เมื่อก่อนเราก็เป็นแบบนั้นนะเด็กๆอ่ะช่างจ้อ บ้าๆบอๆ เพื่อนชอบบอกว่าเราติ๊งต๊อง ปัญญาอ่อน ผู้ใหญ่ก็บอกว่าเรากระโดกกระเดก ใส่กระโปรงไม่ได้หรอก แต่พอโตขึ้นเรากลายเป็นคนนิ่งๆ ช่างจ้อก็ยังเป็นเหมือนเดิมนะแต่กับบางคน บางสถานการณ์ คือพูดในตอนที่ควรพูดและพูดน้อยกว่าสิ่งที่คิดในหัว เขาก็ชมเราค่ะบอกว่านิ่งขึ้นมากเป็นผู้ใหญ่มากเลยตอนเด็กอย่างกับลิงไม่คิดว่าเราจะนิ่งได้แบบนี้
มันเป็นไปเองนะ หลายๆอย่างในสังคมมันจะค่อยๆขัดเกลาเราเหมือนกัน การวางตัวที่ดี คำว่า "กาละเทศะ" สำคัญมาก จะวางตัวยังไง แบบไหนต้องดูความเหมาะสมกับคนและสถานการณ์ตอนนั้นด้วย
แต่นิสัยเดิมของเราที่เป็นบุคลิกเฉพาะของแต่ละคนมันก็เปลี่ยนไม่ได้หรอกค่ะ แต่ปรับลดให้มันเหมาะสมได้ค่ะ แต่ให้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงทั้งหมดมันคงเปลี่ยนได้ยาก เอาที่เป็นตัวเองแล้วกันค่ะ ถ้าการช่างจ้อเป็นจุดที่คุณอยากแก้ ต้องลดการพูดลงและเปิดหูรับฟังมากขึ้น เวลาพูดก็พูดแค่ส่วนสำคัญไม่ต้องชักแม่น้ำทั้ง 5 6 7 พูดให้ถูกช่วง แต่ต้องฝึกการฟังให้มากแล้วลดการพูดให้น้อยลง แล้วคุณจะรู้ว่าจังหวะที่คุณควรพูดคือตรงไหน จะช่วยให้คุณเป็นคนที่ดูฉลาดในการพูดมากขึ้น