คืนนี้เป็นคืนที่3 ที่เรายังต้องนอนร.พ.
และยังต้องประเมินอาการวันต่อวันอยู่

แต่ฟังความเห็นจากหมอแล้ว  หมออยากให้เราอยู่ยาว  เพื่อจะได้นอนพักนิ่งๆ  เคลื่อนไหวน้อยที่สุด และสามีก็เห็นด้วย  

เพราะถ้าเรานอนร.พ. เค้าก็จะสะดวกในการมาดูแลเราได้เป็นระยะ  อย่างในคืนนี้ ถึงแม้เค้าจะเข้าเวร  แต่ช่วงที่ว่าง  เค้าก็มาหาเราได้ ตึกอยู่ใกล้กัน  แต่ถ้าเราอยู่บ้าน เค้าทำได้เต็มที่แค่โทรหาเท่านั้น จะให้กลับไปดูที่บ้านก็คงไม่ทัน
ยิ่งถ้าคืนไหนที่ไม่ต้องเข้าเวร  เค้าบอกว่า ก็จะได้เฝ้าเรายาวเลย และอยู่ในร.พ  แบบนี้เกิดเหตุอะไรก็ย่อมทันท่วงที

แต่ปัญหาคือ เราห่วงและคิดถึงลูกคนโตมากค่ะ  

ตอนนี้ลูกเราไปนอนค้างบ้านของคุณปู่ (พ่อสามี)  ซึ่งท่านก็ใจดีมาก พอเช้า 9โมงท่านจะให้น้องสาวกับน้องเขยของสามี พาลูกเรามาส่งให้เพื่อให้อยู่กับเรา  แถมยังฝากของกินมาให้ด้วย
พอ16.00น้องสาวกับน้องเขยสามีก็จะมารับลูกชายเราไปนอนที่บ้าน
พอลูกไป เราก็คิดมาก คิดถึงหนักมาก

ถึงแม้ว่า ที่บ้าน เราจะแยกห้องนอนลูกก็จริง แต่นั้นก็อยู่ในบ้านเดียวกัน  เราก็ยังได้ดูผ่านเบบี้มอเตอร์  ก่อนนอนก็ได้ดื่มนมด้วยกัน ได้อ่านนิทานให้ฟัง  ได้พาไปแปรงฟัน ได้กล่อมนอนก่อน