เคยเห็นหลายๆคนออกมาบอกเล่าเรื่องราวขนหัวลุก...วันนี้ก็เลยมาขอบอกเล่าบ้างซักเรื่อง

เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นครั้งแรกในชีวิต...ที่รับรู้ได้เลยว่า โดนซะล่ะ!!

คือเราเป็นคนบ้านนอกคนนึง...ที่เมื่อใครเจ็บไข้ไม่สบาย ก็ต้องพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลไกลบ้าน
และวันนั้นตาของเราไม่สบาย ต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลในเมือง และเราเองก็ต้องทำหน้าที่หลานที่ดี โดยการนอนเฝ้าที่ไข้

แต่การไปนอนครั้งนี้ มียายเราไปด้วยนะ และตาเราก็นอนห้องรวม

ลักษณะห้องรวม....มีทั้งหมด 4 เตียง ตาเราได้เตียงนอนติดกับห้องน้ำ...ฝั้งตรงข้ามเตียงของตา มีคนนอน และเตียงที่สาม (ฝั่งตรงข้ามเช่นกัน)
มีคนนอน และเตียงข้างๆไม่มี คือทั้งหมดในห้องมีคนนอนอยู่ 3 เตียง และที่สำคัญที่นั่งเฝ้าคนไข้อ่ะ มีแค่เก้าอี้เดียว และเก้าอี้ยาวตัวนั้นเราให้ยายนอน
และเราก็ไม่ลากเก้าอี้ยาว จากอีกเตียงที่ไม่มีคนนอนมา เนื่องจากพื้นที่ห้องรวมไม่ได้กว้างมาก เก้าอี้ยาวเลยไม่พอที่จะวางอยู่ข้างเตียง เราเลยต้องลากเก้าอี้ยาวไปนอน ตรงที่ตากผ้า (แต่ตอนนั้นไม่มีคนตากนะ เป็นลักษณะระเบียงแต่อยู่ในห้อง )

คือคืนนั้นเราเองก็อ่านหนังสือไป ทำอะไรไปตามประสาเด็กๆ อ่านไปอ่านมาก็หลับ หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวขึ้นมาเพราะอากาศในห้องมันเย็นๆอ่ะ
เลยทำให้จมูกเราเย็น เราก็ไอ รู้สึกว่าไอหนักมาก ต้องลุกมากินน้ำ...ด้วยความที่ง่วงอยู่เราเลยลุกมาแค่นิดเดียว คือไม่ได้ลุกจากเตียง แล้วเอื้อมมือไปหยิบน้ำมา....และสายตาของเราก็เหลือบไปเห็น เตียง ที่ 3 อ่ะ มี ขา คน นั่งอยู่บนเตียง!!

ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรนะ บวกกับอาการสลึมสลือ คิดได้แค่ว่า...สงสัยเค้าจะมีญาติมาเยี่ยมมั้ง
กินน้ำเสดเราก็วางน้ำ และก็นอน...คิดไปคิดมา เอ๊ะ...แล้วญาติจะขึ้นไปนั่งบนเตียงได้ไง หมอให้นั่งด้วยหรอ เราเลยลุกและหันไปมองอีกที
เราก็เห็นขาเหมือนเดิม...คราวนี้เห็นชัดมาก ลักษณะขาเป็นสีเหลืองๆ เหมือนเหลืองน้ำหนองอ่ะค่ะ บวมๆมีรอยแผล ใส่กางเกงสีฟ้าของโรงพยาบาล นั่งอยู่บนขอบเหล็ก คือใจตอนนั้นคิดล่ะ

แมร่งงง คงไม่ใช่ญาติหละ ใจเต้นแรงมาก ว่าโดนเข้าแล้วไง...เรารีบหันกลับมานอนคุมโปง พยายามนิ่งๆไว้อ่ะ แต่ตอนนั้นมันเงียบมากเลยนะ เงียบจนได้ยินเสียงเตียงขยับ...แอ๊ด แอ๊ด คิดในใจ นั่น ลงมาแล้วไง ไม่น่าหาเรื่องไปมองเลย ด้วยความกลัวว่าเค้าจะเดินมา เรานี่สวดมนต์ใหญ่เลย สวดผิดสดถูก สวดมั่ว จนรู้สึกร้อน ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ตัดสินใจ เอาว่ะเปิดผ้าออกมา หันไปมองอีกที ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีขา...ไม่มีคนเดินมา

เราเลยลุกไปเรียกยาย...บอกยายว่าหิว ให้ยายพาไปซื้ออะไรมากินหน่อย คือตอนนั้นกลัวมาก....นั่งชวนยายคุยจนพยาบาลเข้ามา
แต่ตอนนั้นก็ตีห้ากว่าแล้วแหละ...เราเล่าให้ยายฟัง และก็คุยถามกับพยาบาลว่าคนที่นอนเตียงนั้นเป็นอะไรมา...พยาบาลบอกว่าเค้าขับรถมอไซด์ล้มเฉยๆ
และพยาบาลก็พูดขึ้นว่า....โรงพยาบาลอ่ะ ก็มีเตียงบริจาคกันอยู่เรื่อยๆแหละ อย่าไปคิดอะไรเลย และก็หัวเราะ เดินออกไป

นี่อาจจะเป็นความปกติของโรงพยาบาลนะ แต่เราเองก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่...ถ้าเลือกได้ขอไม่ไปนอนเฝ้าใครเลยได้มั้ย...ขอไปอยู่แต่เช้า และกลับมืดๆพอ!!