คือว่าผมมีปัญหาความรักครับ ตัวผมเองนั้นไม่ค่อยสมบูรณ์แบบนัก ผมพิการทางขาเดินไม่ค่อยสะดวกแต่ก็ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ
ไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆและผู้คนได้ ผมไปแอบชอบคนๆหนึ่ง ผมกับเธอคนนั้นได้เริ่มรู้จักกันเมื่อตอนเปิดเทอมของโรงเรียน
ตอนแรกก็ยังไม่สนิทกันมากนักแต่ด้วยที่เธอเป็นเด็กใหม่(ท่าทางของเธอเหมือนทอมชอบเล่นกับผู้ชาย)เพื่อนๆก็ต่างพากันทำความรู้จัก แต่ผมเป็นคนเงียบๆโลกส่วนตัวสูง
ไม่ชอบเข้าหาคนก่อน จึงไม่ได้ทักทายอะไรมาก(ในหมู่เพื่อนแล้วผมเป็นรุ่นพี่)พวกเพื่อนของผมชอบแกล้งเพื่อนครับแบบประมานหยอกล้ออะไรประมานนี้
(ส่วนมากผู้หญิง)ซึ่งผมเองก็เล่นกับพวกมัน ผมก็เข้าไปแกล้งเธอคนนั้นกับเพื่อนๆตอนเเรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากเอาแต่ความสนุก แต่พอเวลาผ่านไปสักระยะ..
ผมก็สนิทกับเธอคนนั้นขึ้นเรื่อยๆ เราคุยกันมากขึ้นทุกวัน เจอกันทุกวัน เวลาเดินสวนกันเธอมักจะทักทายผมก่อนทุกครั้ง.. (จนบางครั้งผมก็คิดว่าเธอก็ชอบผมเหมือนกัน แต่เธอก็เหมือนจะมีคนที่อยู่แล้ว)
แล้วยิ้มหวานๆ(เธอยิ้มแบบนี้กับทุกคน)ชวนผมคุยก่อนตลอดจนบางทีผมรู้สึกชอบเธอเข้าแล้ว ด้วยการที่เธอชอบเล่นกับผู้ชายผมจึงถามเธอว่า  "เพื่อนผู้ชายคนอื่นก็มีทำไมไม่ไปเล่นล่ะ" เธอก็ทำเหมือนจะไม่ตอบคำถามของผมแล้วก็ชวนผมคุยนู้นคุยนี่ จนเพื่อนแซวว่าเป็นแฟนกันมันทำให้ผมมีความสุขไม่มากก็น้อย แต่ด้วยที่ผมเป็นคนพิการจึงมีคนนินทาผมกับเธอเวลาคุยกันเล่นกัน ผมว่าคงไม่แปลกอะไรที่จะมีคนนินทา ผมจึงลองถามเธอว่า"เเคร์ไหมที่มีคนนินทา"
เธอตอบว่า"ไม่สนใจหรอก"ผมลุ้นมาก) ซึ่งคำตอบของเธอทำให้ผมรู้ว่าเธอไม่ได้รังเกียจคนพิการอย่างผมเลย ผมจากแอบชอบก็เป็นแอบรักเธอ ผมอยากบอกกับเธอไปตรงๆ แต่กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้กับความพิการของผมและเธออาจจะเกลียดผมขึ้นมาก็ได้ ผมควรทำอย่างไรดีครับ บอกเธอไปเลยดีมั้ย