คราวแรกกะจะสมน้ำหน้านาง  รามหนอราม

พอคำนี้มา  เฮ้ยยย...ชอบอ่า  
" ทุกวันกระถินจะมาไขนาฬิกาให้ราม   พอเข็มนาฬิกาหยุดเดิน   ชีวิตรามก็หยุดไปด้วย " คนเขียนคิดได้ไง ล้ำลึกๆๆๆ  ฟังแล้วมันโด๊นโดน  ทั้งสะอึก ทั้งสะเทือนใจทั้งที่ทีแรกสมน้ำหน้านางมากๆ   ร้องไห้ไปกะนาง  เมียตายหายไปไหนไม่รู้
โป๊ปเล่นออกมาดีสุดๆ   ว่าจะไม่สงสารดันร้องไห้ตามนางซะงั้น

ก็ยังชอบนะ  ข้อคิดดีๆจากแม่นิ่มอีก  โดนใจจังเลย