ครอบครัวเรา มีพี่น้อง 3 คน พี่สาวเราจะไปอยู่กับปู่ย่า เเละเราอยู่กับน้องสาวเรา ซึ่งอยู่กับพ่อเเม่บ้าง อยู่กับป้าๆบ้าง เเต่ตั้งเเต่ป.5 ก็อยู่กับพ่อเเม่เพราะพ่อเเม่ต้องการคนช่วยร้านอาหาร คือบ้านเราขายอาหาร เรากับน้องเราต้องทำงานตั้งเเต่ยังเด็ก เเต่พี่สาวเราโครตสบายอยู่ในวัง ทั้งที่บ้านห่างกัน 2 กิโลโดยประมาน พี่เราไม่ต้องทำอะไรเลย สบายเรียนโรงเรียนในตัวเมือง ส่วนเราเรียนโรงเรียนข้างบ้าน ตอนเย็นเลิกเรียนกลับมาทำงานๆ เเล้วพอป.6 พ่อเราก็เสีย เหลือเเค่เรากับเเม่เราเเละน้องสาว หลังจากนั้นไม่นานเเม่เราก็มีสามีใหม่ เลว พอสมควร เเต่เราก็ทนเผื่อเเม่ เเล้วไม่นาน น้องเราก็ต้องย้ายไปอยู่กับป้าเหลือเราอยู่กับเเม่เเค่คนเดียวเนื่องจากเราเป็นพี่ เเละไม่ค่อยพูดอะไร เลยต้องอยู่ช่วยเเม่
หลังจากนี้ของพูดถึงเรื่องความเเตกต่างของเรากับพี่สาวเราก็พอนะ

พี่เราเรียนโรงเรียนในเมือง ตอนเย็น เขาเรียนพิเศษต่อ ไม่ต้องทำงานอะไรหนัก อยากได้อะไรได้ Ipad โทรศัพท์ ใช่ของเเบบรนด์เนม ปิดเทมอไปเรียนกวดวิชา สอบได้มหาลัยรัฐ ชื่อดัง ต่อโทก็มีคนส่งเสีย ได้เรียนดีได้ทำงานดี อยากทำอะไรได้ทำ เเละอีกมากมาย เราเหมือนคนระดับกับเขาเลย

เราเรียนโรงเรียนบ้านๆ ต้องกลับบ้านก่อน 5 โมงเพื่อช่วยเเม่ขายอาหาร บ้านเราขายอาหารช่วงเย็นไปถึงดึก เราอ่านหนังสือไป ทำการบ้านไปในร้าน พอคนมาก็ต้องรีบไปช่วยเเม่ สี่ทุ่ม ห้าทุ่ม เที่ยงคืน ยังไม่ได้นอน เเถมยังต้องคอยโดนด่า สาดเสียเทเสีย จากแฟนใหม่เเเม่ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย เเม่เราไม่จ้างคนช่วยมีเราคนเดียว เก็บโต๊ะ ล้างจาน ทำความสะอาด เตรียมของ ทุกอย่างจริงๆ เเต่เราพูดเลยว่าตอนนั้นเราไม่เคยเอาไปเปรียบเทียบกับพี่เราเลย เราทำงานหนักมาก ให้เเม่หมดเลย ไม่เคยขโมยหรือขออะไรมากมาย เเม่เอาไปเล่นไพ่ เราก็ไม่ห้าม เพราะเเม่เคยพูดว่ามันคือความสุขของเเม่ เเล้วเราก็เด็กไง เเละอยากให้เเม่มีความสุข คิดเเค่นั้น เเล้วพอเราสอบ เราสอบได้ ที่เดียวกับพี่เรา คณะเดียวกันเเต่คนละสาขา เเต่เขาพยายามพูดให้เราไม่ไปเรียนที่นั้น ทั้งที่ที่เราชอบวิชานั้นมาก ตอนนั้นยอมรับมากเลยว่าเรา โง่ ไม่ใช่โง่ เรื่องเรียนนะเพราะเราไม่เคยเรียนพิเศษเลยสักนิดเเต่ ทำงานทุกวันเเต่สอบได้เหมือนเขา เรียนโรงเรียนธรรมดาอีกต่างหาก เเต่เรา โง่ ที่เชื่อเขาโดยสนิทใจ ทำให้ชีวิตเราพังตังเเต่นั้นมา เราต้องมาเรียนที่ไม่ถนัด งานที่ทำก็ไม่ถนัด ตอนนี้ก็อายุ 25 เเล้ว ต่างกับพี่สาวเรามาก เงินเดือนเป็น 3-4 หมื่น เราเเค่หมื่นนิดๆ มีครั้งนึงน้องสาวเราของค่าหอ สามพันกว่าบาท เดือนนั้นเราไม่มีจริงๆ เราเลยไปขอเขาบอกเขาว่าเดือนถัดไปเราจะออกเอง เเต่เขากลับตอบว่า คงไม่มีหรอกเเต่ถ้าเเค่สมทบพอได้ หลังจากนั้นเราก็ไม่คุยกับเขาอีกจนตอนนี้สองปีเเล้ว เราไม่เคยขอร้องเขาเลย จนเราไม่มีจริงๆ

การเรียนเราก็ต้องกู้เอง จ่ายเอง ส่วนเขาไม่ต้องกู้อะไรเลย

เราพูดตามตรงว่าตอนนี่เราเกลียดเขามาก เราอยากทำทุกอย่างให้ดีกว่าเขา อยากมีชีวิตที่ดีกว่า ทุกคนชื้นชมเขา ยกเขาไว้บนหิ้ง เห็นเราเป็นเเค่คนต่ำๆที่อยู่ล่างเขา เรามักโดนเปรียบเทียบเสมอ ทั้งที่เขาดีกว่าเราทุกอย่าง ทุกคนก็ยังคงเปรียบเทียบเรากับเขา ว่าเขาสวยกว่า เรียนดีกว่า  น่าเชื่อถือ เเต่เราอยากบอกว่า ชีวิตเราพังเเบบนี้ ส่วนนึงก็เป็นเพราะเขา เเละส่วนใหญ่ก็เพราะเราที่โง่เชื่อเขาเพราะคิดว่าเขาคิดดีกับเรา ทำดีกับเรา เหมื่อนที่เราไม่เคยคิดอะไรเเย่ๆกับเขา

ตอนนี้เราเครียดมากเลย รู้สึกไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต ยิ่งเห็นเขามีความสุขเรายิ่งเครียด เรายิ่งอยากทีบตัวเองขึ้นไปกระเเทกเขาเเต่เรายังไม่ยังไม่มีโอกาส เขามีเเต่คนเสนอโอกาส ให้เขาหลายๆอย่าง เเต่เราดิ้นรนเองทุกอย่าง

ปล.ที่ไม่พูดถึงน้องสาวเพราะถึงน้องสาวจะสบายกว่าเรา เเต่เขาก็ไม่เคยทิ้งเรา ไม่เคยผลักไส้เรา

ใครเคยเจอเเบบนี้เล่าสู่กันฟังได้นะ