คือถ้าแฟนของเราเผลอมีอะไรกับเพื่อร่วมงานรุ่นน้องของเขา แถมทำงานที่เดียวกันแผนกเดียวกันทุกตลอดเราจับได้ ทั้งๆที่คนในที่ทำงานรวมถึงน้องคนนั้นก็รับรู้ว่ามีแฟนแล้วและบางคนก็รู้จักเรา ครั้งแรก ก้เอาคนอื่นมาอ้างเพื่อปิดบังไม่ให้เรารู้ว่าเป็นคนนี้ในที่ทำงานบอกกับเราว่าเป็นแค่เด้กมาฝึกงานเดี๋ยวก็ไปแล้ว เราก้พยายามเข้าใจว่าเขาอาจไม่อยากให้กระทบกับเรื่องงานทั้งที่เราเองก้รู้มาตลอดว่าเป็นน้องคนนี้ แต่ก็ยอมมองผ่านไป เพราะเขาเองก็บอกว่ามันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ เขาเองก้ได้คุยกับน้องคนนั้นแล้วว่าเรารู้เรื่อง แต่ผ่านมาไม่นานเขาก็ไปเที่ยวด้วยกันแต่ก็ไปกันหลายๆคนกับที่ทำงาน แต่ประเด็นคือเขาก็ยังโกหกว่าไปกันแค่4คน ถ่ายรุปส่งมาให้ดูยืนยัน แต่จริงๆแล้วก้ไป5อีกคนก็คือน้องคนนั้น เราก้ไม่เข้าใจว่า ไอ้คำว่าไม่มีอะไรแล้วของเขาแล้วทำไมต้องโกหกปิดบัง ผ่านมาไม่ถึงอาทิตย์ดีก็มาบอกว่าจะไปกับเพื่อนกลุ่มเดิมไปต่างจังหวัดค้างคืน  ในใจเราตอนนั้นคือทุกข์มากมันสุดๆแล้วแต่เราต้องเก็บทุกอย่างไว้เพราะเราก็ยังเชื่อใจเขา พยายามถามว่าไปกับใครไปกี่คน เขาก็บอกเหมือนเดิมคนนั้นคนนี้แต่ก็เว้นน้องคนนี้ไว้ ถ่ายรุปมาก็ให่ให้เข้ามาในเฟรมเหมือนแอบๆถ่ายมา ให้ดูว่าไปแค่นั้น  คืนนั้นเป็นคืนที่บอกเลยว่ามันสาหัสสุดแล้วทุกอย่างมันไหลเข้ามาในหัว หาเหตุผลมาหักล้างว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไรสาเหตุของการโกหกมันคืออะไร  จนในที่สุด เขากลับเราเองก็ทนต่อไปไม่ไหวเลยเคลียกันโทรหาน้องคนนั้นบอกว่าเราเองก็รู้ กับสิ่งที่เขาทำ วึ่งเขาก็ยังไม่ได้มีอะไรกับแฟนเรา (คือก็ใช่ของมันแหละไม่มีอะไรแค่ช่วยกันให้เสร็จ แต่แบบนั้นมันก้ได้หรอว่ะ ) เราก็ไม่อยากจะพูดอะไรต่อได้ฟังแบบนั้นก็รู้แล้วว่าคงไม่ได้จะรู้ผิดอะไรแน่ ด้วยอารมตอนนั้นก้มีคำแรงๆไปพอสมควรแล้วก็วางไป มาเคลียกับแฟนเราเองเขาก็ยอมรับผิดแต่ก็บอกว่าไม่มีอะไรๆแล้วซึ่งมันก็ยังค้างคาใจเรามาตลอดว่าทำไมไม่มีอะไรแล้วทำไม  เราไม่ไหวกับตรงนั้นเลยขอแยกกันดีกว่า แต่เขาเองก็ขอโอกาส เราเองก้ไม่รู้ว่า โอกาสที่เราจะให้มันจะมาทำร้ายเราอีกรึป่าวเพราะที่ผ่านมานี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก มันทุกข์ซ่ะจนตอนนั้นไม่อยากจะมองหน้าเขาไม่เคยโกรธเกลียดใครได้เท่านั้นเลย แต่พอเย็นลง ได้คุยเราบอกเราไม่รู้จะทำยังไงให้กลับมาเชื่อใจได้แล้วเขาเองก็ขอโอกาสที่จะทำให้เราเห็น จนสุดท้ายเราใจอ่อน ไม่แยกทางกัน แต่ในใจก็คือ คิดตลอดว่า เขาก็ต้องเจอกัน ทำงานด้วยกัน แล้วถ้าคนมันก้ไม่ได้สำนึกว่าสิ่งที่ทำไปผิด มันก็พร้อมจะทำผิดได้เสมอรึป่าว แต่อีกใจก็คิดว่าในเมื่อให้โอกาสคนของเราแล้วก็ควรเชื่อใจใช่ไหมแรกๆก้เหมือนทำทุกอย่างเพื่อให้เราสบายใจบอกตลอดว่าทำไรยังไง  ผ่านมาสักพักตอนนี้พอเราถามอะไรก้รู้สึกได้ถึงความไม่พอใจถึงความรำคาญเราขึ้นมา วึ่งพอเห็นแบบนั้นเราเองก็ไม่อยากจะซักไซ้หรือถามอะไรต่อไม่อยากจะให้มารำคาญกัน แต่ถามว่าแล้วแบบนี้เราจะ เอาความสบายใจได้จากตรงไหน  แบบนี้เราเองจะไว้ใจเขาได้จริงๆไหมในเมื่อเขายังเจอยังทำงานด้วยกันเป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวกลุ่มเดียวกันแบบนี้  เราควรจะทนเพราะความเชื่อใจแล้วเราเองก็ยังรักเขาอยู่นะ  หรือควรจะตัดใจไปเลยให้จบๆจะได้ไไม่ต้องมานั่งกังวลหรือหนักใจแบบนี้ดี