอด
                                เธอบอกส่วนมากเธอจะเป็นคนบอกเลิกแฟนเก่าเธอก่อน เพราะแฟนเก่าเธอเจ้าชู้ เธอเลยเป็นคนชิงบอกก่อน และประโยคล่าสุดที่เธอโพสต์ “คนถูกทิ้งจะเสียใจกว่าใช่ไหม ใครจะรู้ ?????” ใช่…เธอโพสต์ถึงคนเก่าของเธอ ซึ่งเธอไม่เคยรู้เลย ว่าเรานี่แหล่ะที่เจ็บกว่า!!!!!! T_________T”

PS. เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วนะ แต่บางทีความคิดเราอาจจะผิดก็ได้ ไม่รู้ วิจารณ์มานะ เต็มที่………………..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!    
      เราพร้อมที่จะหยุดกับเธอแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดเหมือนๆกับเรา

#เปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอเท่าไหร่ก็เหมือนไร้ค่า…เปลี่ยนใจรักใครคนใหม่…ยังง่ายกว่า.