เรามีปัญหาอยู่ตอนนี้ คือ เรามีแฟนที่คบเรียนด้วยกัน มหาลัยเดียวกัน เจอกันทุกวันปกติ
แต่ตั้งแต่เริ่มคบกัน จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว 1ปี เราขอเลิกบ่อยๆ เขาก็เข้าใจเหตุผลเรา
แต่เขาก็ไม่ยอมเลิกให้ ปัญหาแบบนี้แก้ไขอย่างไรได้บ้างคะ

เราคิดว่าไม่มีแฟนจะมีเวลาส่วนตัวทำเป้าหมายของตัวเองได้สำเร็จ หรือทำอะไรตามที่ใจต้องการโดยไม่ต้องเป็นห่วงใคร
ตอนนี้เราจะทำอะไร เราไม่เต็มที่เลย อยากทำแต่เพราะมีแฟนเลยไม่ได้ทำ ทำแต่ไม่สำเร็จ อันนี้บรรยายสถานการณ์ไม่ถูก
อยากให้ลองมองมุม ประมาณว่าเช่นคุณอยากทำอะไรที่เราต้องการ ที่วางแผนไว้ เราเต็มที่จะทำ แต่คนรอบข้างมาขวาง อาจไม่ได้ขวางมันโดยตรง
แต่ก็ทำให้เราไม่สามารถทำมันได้สำเร็จ อารมณ์ของเราตอนนี้คือเราอยากจะอยู่เงียบๆ คนเดียว เป็นโลกส่วนตัวของตัวเอง เป็นอิสระ
ทำตามความรู้สึกโดยไม่ต้องห่วงใคร

เราบอกกับแฟนตอนเริ่มคบว่า เราขอเลิกได้มั้ย เราไม่พร้อมจะมีแฟน พอมีแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้
คงเป็นเพราะเป็นแฟนกับเขา เพราะเขานิสัยแบบนี้ เรากับเขาเลยอยู่แบบที่เราไม่มีความสุขเท่าไหร่
อย่างเช่น เราอยากมีแฟนเพราะมีคนที่อยู่ข้างๆรับฟัง และให้ข้อเสนอแนะที่ดีกว่าที่เราคิด
แต่พอได้คบกัน เขาไม่ใช่แฟนแบบที่เราคิดว่าจะอยู่ร่วมกันได้ เราต้องอยู่กับเขาในแบบที่เราไม่ชอบ จะขอเลิกเขาก็ไม่ยอม
เราขอเขาในสิ่งที่เราต้องการ เขาก็ทำให้ไม่ได้ ตกลงกันในส่วนที่เราอยากจะทำ ให้เขาเข้าใจ ถึงเขาจะพูดว่าเข้าใจ จะทำให้
แต่เขาก็ไม่ทำ เราเลยคิดว่า ไม่สามารถอยู่กันได้หรอก  เพราะคบกันแล้วมารู้ว่าไลฟ์สไตไม่เหมือนกัน แตกต่างกัน คนละมุมมอง
บางคู่อาจปรับกันให้เข้าหากันได้เข้าใจกัน แต่เรารู้ความต้องการของเราว่าเรารู้สึกไม่ใช่

เราอยากเริ่มต้นชีวิตให้ตัวเองใหม่ ทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ เพราะเราทำตามในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้
เราลองปรับดู ทำในสิ่งที่เขาต้องการ หรือสิ่งที่เรากับเขาจะเข้าใจกันได้ แต่มันไม่สามารถจริงๆ เราอึดอัด
เราคบกับเขาได้ ถ้าเราไม่คิดอะไร อยู่แบบเรื่อยๆ ในสิ่งที่เราไม่ต้องการ แต่แค่มีเขา
แต่เราอยากได้ชีวิตเราคืนมา เลยรู้ว่าคบกับเขาถึงไม่มีปัญหา แต่ก็อึดอัด ไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ใช้ชีวิตแบบเรื่อยๆ
ไมมีเป้าหมาย เพราะการมีแฟน มันทำให้ความตั้งใจบางอย่างสูญเสียไป มีคนเข้ามาวุ่นวายในชีวิต จนชีวิตยุ่งเหยิง

มันรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ตอนนี้เรียนมหาลัย แล้วไม่อยากให้ชีวิตเป็นแบบนี้ อยากหยุดให้ทุกคนหายไปแล้วเริ่มชีวิตใหม่
ใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง สภาพแวดล้อมที่พร้อมจะเดินต่อไป ไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่ใช้ชีวิตไปวันๆ เพราะเบื่อ อึดอัดคนรอบข้าง

มีปัญหาเรื่องแฟนบอกพ่อแม่ให้ช่วยเขาก็ไม่ช่วย บอกอยากหนี เขาก็บอกให้ทน อยากย้ายหออยู่เพราะแฟนชอบแอบเข้ามา
แต่พ่อแม่ก็ไม่ได้แก้ไขอะไร บอกให้ตั้งใจเรียนให้จบ คือเราก็อยากตั้งใจเรียนมากๆ แต่ลองคิดว่าตั้งใจ แต่มีบางสิ่งมาขวาง มาคอยทำให้จิตใจไม่นิ่ง
มีคนมาวุ่นวายกับชีวิต วันๆอยากหนี ตลอดเวลา รู้สึกเบื่ออึดอัดตลอดเวลา มันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้
ถึงอยากจะตั้งใจเรียนหรือทำอะไร มันก็ไม่เต็มที่เพราะสิ่งที่เราเจออยู่มันรู้สึกหดหู่

แฟนก็ดีกับเรา แบบที่ผู้ชายจะดีกับผู้หญิง แต่ว่าอยากคิด อยากเข้าใจและเป้าหมายของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ต่างกัน จูนกันไม่ติด
มันก็เป็นอุปสรรคว่า รักกันอยู่ด้วยกันไป มันก็มีปัญหา เพราะเป็นคนละขั้ว ทำให้เป็นทุกข์ใจเปล่าๆ ความคิด ความเข้าใจคนละแบบ
มันจะอึดอัดสะสมไปเปล่าๆมั้ย เราก็คุยกับแฟน เหตุผล และสิ่งต่างๆ เขาบอกเขาเข้าใจ แต่เขาไม่เลิกเพราะบอกว่ารักไปแล้ว
เราก็ไม่ได้ทำตัวไม่ดีใส่เขาหรอก มันไม่มีเหตุผลที่จะไปทำตัวไม่ดีใส่เราทำได้แค่บอกเขาตลอด ขอแค่ว่าอยากเลิกเพราะแฟนแบบที่เขาเป็นหรือตัวตนเขา มันทำให้เราไม่มี ความเป็นตัวตนของเราเอง เราอยู่กับเขาได้ก็จริง แต่เราจะไม่มีความสุข เพราะเขาเป็นเขา เราเป็นเรา
ถ้าปรับเข้าหากันไม่ได้ ทนกันไปมันก็จะเหนื่อยใจ มันไม่มีความสุขหรอก

แต่ปัญหาคือเขายืนยันไม่เลิก และเราก็คิดจะหนีตลอดเวลา แต่เรายังหนีไม่ได้เพราะเรียนมหาลัยอยู่ หอเรา เขาก็ชอบแอบเข้ามาหาถึงหน้าห้อง
เรากลัวว่ากว่าจะได้หนี เราจะไม่ได้ทำในสิ่งที่เป็นปัจจุบันเต็มที่น่ะ อยากเรียนเต็มที่แบบไม่ต้องคิดอะไรมาก อยากใช้ชีวิตอิสระแบบไม่มีใครมาวุ่นวาย
แต่ตอนนี้ทำไม่ได้เลย มันพะวงไปหมดตลอดเวลา เหนื่อยใจ จิตตก

ใครพอจะมีทางออกของปัญหาให้เราได้มั้ยคะ