อันนี้ตั้ง เพื่อบ่นระบาย บ่นเสียงดังค่ะ

รู้สึกเจอปัญหาเดิม ยาวนาน
ลองแก้ไขหลายวิธี แก้ที่ตัวเอง
อ่อนลงมากๆ และใจเย็น

แต่พออ่อน ก็กลายเป็นหลงเหลิง ละเลยหน้าที่การทำงานกัน
พอเตือน ก็ไม่พอใจกัน

พอจับจุดได้ว่า ที่ไม่เกรงใจกัน ก็เป็น key เดิมๆ

ความเดิม ที่เคยเป็นความท้าทาย เริ่มน่าเบื่อ

ยิ่งพอรู้ว่า มาจากความอิจฉาของคนด้วยแล้ว ยุแยงตะแคงรั่ว เล่นพรรคพวก เช่น น้องฉันแม้จะผิด ฉันก็เข้าข้าง นี่ซี้ฉัน มาขอเบิกเงินก่อน ก็จอให้ซี้ของฉันก่อนแล้วกัน เธอรอไปก่อน ถ้าเงินเหลือ ค่อยให้คืนที่เธอเบิก

ความไม่รู้จักรับผิด

งานเข้า 08:30 เลิก 17:30
กว่าจะมากันก็เกือบ 10 โมง กินข้าวกันอีกครึ่งชั่วโมง
เวลากลับก็รีบกลับให้เร็วที่สุด ออกก่อนเวลาบ่อยๆ

จริงๆ ถ้าคุณภาพงานได้ งานเสร็จ ไม่บ่นหรอก
นี่งานก็ไม่ได้ เลยคิดว่า ก็น่าจะต้องเคารพอะไรสักอย่างก็ยังดี ไม่เคารพงาน ก็เคารพเวลา

มึนจริงๆ

สงสัยปัญหามันอยู่ที่เรา จริงๆ จำกัดความได้แค่ 2 อย่าง
1. ทำผิด
2. อยู่ผิดที่

ข้อ 1. น่ะ ทำผิด ก็ยอมรับ แก้ไข
แต่ถ้าพิสูจน์แล้วมันไม่ใช่ คงเป็นข้อ 2

จริงๆ การทำงาน เรารักงาน เราก็ไม่อยากปลง หรือนิ่งเฉยกับเรื่องนี้

แต่ไม่เคยคิดเลยว่า วัฒนธรรมองค์กร มันเดินมาถึงจุดนี้แล้ว

เรื่องอิจฉา แบบ เห็นๆ ออกนอกหน้า นี่ไร้สาระ
แค่อิจฉาช่างเถอะ ปล่อยไป
นี่ถึงขั้นยุแยงตะแคงรั่วนี่

-"-

บ่นจนหมดแรง ใจก็อยากแก้ปัญหา
แต่มันยืดเยื้อจริงๆ ค่ะ