หลังมหกรรมการแข่งโอลิมปิกฤดูร้อน....ก็จะเป็นการแข่งพาราลิมปิก..หรือกีฬาโอลิมปิกของเหล่าคนพิการ
ซึ่งแน่นอนว่าได้รับความสนใจจากผู้ชมไม่มากจริง ๆ ...ซึ่งนั่นก็ทำให้เงินอัดฉีดหรือเงินรางวับขวัญถุงจากสปอนเซอร์ภาคธุรกิจต่าง ๆ น้อยกว่าเหล่าผู้ชนะจากโอลิมปิกฤดูร้อนเป็นอย่างมาก...ยิ่งปีนี้จัดที่บราซิลซึ่งเวลาแข่งสวนทางกับเวลาดำเนินชีวิตของชาวไทยอย่างสิ้นเชิงก็น่าจะมีผู้คนสนใจน้อยลงกว่าเดิม
ชื่อของนักกีฬาที่ได้เหรียญอาจเห็นบนหน้าหนังสือพิมพ์แล้วก็ถูกลืมในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา
แต่กระทู้วันนี้เราไม่ได้เรียกร้องให้ท่านจำชื่อผู้กล้าเหล่านี้ให้ได้
แต่เราเรียกร้องให้ท่านใช้วิถีชีวิตของพวกเขาเป็นบทเรียน

" เหล่าผู้กล้าคนพิการ " ในกระทู้นี้....ไม่ได้หมายถึงนักกีฬาพาราลิมปิกชาวไทยที่ได้เหรียญ....ไม่ได้เจาะจงเฉพาะนักกีฬา...แต่ผมขอสดุดีต่อคนพิการที่ต่อสู้ชีวิตอย่างเข้มแข็งบนเส้นทางแห่งสัมมาชีพทั่วโลก
ทุกวันนี้มีคนพิการเป็นจำนวนมากที่ร่วมขับเคลื่อนสังคมไปพร้อม ๆ กับคนที่มีอวัยวะครบถ้วน
แน่นอนที่ความพิการของพวกเขาเป็นอุปสรรคในแบบแผนธรรมเนียมของสังคมที่สร้างไว้ให้คนที่มีอวัยวะครบถ้วน

คนที่ไม่ใช่คนพิการแต่ถนัดซ้ายคงทราบดีนะครับ...คนถนัดซ้ายอย่างเราไม่ใช่แค่ต่างกับคนถนัดขวาที่มือหรือขาข้างถนัด...แม้แต่ความรู้สึกตอบสนองต่อสิ่งรอบตัวหรือมุมที่มองถนัดก็ต่างกับคนถนัดขวาครับ...แค่เราถนัดซ้ายแต่ต้องมาใช้ชีวิตในสังคมที่ธรรมเนียมต่าง ๆ กำหนดสำหรับคนถนัดขวา...เรายังรู้สึกติดขัดในหลาย ๆ อย่างในช่วงที่เราเป็นเด็๋ก
วิธีลากเส้นตัวอักษรทำมาเพื่อคนถนัดขวา
ถูกบังคับให้ใช้มือขวาที่ไม่ถนัดหัดเขียนหนังสือแต่ต้องมาสอบคัดไทยกับคนถนัดขวา...ตอนเด็ก ๆ เขียนหนังสือช้าก็ไม่มีใครสน..มีแต่คนว่าชักช้าอืดอาด
ตอนที่ครูสอนผูกเงื่อนในวิชาลูกเสือครูก็เป็นคนถนัดขวา
กรรไกรทั่วไปที่ขายในห้องสหกรณ์ของโรงเรียนกับมีดปอกมะม่วงก็ทำไว้เพื่อคนมือขวา
ธรรมเนียมกำหนดให้..ช้อนต้องถือมือขวา...มีดหั่นสเต็กก็มือขวา...ตะเกียบก็มือขวา...ถึงตอนนี้จะสามารถทำได้เป็นปกติ...แต่ผมเชื่อว่าตอนอยู่บ้านและไม่มีแขก...คนถนัดซ้ายหลายคนยังแอบใช้มือซ้ายตักข้าวเข้าปาก...เพราะยังไงใช้มือซ้ายก็ถนัดกว่าอยู่ดี
แม้แต่ทัพพีตักสุกี้ในร้านหม้อไฟที่มีสาขาเยอะที่สุดในประเทศยังออกแบบมาเอาใจคนถนัดขวาเลย

