First impression กับพี่ที่ทำงาน
แก้ไข
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดครับ พึ่งเรียนจบ มาสมัครงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ใน กทม วันแรกที่ผมมาสมัคร ก็รู้สึกเฉยๆ บวกกับตื่นเต้น เพราะไม่รู้จะได้หรือไม่ เหมื่อนที่แล้วๆมา เลยไม่ได้คาดหวังอะไรมาก จนผ่านไปได้สามสีวันบริษัทนัดมาให้ลองงานดู ก็มีพี่เลี้ยงพาไปตามตึกอาคารต่างๆ จนมาถึงห้องทำงานที่เราต้องประจำอยู่ ก็ได้เจอกับพนักงานคนอื่นๆ ครับ ก็สวัสดีทำความรู้จักกันตามปกติครับไม่มีไร จนผมเดินออกมาคุยนอกห้องทำงานกับพี่เลี้ยงถึ่งเรื่องงาน พี่เลี้ยงก็พูดนู้นี้นั้นไปเรื่อยๆ ใครเดินผ่านมาก็แนะนำให้ผมรู้จักหมด จนมาถึงคนหนึ่งครับ ขอแทนชื่อพี่เค้าว่า พี่บี น่ะครับ ผมหันไปเห็นพี่เค้าครั้งแรก พี่เค้า ผอม สูง หุ่นดี แต่งตัวดูดี ยิ้มหวานน่ารัก มาก ผมประทับใจพี่เค้ามาก จนอยากรีบมาทำงานไวๆ พอมาถึงวันที่เริ่มทำงานเหมื่อนฟ้าประทานพรให้ โต๊ะทำงานผมกับพี่บีหันหน้าติดเข้าหากัน นั้นหมายความว่าผมจะได้เห็นหน้าพี่เค้าทุกวัน และได้มองลอดผ่านจอคอมพิวเตอร์ เพื่อมองพี่เค้าทำงาน ผมมีความสุขในการทำงานมาก พอเห็นคนที่เราประทับใจ นั้งอยู่ใกล้ๆเรา แต่ ผมนี้ซิขี้อายไม่กล้าคุยหรือชวนพี่บีเค้าคุยหรือพูด จนเวลาล่วงเลยไปหนึ่งสัปดาห์ ก็ยังไม่รู้จักพี่บีมากเท่าไร จนมาถึงเย็นวันจันทร์ของสัปดาห์ที่สอง พี่บี ถามว่า ผมว่า น้องๆว่างไหมพี่มีอะไรจะให้ช่วยหน่อย ตอนนั้นผมดีใจมากพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่ตอบว่าว่างครับพี่ ว่างจนไม่มีอะไรจะทำแล้ว พี่เค้าก็ยื่นเอกสารมาให้ผมช่วยดูให้หน่อย หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันมากขึ้น มีเรื่องคุยกัน พี่บี่เค้าก็ชวนผมไปทำงานด้วยกันบ่อยขึ้น จนวันอังคารเย็น คนให้ห้งพูดกันว่าจะพี่บี่จะลาออก วินาทีนั้น ผมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ มันวูปมาก ผมคิดกับตัวเองว่าพี่เค้าจะลาออกทำไม ทำไมถึงลาออก ผมพึ่งรู้จักกับพี่ได้อาทิตย์เดียว ได้คุยกับพี่วันเดียวเอง ทุกอยากมันนิ่งมาก จนผมอยากจะถามพี่บี่ตรงๆไปเลยว่าพี่บีจะลาออกไปไหน แต่ผมก็ไม่กล้าได้แต่คิดต่างๆนาๆจน ถึงขั้นจะลาออกหาที่ทำงานใหม่ จะได้ลืมพี่บีเค้าโต๊ะที่พี่เค้าทำงานทุกวัน จนวันนี้ผมรวมกล้าถามพี่บีเค้าไปว่า พีจะไปเมื่อไร จนรู้ว่า เหลือเวลาอีกไม่ถึง 10 วัน พี่บีก็จะ ไปแล้ว มันยิ่งทำให้ผม ใจสลายไปมากกว่าเก่า ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ วันที่ คนข้างหน้าผมจะหายไป ผมคงหมดแรงใจในการทำงาน มันเหมือน เราไม่รู้ว่า จะทำยังไงดี ในเมื่อ Hero ของผมกำลังจะจากไป.
