วันนี้ แมตช์ ไทย - ญี่ปุ่น อยากร้องเพลง "ฉันแพ้ทางคนอย่างเธอ"
ทีมในระดับท๊อปของเอเชีย ผู้เล่นของเค้าที่โลดแล่นอยู่ในลีกชั้นนำของยุโรป
กับทีมของเราที่เป็น KING OF ASEAN
เทียบกันก็เหมือนกับ คนที่สอบได้ที่ 1 ของห้องบ๊วย
แล้วถูกย้ายห้องไปห้องคิงนั่นแหละ เราต้องการ การปรับตัว
เราแพ้ 2-0  (ทำไมไม่รู้สึกหงุดหงิดเท่ากับแพ้ซาอุก็ไม่รู้)
แต่สิ่งที่เราได้กลับมาคือประสบการณ์ ได้ประเมินกำลังของเรา และของคู่แข่ง
ได้เรียนรู้เทคนิค ความเร็ว การเข้าบอล แท็กติกต่างๆ ที่อาจจะเรียกได้ว่า ระดับโลก
อย่างน้อย มันคงเป็นก้าวเล็กๆ ของการก้าวไปสู่สิ่งที่พวกเราเรียกมันว่า ระดับเอเชีย
เจอเพลสซิ่งเร็วที่ไรเป็นแบบนี้ทุกที
center back 2 คน แทบไม่มีเวลาคิด เงยหน้ามาผู้เล่นญี่ปุ่นก็มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
แล้วก็เหมือนเดิมบอลแดนกลางที่พิษสงร้ายกาจ กลับเก็บบอลไม่ได้เลย
กองหน้าไม่ต้องพูดถึง เอลแดงดาของเราลงมาล้วงบอลเองยังไม่ได้บอลเลย
วันนี้ก็ได้เห็นฟอร์มของปีโป้เด็กคนนี้มันมีของ ช่วงที่ปีโป้ลงมาก็ทำให้เอลแดงดามีพื้นที่เล่นมากขึ้น
กวินทร์มือกาว ถึงจะโดนสองลูกก็เถอะ
ค่อยๆ ก้าว อาจจะต้องล้มบ้าง ลุกบ้าง ได้รอยถลอก ได้แผลเล็กบ้างใหญ่บ้าง
ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องขอโทษ พวกคุณทำดีแล้ว
อีก 8 แมตช์ที่เหลือ ไม่ว่าจะในบ้าน หรือนอกบ้าน
เราคนหนึ่ง ที่จะเชียร์ทุกแมตช์ ไม่ว่าผลการแข่งขันจะออกมาเป็นแบบไหน
และเราเชื่อว่า ต่อให้สุดท้ายแล้วพวกคุณจะไม่ได้เข้ารอบ กองเชียร์ก็จะคอยเป็นกำลังใจให้พวกคุณ
22 เท้าเท่ากัน 11 คนเท่ากัน ไม่มีใครมากกว่า หรือน้อยกว่า
ฟุตบอลมันก็ลูกกลมๆ มีลมอยู่ข้างใน ชนะ เสมอ หรือแพ้ ผลมันออกได้ทุกหน้า
บางที่มันอยู่ที่ใจ ถ้าพวกคุณใจสู้ พวกเรากองเชียร์ก็พร้อมจะสู้ไปกับคุณ
ต่อให้แพ้ แต่ถ้าพวกคุณแสดงให้เห็นว่าพวกคุณเต็มที่กับเกมส์
พวกคุณก็จะ “ชนะใจ” พวกเราอยู่ดี

ปล1. ก่อนแข่งคิดว่าน่าจะโดนมากกว่านี้ด้วย
ปล.2 หลังจากโดนลูกแรก เราไม่เชียร์ให้ยิงได้แล้วนะเพราะดูทรงบอลแล้วมันสู้กันไม่ได้อ่ะ
        แต่เชียร์ให้กวินทร์เซฟแทน
ปล.3 บางทีอยากจะโทษสื่อนะ เสนอข่าวกดดันกันจังอ่านข่าวที่นำเสนอก่อนแข่งแล้วเครียดแทน
ปล.4 มีกระทู้หนึ่งบอกว่า "การที่สารัชหายไป นึกว่าไม่เป็นไร  สั่นสะเทือนทีมชาติ ระดับเขย่า 7.8 ริกเตอร์" ... จริงที่สุด



ทั้งหมดเป็นความเห็นส่วนตัวของ จขกท. นะคะ