ก็ลองจินตนาการดูนะครับว่ามีอวัยวะครบถ้วนเหมือนกันแต่แค่ถนัดซ้ายยังติด ๆ ขัด ๆ ในสมัยเด็ก...แล้วเหล่าคนพิการที่ต้องใช้ชีวิตในสังคมที่กำหนดธรรมเนียมต่าง ๆ มาเพื่อคนที่มีอวัยวะครบถ้วนมันยิ่งลำบากและไม่เท่าเทียมกับคนที่มีอวัยวะครบถ้วนหลายเท่า
แค่ชีวิตประจำวันก็ลำบากอยู่แล้ว...โอกาสทางสังคมของพวกเขาก็ยังน้อยกว่าคนทั่วไปเป็นอย่างมาก
ลองนึกดูนะครับ....แม้งานบางอย่างจะนั่งโต๊ะทั้งวันซึ่งคนที่ขาพิการน่าจะทำได้...แต่เวลาไปสัมภาษณ์งานแล้วทางที่ทำงานพบว่า...มีสองคนที่มีศักยภาพทำงานนี้ได้...คนนึงพิการคนนึงไม่พิการ...ผมเชื่อว่าคนไม่พิการก็ได้เปรียบกว่ามีสิทธิ์ได้งานมากกว่า
เราจึงมักเห็นผู้พิการจำนวนมากที่ประกอบอาชีพแบบไม่มีนายจ้าง...เช่น ขายล็อตเตอรี่...และที่มากที่สุดก็คืองานฝีมือต่าง ๆ หรือการทำอาหาร ฯลฯ
เพราะงานอย่างการทำอาหารหรืองานฝีมือเขาดูที่ผลสำเร็จเลย...ไม่มานั่งดูว่าคนทำพิการรึเปล่า...ถึงคนทำไม่มีแขนแต่ใช้ขาใช้ปากแกะสลักงานออกมาได้ปราณีตบรรจงก็มีคนซื้องาน...ต่างกับงานรับจ้างที่ใช้การประเมินก่อนจ้าง...ซึ่งคนประเมินก็เป็นคนที่มีอวัยวะครบถ้วนแทบทั้งสิ้น...และก็ใช้ความเป็นคนที่มีอวัยวะครบถ้วนมาประเมิน
" นี่ไง..คนพิการก็มีทางออกนี่ " หลายคนอาจพูดแบบนี้...แต่พูดก็พูดเถอะครับ...งานฝีมือหรือทำอาหารพวกนี้..คนที่มีอวัยวะครบถ้วนส่วนใหญ่ก็ไม่มีปัญญาทำ..ยังอ้างเวลาทำไม่ได้และไม่พยายามทำว่าตนเองไม่มีพรสวรรค์เลย...แล้วการที่คนพิการจะหัดทำสิ่งเหล่านี้มันยิ่งยากกว่าขนาดไหนครับ

คนพิการที่ต่อสู้ในฐานะสุจริตชนในสังคมอย่างสุดฤทธิ์คือผู้กล้า
ขอบคุณพวกท่านที่พยายามสุดชีวิตเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในการขับเคลื่อนสังคม
ขอบคุณที่พยายามประกอบสัมมาชีพเป็นคนดีของสังคม..ในขณะที่พวกโจร..นักต้มตุ๋น...ผีพนัน...ปีศาจสุรา ทั้งหลายเป็นพวกที่อวัยวะครบถ้วน
ผู้ที่เข้าร่วมมหกรรมกีฬาพาราลิมปิก..ก็คือตัวแทนของเหล่าผู้กล้าเหล่านี้ที่ส่งมาจากทั่วโลก
มหกรรมกีฬาพาราลิมปิก...ไม่ได้สนว่าใครจะทำลายสถิติโลก...ไม่ได้สนว่าใครจะเป็นเจ้าเหรียญทอง...เงินอัดฉีดก็ไม่ได้เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจอะไร
แต่มหกรรมกีฬานี้เป็นภาพสะท้อนของเหล่าผู้กล้าที่ไม่ยอมแพ้แม้ตนเองจะดำเนินชีวิตอย่างไม่สะดวกและขาดโอกาสทางสังคม....ผู้กล้าเหล่านี้ยังคงมีชีวิตอยู่จริงในโลกใบนี้
ผมเชื่อว่าความกล้าหาญของพวกเขาเป็นแรงบันดาลใจให้หลาย ๆ คน..ทั้งผู้ที่พิการและไม่ใช่ผู้พิการสู้ชีวิตต่อไป
ขอสดุดีผู้กล้าคนพิการ....

ขอบคุณครับ