ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะค่ะ (กระทู้แรกค่ะ) เป็นเรื่องจริงที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง
พอรู้ตัวว่าต้องทำอย่างไรแต่ใจยังไม่แข็งพอ รบกวนขอคำแนะนำหน่อยนะค่ะ
เริ่มแรกความสัมพันธ์ครั้งนี้เกิดขึ้นจากการที่เราทั้งคู่ได้มาเจอกันที่ทำงานของฉันเองค่ะ ซึ่งบริษัทของเค้าคนนั้นเป็นบริษัทลูกค้าที่ต้องมาประชุมที่นี่
ค่อยข้างบ่อย เลยทำให้เราได้พบกันบ่อยแต่ไม่ค่อยได้คุยกันหรอกค่ะส่วนมากจะแค่ยิ้มและทักทายกันมากกว่าเพราะต่างคนต่างยุ่งกับงาน
พอมีช่วงเวลาว่างด้วยความที่เราก็อยากฝึกภาษาที่กำลังเรียนอยู่เลยเริ่มต้นเข้าไปชวนเค้าคุย (เค้าเป็นคนญี่ปุ่นค่ะ) แต่เราก็ยังไม่ได้แลกไลน์กันค่ะแค่คุยกันเฉพาะเวลาเจอกันที่ทำงาน แต่แล้ววันนึงเค้าก็เข้ามาขอ ID: Line เราไป เราก็ให้เพราะคิดว่ามีเพื่อนเพิ่มก็ดีนะ เราก็เปลี่ยนมาคุยกันบ่อยขึ้นเกิดเป็นความรู้สึกดีๆตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีคือ ชอบเค้าไปแล้ว ดิฉันเป็นคนที่ตรงๆคิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น ก็เลยตัดสินใจบอกชอบเค้า ซึ่งเค้าก็บอกว่าชอบเราเหมือนกัน
เราสองคนคงจะต้องได้คบกัน ทุกคนอาจจะคิดว่ามันคงจบด้วยดีสินะค่ะ แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลยโลกของความเป็นจริงมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
555 เพราะคนนั้น "แต่งงานแล้ว" ซึ่งเราก็รู้สึกสงสัยอยู่ก่อนแล้วแหละว่าผู้ชายญี่ปุ่นที่มีหน้าที่การงานดีขนาดนี้ อายุ30กว่าๆแล้วมีหรือจะยังไม่แต่งงาน
หรือมีแฟนแล้ว ก็เลยตัดสินใจถามไปตรงๆ ซึ่งเค้าก็ยอมรับตรงตรงว่ามีภรรยาแล้วแต่เค้ายังบอกนะว่าเค้าโอเคที่เราเป็นแบบนี้ เราคือคนในความลับของเค้า
เป็นสเป๊กเค้า ตอนแรกเราก็คิดนะว่ามันก็คงจะโอเคแค่เราได้ชอบกัน ได้คุย ได้เจอกันบ้าง ก็คงไม่เป็นไรเพราะเราก็ไม่เคยคิดที่จะให้เค้าเลิกกับภรนยาเค้า
แล้วมาหาเราหรอก แต่ยิ่งเราได้คุย ได้ใกล้ชิดกัน ได้ทำสิ่งดีๆต่างๆเพื่อเค้าเราก็ยิ่งรู้สึกโลภมากเท่านั้น มันกลายเป็นความรู้สึกแย่ รู้สึกผิด เสียใจ
คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา ซึ่งเราก็ไม่เข้าตัวเองเลยว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ เราไม่คิดจะไปเป็นเมียน้อยเค้าหรอกนะเพราะเราเกลียดที่จะเป็นแบบนี้มาก
เราจึงตัดสินใจบอกเค้าว่าเราเสียใจที่เป็นแบบนี้เราไม่โอเคกับความสัมพันธ์แบบนี้เลยอยากให้เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า ซึ่งเค้าก็บอกว่าเค้ารู้สึกดีมีความสุขกับเรานะ แต่สิ่งที่เราต่างรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ คือเค้ามีครอบครัวแล้ว เค้าอยากให้เราเข้าใจเค้า เค้าเคยบอกนะว่าให้เราไปหาคนอื่นที่ดีกว่าเค้า เราพยายามจะเข้าใจเค้านะแต่ทุกครั้งที่คุยกัน เจอหน้าเค้าเราก็ใจอ่อนทำใจไม่ได้ทุกทีคนเราเมื่อชอบใครไปแล้วมันยากนะที่จะตัดใจเพราะเรื่องของความรักมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ. แต่ตอนนี้เค้าไม่อยู่แล้วเค้ากลับไปญี่ปุ่นแล้วเราก็หวังว่าเราจะทำใจได้มากกว่านี้ เราบอกเลยเราไม่มีวันที่จะลืมเค้าหรอกแต่อาจจะดีขึ้นกว่าวันนี้
ทุกคนที่อ่านคงคิดคิดว่าเราเป็นคนไม่ดีสินะที่กำลังทำแบบนี้ ถ้าคุณเคยรักหรือชอบใครสักคนมากๆแบบจริงใจคุณจะเข้าใจ สักวันฉันจะรักตัวเองให้มากขึ้น
เพราะตอนนี้รู้สึกแย่มาก ร้องไห้ทุกคืน คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานเหลือเกิน
ความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นถูกที่แต่ผิดเวลา
พอรู้ตัวว่าต้องทำอย่างไรแต่ใจยังไม่แข็งพอ รบกวนขอคำแนะนำหน่อยนะค่ะ
เริ่มแรกความสัมพันธ์ครั้งนี้เกิดขึ้นจากการที่เราทั้งคู่ได้มาเจอกันที่ทำงานของฉันเองค่ะ ซึ่งบริษัทของเค้าคนนั้นเป็นบริษัทลูกค้าที่ต้องมาประชุมที่นี่
ค่อยข้างบ่อย เลยทำให้เราได้พบกันบ่อยแต่ไม่ค่อยได้คุยกันหรอกค่ะส่วนมากจะแค่ยิ้มและทักทายกันมากกว่าเพราะต่างคนต่างยุ่งกับงาน
พอมีช่วงเวลาว่างด้วยความที่เราก็อยากฝึกภาษาที่กำลังเรียนอยู่เลยเริ่มต้นเข้าไปชวนเค้าคุย (เค้าเป็นคนญี่ปุ่นค่ะ) แต่เราก็ยังไม่ได้แลกไลน์กันค่ะแค่คุยกันเฉพาะเวลาเจอกันที่ทำงาน แต่แล้ววันนึงเค้าก็เข้ามาขอ ID: Line เราไป เราก็ให้เพราะคิดว่ามีเพื่อนเพิ่มก็ดีนะ เราก็เปลี่ยนมาคุยกันบ่อยขึ้นเกิดเป็นความรู้สึกดีๆตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีคือ ชอบเค้าไปแล้ว ดิฉันเป็นคนที่ตรงๆคิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น ก็เลยตัดสินใจบอกชอบเค้า ซึ่งเค้าก็บอกว่าชอบเราเหมือนกัน
เราสองคนคงจะต้องได้คบกัน ทุกคนอาจจะคิดว่ามันคงจบด้วยดีสินะค่ะ แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลยโลกของความเป็นจริงมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
555 เพราะคนนั้น "แต่งงานแล้ว" ซึ่งเราก็รู้สึกสงสัยอยู่ก่อนแล้วแหละว่าผู้ชายญี่ปุ่นที่มีหน้าที่การงานดีขนาดนี้ อายุ30กว่าๆแล้วมีหรือจะยังไม่แต่งงาน
หรือมีแฟนแล้ว ก็เลยตัดสินใจถามไปตรงๆ ซึ่งเค้าก็ยอมรับตรงตรงว่ามีภรรยาแล้วแต่เค้ายังบอกนะว่าเค้าโอเคที่เราเป็นแบบนี้ เราคือคนในความลับของเค้า
เป็นสเป๊กเค้า ตอนแรกเราก็คิดนะว่ามันก็คงจะโอเคแค่เราได้ชอบกัน ได้คุย ได้เจอกันบ้าง ก็คงไม่เป็นไรเพราะเราก็ไม่เคยคิดที่จะให้เค้าเลิกกับภรนยาเค้า
แล้วมาหาเราหรอก แต่ยิ่งเราได้คุย ได้ใกล้ชิดกัน ได้ทำสิ่งดีๆต่างๆเพื่อเค้าเราก็ยิ่งรู้สึกโลภมากเท่านั้น มันกลายเป็นความรู้สึกแย่ รู้สึกผิด เสียใจ
คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา ซึ่งเราก็ไม่เข้าตัวเองเลยว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ เราไม่คิดจะไปเป็นเมียน้อยเค้าหรอกนะเพราะเราเกลียดที่จะเป็นแบบนี้มาก
เราจึงตัดสินใจบอกเค้าว่าเราเสียใจที่เป็นแบบนี้เราไม่โอเคกับความสัมพันธ์แบบนี้เลยอยากให้เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า ซึ่งเค้าก็บอกว่าเค้ารู้สึกดีมีความสุขกับเรานะ แต่สิ่งที่เราต่างรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ คือเค้ามีครอบครัวแล้ว เค้าอยากให้เราเข้าใจเค้า เค้าเคยบอกนะว่าให้เราไปหาคนอื่นที่ดีกว่าเค้า เราพยายามจะเข้าใจเค้านะแต่ทุกครั้งที่คุยกัน เจอหน้าเค้าเราก็ใจอ่อนทำใจไม่ได้ทุกทีคนเราเมื่อชอบใครไปแล้วมันยากนะที่จะตัดใจเพราะเรื่องของความรักมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ. แต่ตอนนี้เค้าไม่อยู่แล้วเค้ากลับไปญี่ปุ่นแล้วเราก็หวังว่าเราจะทำใจได้มากกว่านี้ เราบอกเลยเราไม่มีวันที่จะลืมเค้าหรอกแต่อาจจะดีขึ้นกว่าวันนี้
ทุกคนที่อ่านคงคิดคิดว่าเราเป็นคนไม่ดีสินะที่กำลังทำแบบนี้ ถ้าคุณเคยรักหรือชอบใครสักคนมากๆแบบจริงใจคุณจะเข้าใจ สักวันฉันจะรักตัวเองให้มากขึ้น
เพราะตอนนี้รู้สึกแย่มาก ร้องไห้ทุกคืน คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานเหลือเกิน