โซตัสเดอะซีรี่ย์ เป็นซีรี่ย์ที่มีความลักลั่นของความเป็นละครแบบไทยๆตัดสลับกับห้วงจังหวะของความเป็นซี่รี่ย์แนวโรแมนติกเกาหลี

ก้องภพ  (รับบทโดยสิงโต) เป็นนักศึกษาปีหนึ่งหัวดื้อ สุภาพ คุณหนู ถามคำถามและตอบคำถามตรงๆด้วยสำเนียงโรบอท  ดูครั้งแรกก็รู้สึกว่าท่องบทหรือป่าว  แต่ดูไปนานๆ ก็คิดว่าไม่ใช่ เพราะสไตล์น้องเค้าเป็นอย่างนั้น  เลยกลายเป็นเรื่องลงตัวอย่างน่าประหลาดเวลาอยู่ด้วยกันกับพี่อาทิตย์

กระทู้ก่อน ค่อนข้างติสิงโต  แต่ตอนนี้เรายอมรับว่ามันแปลกดีที่มีคนพูดด้วยสำเนียงโรบอทแบบนี้  หลายๆตอนผ่านไป อะไรๆมันก็คุ้นเคยขึ้น ผ่อนคลายขึ้น สิงโตใช้สีหน้าแววตามีอารมณ์ที่มีพัฒนาการดีขึ้นมาก  สามารถจ้องมองหน้าพี่อาทิตย์แบบสตรองๆ จนพี่อาทิตย์ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้  เคมีของทั้งคู่เป็นอะไรที่ดูจะไปคนละทิศคนละทาง  แต่พระเจ้ามักสร้างความแตกต่างให้เติมเต็มกันและกันเสมอ  ก้องภพและพี่อาทิตย์ก็เช่นกัล

อาทิตย์ (รับบทโดยคริส พีรวัตร) ทุกครั้งที่พระอาทิตย์ฉายแสงเหนือท้องฟ้า  โดยเฉพาะเมื่อปรากฏกายในโหมดนอกบทพี่ว้ากกับก้องภพแล้ว   คริสจะนำพาผู้ชมไปยังโลกส่วนตัวของเขาทันที ธรรมชาติของคริสมีความคล้ายกันกับนักแสดงฝั่งเกาหลี อันแรกคือ รูปร่างหน้าตา รวมทั้งการใช้สีหน้าและภาษากาย (Facial Expression & body language)  ซึ่งภาษากายของคริสมีความลงตัวและน่าสนใจมากกว่าลักษณะของคนไทยทั่วๆไป
อันดับสองคือสกิลการแสดง คริสสามารถเล่นอย่างเป็นธรรมชาติ (Organic acting) , ดูสดใหม่ - ไม่จงใจ และสุดท้ายคือ ด้นสดเก่ง (Improvise)
เมื่อพี่ว้ากเจอกับความแข็งของน้องก้องภพ  พี่อาทิตย์ก็จะดูอ่อนปวกเปียกลงทันที แถมด้วยความมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกลายเป็นแมวเชื่องๆตัวหนึ่งเท่านั้น

มู้นี้ ผู้เขียนไม่ได้มาเน้นอวยนักแสดง  แต่ที่พูดมามันคือสิ่งที่ดีงาม เป็นที่เราคาดหวังว่าซีรี่ย์เมืองไทยจะเริ่มทำตัวจริงจังเสียที โดยเริ่มจากใส่ใจในความสมจริง (Realistic) ทั้งคาแรกเตอร์ตัวละคร และบทซีรี่ย์ เพื่อให้ผลงานบ้านเราจะได้โกอินเตอร์เยอะๆ

จั่วหัวไปแล้วคือ ความลักลั่น (Paradox) ซึ่งแปลว่า มีความขัดแย้งในตัวเอง  อย่างที่บอกในตอนแรก โซตัสเดอะซีรี่ย์ เป็นซีรี่ย์ที่มีความลักลั่นในตัวเอง   ห้วงหนึ่งมีความเป็นซีรี่ย์ไทยโผล่มา เช่นฉากที่เราต้องใช้หูฟังบทสนทนาเยอะๆ  เพราะผู้สร้างใช้วิธีดำเนินเรื่องแบบละครไทยๆ คือให้ตัวละครสักตัวมาท่องแนวคิดให้อีกตัวละครหนึ่งฟัง (เช่น ฉากในห้องสมุด พี่รหัสก้องภพมาสอนการใช้ชีวิตมหาลัยแบบโต้งๆ)  มันเป็นการนำเสนอที่ดูจะขี้เกียจและไร้ชั้นเชิงเกินไป
ในขณะที่เมื่อซีรี่ย์ปรับเข้าสู่โหมดก้องภพและพี่อาทิตย์สองต่อสอง  (เช่นฉากในห้องพี่อาทิตย์)  โลกในอีกห้วงหนึ่งที่เราต้องใช้ใจดูก็ปรากฏออกมา  เป็นช่วงที่เรารู้สึกว่า เราสามารถเพลิดเพลินกับความเป็นธรรมชาติของการแสดง บทสนทนา และสถานการณ์ที่ดูเหมือนธรรมดาๆไม่มีอะไร  แต่ทำไมผู้ชมต่างเอาแต่พูดถึงมัน ตั้งกระทู้เกี่ยวกับมัน  ... "ดูซีรี่ย์มากไปป่ะ"  "รีดผ้า 54 ครั้ง" "ไม่ต้องรื้อเลยนะ ออกมานิ ยุ่งจังว้ะ"   ฉากแบบนี้แหล่ะที่เค้าเรียกว่า เล่นน้อยแต่ได้มาก มากแค่ไหนไม่รู้ แต่เมื่อรู้ตัวอีกที มันก็ได้ขโมยหัวใจของผู้ชมไปแล้ว ...

"ลัก" พ้องเสียงกับคำว่า "รัก"
"ลั่น" มีความหมายเดียวกับคำว่า "ก้อง"
"รักก้อง" ก็คือความในใจของพี่อาทิตย์นั่นเอง     ............... อืมม อันนี้แถเอา หาที่จบบทความไม่ลง 555

ปล. ผู้เขียนไม่ได้อยากดราม่าเปรียบเทียบซีรี่ย์ไทยกับซีรี่ย์เกาหลี แต่วันนี้ เราต้องยอมรับในความสำเร็จของเขา ซึ่งเราก็สามารถมีหนทางได้ในแบบของเราได้
จุดอ่อน จุดแข็ง ของผลงานบ้านเราอยู่ตรงไหนบ้าง ทุกท่านคงมีลิสอยู่ในใจ   นี่คือลิสในมุมมองของผู้เขียนที่แสดงออกมา
ขอบคุณพื้นที่พันทิป  ขอบคุณผู้อ่าน   ขอเขียนแนวแตกต่างจากท่านอื่นบ้างนะฮะ ^^