สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยแต่เรื่องมันมีอยู่ว่าตัวเราเนี่ยมาเรียนมหาลัยไกลบ้านสุดๆ(จากตัวเมืองมาภาคใต้)
มาสัมภาษณ์ที่มหาลัยเลย ก็เจอเพื่อนใหม่คนละสาขาไรงี้ นั่งคุยกัน แล้วมีอีกคน(สาขาเดียวกับเรา)เดินมานั่งเหมือนรู้จักกับคนที่เรานั่งคุยเราก็...ยินดีที่ได้รู้จัก
ตอนรอสัมภาษณ์ก็คุยกันว่ารวมห้องกันไหมไรงี้ จนสัมภาษณ์ผ่านไปเราก็กำลังจะถามเรื่องห้องแบบห้องนึงต้องมี4คนถ้าเรารวมกัน3 คนคือสาขาที่เราเรียนมี2คนคือตัวเรากับเพื่อนที่มานั่งหลังจากที่เราคุยกับเพื่อนต่างสาขา รวมอีก1 คือเพื่อนต่างสาขา เราเลยคิดว่าควรให้พี่กับเพื่อนต่างสาขาไป เราก็คุยทีละคน แต่คนที่เรียนสาขาเดียวกับเราเขาไม่ยอม เราก็แบบ.... แล้ว(แต่ดันไม่จำเอง) พอเราถามเพื่อนต่างสาขาเขาก้มีพี่ดูแลแล้ว เราก็เลยอดอยูกับคนนั้น แล้วคนที่อยู่สาขาเดียวกับเราก็แบบทักแชทมาแบบว่า แกจัดการเรื่องห้องเรื่องพี่เมทเลยนะ เราตามใจแก ตัวเรานี่ดีใจอ่ะเพื่อนตามใจ(มันคือการหลอกลวงอย่างแยบยน)
แล้วก็ไม่ได้คุยกันเพราะตัวเราต้องตื่นตี3ช่วยแม่ตั้งร้านขายของ จนถึงบ่าย3โมงเก็บร้าน กลับบ้านก็เหนื่อยแล้ว อาบน้ำนอน จนวันนึงคนที่เรารักจากโลกนี้ไป วันนั้นเป็นวันเผาแล้ว เราเสียใจมาก แต่ว่าที่เมทเราทักมาถามเรื่องห้องแล้วก็บอกว่างอลแล้วที่ไม่ทักมาคุย เราอารมณ์อะไรไม่รู้ปี๊ดแตกพิมพ์ไปเป็นข้อความยาวๆว่าแบบเราไม่ได้ว่างนะ เราต้องช่วยแม่ทำงาน แล้วเราก็ไม่สนใจ เพื่อนเมทบอกว่า"ใจเย็นดิ ทำไมต้องใจร้อนด้วย"เราปี๊ดหนักกว่าเดิม เราก็เลยแบบขอโทษนะเราผิดเองเราใจร้อนเองแล้วเราก็ไม่ยุ่งกับนางเลย หลังจากวันนั้น นางทักมาถามเรื่องนู่นนี่เราก็ไม่อ่าน เราไม่สน รวมกับทำงานด้วยเลยยิ่งไม่ได้เล่นโทรศัพท์เลย จนผ่านไปหลายวันก้แบบมาขอโทษถ้าทำไรผิดเราก็ไม่สนโทรมาตอนดึกอีก เราก็แบบ เราต้องทำงานแล้วเรานอนกับแม่ แม่ก็ตกใจตื่นอีก คือพูดเลยว่าเราไม่โอเคกับนางแล้ว
แต่สุดท้ายเราก็พลาดเอง หลังนางขอโทษนางก็บอกว่าไม่อยากอยู่กับเราบอกได้นะ เราสงสารคำพูดแบบนี้ได้ยังไงไม่รู้เราก็บอกว่าเราขอทำความรู้จักแกใหม่ที่มอแล้วกันนะ

จนมาอยู่ด้วยกันจริง
เราขี่มอไซต์ไม่เป็นนางขี่เป็น นางบอกนางซื้อใหม่เพื่อเรา เป็นคุณ คุณจะคิดยังไง
เราดีใจนะปนงงกับคำพูดนาง แล้วโชคดีหรือร้ายที่คาบเรียนตรงกันไปหมด
รับน้องไม่โหดแต่เราป่วยอยู่แล้ว เลยเหนื่อยร้องไห้ทุกวัน เป็นเด็กตัวเมืองที่ซักผ้ามือไม่เป็น ขี่จักรยานไม่เแข็ง แล้วไม่เคยห่างจากแม่เลยตลอดชีวิตที่ผ่านมา ร้องไห้ทุกวัน เพราะไม่อยากเรียนแล้ว อยากกลับไปอยู่กับแม่ เพื่อนเมทเราก็แบบ ทำไมแกไม่เข้มแข็งวะ แล้วทำหน้าแบบไม่พอใจ เราก็เข้าใจแหละว่าเขาคงรำคาญตื่นมาร้องไห้ เย็นมาร้องไห้(เราอยู่เตียงล่าง เราคงสะอื้นจนเขารำคาญ)