First impression กับพี่ที่ทำงาน
แก้ไข
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดครับ พึ่งเรียนจบ มาสมัครงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ใน กทม วันแรกที่ผมมาสมัคร ก็รู้สึกเฉยๆ บวกกับตื่นเต้น เพราะไม่รู้จะได้หรือไม่ เหมื่อนที่แล้วๆมา เลยไม่ได้คาดหวังอะไรมาก จนผ่านไปได้สามสีวันบริษัทนัดมาให้ลองงานดู ก็มีพี่เลี้ยงพาไปตามตึกอาคารต่างๆ จนมาถึงห้องทำงานที่เราต้องประจำอยู่ ก็ได้เจอกับพนักงานคนอื่นๆ ครับ ก็สวัสดีทำความรู้จักกันตามปกติครับไม่มีไร จนผมเดินออกมาคุยนอกห้องทำงานกับพี่เลี้ยงถึ่งเรื่องงาน พี่เลี้ยงก็พูดนู้นี้นั้นไปเรื่อยๆ ใครเดินผ่านมาก็แนะนำให้ผมรู้จักหมด จนมาถึงคนหนึ่งครับ ขอแทนชื่อพี่เค้าว่า พี่บี น่ะครับ ผมหันไปเห็นพี่เค้าครั้งแรก พี่เค้า ผอม สูง หุ่นดี แต่งตัวดูดี ยิ้มหวานน่ารัก มาก ผมประทับใจพี่เค้ามาก จนอยากรีบมาทำงานไวๆ พอมาถึงวันที่เริ่มทำงานเหมื่อนฟ้าประทานพรให้ โต๊ะทำงานผมกับพี่บีหันหน้าติดเข้าหากัน นั้นหมายความว่าผมจะได้เห็นหน้าพี่เค้าทุกวัน และได้มองลอดผ่านจอคอมพิวเตอร์ เพื่อมองพี่เค้าทำงาน ผมมีความสุขในการทำงานมาก พอเห็นคนที่เราประทับใจ นั้งอยู่ใกล้ๆเรา แต่ ผมนี้ซิขี้อายไม่กล้าคุยหรือชวนพี่บีเค้าคุยหรือพูด จนเวลาล่วงเลยไปหนึ่งสัปดาห์ ก็ยังไม่รู้จักพี่บีมากเท่าไร จนมาถึงเย็นวันจันทร์ของสัปดาห์ที่สอง พี่บี ถามว่า ผมว่า น้องๆว่างไหมพี่มีอะไรจะให้ช่วยหน่อย ตอนนั้นผมดีใจมากพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่ตอบว่าว่างครับพี่ ว่างจนไม่มีอะไรจะทำแล้ว พี่เค้าก็ยื่นเอกสารมาให้ผมช่วยดูให้หน่อย หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันมากขึ้น มีเรื่องคุยกัน พี่บี่เค้าก็ชวนผมไปทำงานด้วยกันบ่อยขึ้น จนวันอังคารเย็น คนให้ห้งพูดกันว่าจะพี่บี่จะลาออก วินาทีนั้น ผมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ มันวูปมาก ผมคิดกับตัวเองว่าพี่เค้าจะลาออกทำไม ทำไมถึงลาออก ผมพึ่งรู้จักกับพี่ได้อาทิตย์เดียว ได้คุยกับพี่วันเดียวเอง ทุกอยากมันนิ่งมาก จนผมอยากจะถามพี่บี่ตรงๆไปเลยว่าพี่บีจะลาออกไปไหน แต่ผมก็ไม่กล้าได้แต่คิดต่างๆนาๆจน ถึงขั้นจะลาออกหาที่ทำงานใหม่ จะได้ลืมพี่บีเค้าโต๊ะที่พี่เค้าทำงานทุกวัน จนวันนี้ผมรวมกล้าถามพี่บีเค้าไปว่า พีจะไปเมื่อไร จนรู้ว่า เหลือเวลาอีกไม่ถึง 10 วัน พี่บีก็จะ ไปแล้ว มันยิ่งทำให้ผม ใจสลายไปมากกว่าเก่า ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ วันที่ คนข้างหน้าผมจะหายไป ผมคงหมดแรงใจในการทำงาน มันเหมือน เราไม่รู้ว่า จะทำยังไงดี ในเมื่อ Hero ของผมกำลังจะจากไป.