พอเปิดเทอมรับน้องหมดไปเราก็ติดตื่นเช้าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ประมาณตีสี่กว่าก็จะเริ่มลุกเปิดตู้เอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำแต่งตัว นั่งคุยกับแม่เพราะแม่เราจะกำลังจัดร้านอยู่ นางก็จะถอนหายใจแบบรำคาญทุกวัน ลงจากเตียงไปห้องน้ำแบบกระทืบเท้า ตอนนั้นเราไม่ได้อะไรนะแต่กลัวพี่เมท2คนจะว่าเอา แต่ที่จริงคือเขารำคาญเรา แต่เรื่องนี้เราแก้ไขแล้วด้วยการที่ตอนเย็นเรียนเสร็จก็จะจัดพวกเสื้อผ้าไว้นอกตู้เลย แต่เราก็สงสัยว่าทำไมเราต้องทำเหมือนมันไม่ใช่ทีๆเราต้องอยู่
แล้วการที่อาศัยรถคนอื่นไปเรียนมันแย่มากเลย เรานั่งรอเขาไปเถอะ มีเรียน 8โมง เมทตื่น 7 อาบน้ำแต่งตัว บำรุงผืว ออกจากห้องตอนเหลือ10 นาทีเสมอ เราก็รอไปดิ รอจนเครียด (เราชินกับการที่กรุงเทพนั้น7โมงก็ถือว่าสายแล้ว )แต่แบบเขาไม่เครียด เราร้องไห้หลายวันกับทุกอย่าง มีหลายเรื่องที่อยากเขียนลงไปนะ แต่ว่ามันจะนึกขึ้นมตอนที่เรื่องทีทำให้เราเจ็บอีก แบบ
1.เขาบอกว่าเขาเป็นคนตรงๆ มีไรให้พูดเลย เพราะจะชอบเงียบและไม่ยุ่ง เขาก็จะทักมาขอโทษ แล้วเราบอกสิ่งที่ผิด แล้วเขาบอกจะพยายาม เราเห็นแค่ 2 วันที่เขาพยายามน่ะ เช่นเขามีแฟน คุยกับแฟนทุกเวลามี่ว่าง ตื่นมาก็คุย จนเรารำคาญเพราะคุยแบบใส่หูฟังแล้วเสียงดังมากแต่เราก็เลือกที่จะไม่พูดเพราะเราถือว่าเราอาศัยรถเขาไปเรียน จนวันนั้นเราก็บอกว่าเกรงใจพี่เมทบ้าง บางทีพี่เขาพึ่งนอนนางคุยก็ตื่นกันหมดแล้ว แต่หลังจากเราบอกเขาเราก็ไม่ได้อาศัยรถเขาไปเรียนแล้ว เรายอมไถจักรยานไปเรียน จนถึงตอนนี้ แล้วก็วันนั้นเดินคุยกันข้างๆกันเนี่ย ตะดกนเหหมือนเราหูตึง เราก้เลยพูดไปว่า เบาๆก็ได้ไหม นางไม่ตอบแล้วเดินหนีเราเข้าห้องเลย เราก็เลยงงๆ และครั้งล่าสุดเราไม่สบายนอน นางเข้ามา ทาครีม โยนครีม เลื้อลิ้นชัก ปิดตู้ เราก็พยายามคิดว่าเขาคงคิดว่าเราหลับลึกๆไปแล้ว แต่เราตกใจตื่นแล้วนอนไม่ได้ ต้องไปขอห้องคนอื่นนอน วันต่อมาเราเลยพูดแบบยิ้มๆว่ากลางคืนอ่ะเลื่อนไร ทำไรเบาๆหน่อย เราตกใจตื่นแล้วหลับยาก นางก็แบบทำหน้ามึนตอนไหน อะไร แล้วก็หันหน้าหนี ไม่ตอบ เราก็เข้าใจแล้วว่าคำว่ามีไรให้พูดตรงๆมันมีความหมายที่ต่างจากความจริงที่มันต้องเป็น เรื่องล่าสุดนี้พี่เมทคนนึงนั่งฟังอยู่ด้วยแล้สวก็เห็นหลายๆเรื่อง อีกวันเราเลยมีดอกาสได้คุยกับพี่เมท เรามีห้องเราเราจ่ายเท่าเมทแต่ทำไมเมทไม่คิดว่าต้องเกรงใจ อะไรบ้างหรอ เหมือนห้องของตัวเอง คนอื่นไปอาศัยอยู่ เราก็รู้ว่าพี่เขาไม่พอใจนางหลายเรื่อง แต่พี่เขาบอกว่าพูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เมื่อวานน้องพูดมันยังทำอย่างแล้วพี่พูดจะได้อะไร นิ่งๆไว้ แล้วก็ให่เราอดทน  

เราไม่โอเคกับคู่แลปเรา เราบอกเขา พอเราไม่คุยกับเขา เขาก็เอาคู่แลปเรามานอนเล่น เราเลยต้องไปห่ที่อื่นอยู่ ถามว่าเราอยากไปไหม เราอยากอยู่ห้องเรานะ แต่อยู่ไม่ได้ มันอึดอัดไปหมด คุยกับแฟนใส่หูฟัง เอาไอแพดเปิดเพลงด้วย เพื่ออะไร เพลงที่นางเปิดไม่ใช่เพลงที่เราฟังหรืออะไรเลย แล้ววันนั้นนางคุยกับแฟนเราเก้บผ้าอยู่ก้เอาให้แฟนดูว่าเราพับกางเกงในเราพับแล้วออกเลย การบ้านเอาของเราไปดุเราคิดเลขผิด แล้วก็โวยวายแล้วก้บอกแฟนยแล้วก็หัวเราะ เป็นคุณๆจะเก็บมาคิดไหม แต่อีกหลายตครั้งที่ต้องมาขอลก แต่ตอนนี้ไม่เพราะเขามีเพื่อนที่ดีกว่าเราหลายคนแล้ว เราเลยไม่เป็นอะไร แต่เวลานางอยู่ห้องก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่เห็นว่าดีขึ้น ทาครีมก็ลูบตัว จนเตียงสั้น เราไม่เข้าใจนางหลายอย่าง

เราอยากรู้ว่าตัวเราต้องทำไง ต้องแก้ไขตัวเองยังไง เพราะพูดไปเขาก็ไม่ทำให้ดีขึ้น