ก่อนอื่นต้องขอยอมรับโดยตรง ว่าไม่ใช่แฟนบอลที่เข้าเชียร์ติดขอบสนามมานมนาน
แต่ จขทก.เอง เพิ่งจะจริงจังกับการเข้าไปดูบอลไทย ได้ราวๆ 2ปี ได้
ถ้าจำไม่ผิด น่าจะช่วง บอลซูซูกิคัฟ

แรกเริ่ม .. ความต้องการคือ เอาว่ะ ไหนๆก็มาอยู่กรุงเทพ ลองไปดูบอลขอบสนามบ้างจะเป็นไร
บัตรก็ไม่ได้แพงมหาศาล ราคาพอดูได้สำหรับวัยทำงานอย่างเรา

เอาสิว่ะ เงินก็พอมีซื้อบัตรได้ เอาโซนW ไปเลย เอาให้เห็นกันเต็มๆตา
ซื้อมานัดนั้นจำไม่ได้หรอกว่าแตะกับทีมชาติไหน
รู้ตัวอีกที โห..! ภาพชัดมาก เสียที่ไม่มีภาพย้อนหลังในจอ ถ้ากระพริบตา หรือเมินหน้าหนี จะตามไม่ทันไปโดยทันที
ต่างจากที่ดูผ่านทีวี จะมีผู้บรรยาย( บางนัดก็แสนจะรำคาญ บางนัดก็เออว่ะ ) อย่างน้อยๆก็มีคนเล่าเหตุการณ์
(ข้อด้อย โซน w) มีอยู่ว่า ไอ้ตอนเพื่อนโซนอื่นปรบมือ หรือตะโกนเชียร์ ตะโกนโห่
ไอ้โซนนี้ แมร่งจะเงียบกริปมากก. ตอนเล่นเวฟยิ่งแล้วใหญ่ กรี้ดกร๊าดกันไม่กี่คน
ตัวเราเองจึงปณิธานกับพี่ชายว่า รอบหน้ากูจะไปโซนโน้น !!!! (ชี้ไปทางโซนที่ร้องเพลงกันสนุกสนาน)

ต่อมาโซนN คือโซนที่บัตรราคาถูก ทีแรก ไอ้เราก็ไม่เข้าใจ ว่าซื้อบัตรมายืนทำไม?
เก้าอี้มีแต่ไม่ได้นั่ง อีพี่แกนนำแมร่งก็ยุให้ยืนตลอด นั่งได้สามสิบวิ เอ้าๆๆๆ ยืนครับๆ หันหลังครับๆๆ
ขอมือครับๆๆ ผ้าพันคอครับๆๆ เสียงพวกนี้ แมร่งจะมีมาตลอด 90นาที
ตอนนั้นก็เอ่อ ทำทำไป ร้องได้บ้างไม่ได้บ้าง อาศัยเป็นคนปรบมือเข้าจังหวะเก่งก็พอ

หลังๆพี่เค้าคงรำคาญเสียงทีกู พรึมพรำ พรึมพรำมานาน ถ่ายเอกสาร แจกเนื้อร้องเพลงเมร่งซะเลย
เอาละทีนี้ 1A4 หน้ากระดาษอยู่ในมือ ร้องไม่ได้ให้มันรู้ไป !

ช่วงๆนึงผ่านไป ข้อคำถามก็เริ่มเกิดมาขึ้น ... ธงผืนตั้งใหญ่ใครซักว่ะ
ลืมซักป่าว5555 ไม่หรอกก็มีบ้างเรื่องกลิ่น แต่มันไม่สามารถทำให้กูตายได้ในตอนนั้น กูก็โอเคร



อินสุดๆตอนไหนนะหรอ!?  .. จะเริ่มรู้สึก อิน !!! อินมากสุดก็นัดเจออีรัก
ความกดดันในสนามแมร่งค่อยข้างมาก แต่รู้อะไรป่ะ?
ในขณะที่นักกีฬาถอดใจ กองเชียร์ในสนาม แมร่งไม่ถอดใจเว่ย เห้ยแล้วแมร่งก็ช่วยได้จริงๆ
นัดนั้นไทยน้าจะตีเสมอได้ 2-2 (ถ้าจำไม่ผิด)

ตั้งแต่วันนั้น ... ก็เลิกอยากไปดูบอล แต่อยากไปเป็นกองเชียร์ เพื่อไปเชียร์ทีมไทยมากกว่า

ราคาบัตร ...ไม่ว่าจะจ่ายแพงกว่าหน้าบัตรหรือต้อง นั่งรถไปเอาไกลถึงประชาสงเคราะห์
หรือจะมุดใต้ดินMRT ไปเอาบัตรที่ศูนย์วัฒนธรรม  
จะต่อคิวซื้อบัตรตั้งแต่11.00โมง หน้างาน
หรือจะเปิดคอมสำนักงาน 09.45น.3ตัว เพื่อรอTTM เปิดขายบัตร
กดรอคิวในโทรศัพท์ หรือไปต่อแถวที่ไปรษณีย์

เพื่อให้ได้บัตรมาไปตะโกนเชียร์ทีมไทยในสนามก็คือ เจ๋งแล้วเว้ย

พอมาวันนี้ ... ตัวผมเองต่างหาก ที่ชวนเพื่อนข้างๆกอดคอแล้วกระโดดร้องเพลงไปด้วยกันอย่างไม่เขิลอาย
ตัวเราเองต่างหาก ที่ถึงจะมีกันอยู่แค่2คน แต่จะซื้อบัตร4ใบ เพื่อชวนเพื่อนรอบข้างไป
ตอนนี้ก็มีเหยื่อมาหลายรายแล้ว สับเปลี่ยนหมุนเวียนไป แล้วแต่สะดวก แต่ยืนพื้นคือเราต้องได้ไป
และเป็นตัวเราเองต่างหากที่กำลังสอนเพื่อนนั่งข้างๆปรบมือ
ตัวเราเองต่างหากที่คอยกระตุ้นเพื่อนข้างๆ อย่าพึ่งนั่งสิว่ะ เชียร์ช่วยกันก่อน
เป็นตัวเราเองต่างหาก ที่คอยบอกเพื่อนว่า เพลงนี้แมร่งมีอยู่ 2-3ประโยค

นัด ไทย เจอญี่ปุ่น เราก็เจ็บคอกลับบ้านมาเหมือนเดิม
แต่ เพิ่มเติมคือเราพูดกับพี่ในสนามว่า "ถ้าโซนW เค้าร้อง เค้าเชียร์เหมือนโซนที่เรายืนอยู่ มันจะดังมากแค่ไหนว่ะ?"


ขณะที่เขียนกระทู้ สิ่งหนึ่งที่ผมจะพยายามปลุกเพื่อนชาวไทย ที่ได้ตั๋วไปเชียร์
ถามตัวเอง แต่ดูบอล ดูที่ทีวีก็น่าจะได้ แต่จริงๆแล้วเราอยากไปเชียร์ ไปให้กำลังใจผู้เล่นต่างหาก
ลุกขึ้นมาเถอะครับ ยืนปรบมือและร้องเพลงเชียร์ไปด้วยกัน
ค่อยๆเริ่ม จากวันนี้ที่เราปรบมือเข้าจังหวะ
วันข้างหน้าใครจะไปรู้ ว่าเราจะตะโกนเชียร์ไปด้วยพร้อมกับตาก็จ้องที่ลูกบอลได้ด้วย


ปล.ขอบคุณแกนนำเชียร์ทุกกลุ่ม รอบอัฒจรรย์ พวกคุณเจ๋งมากๆๆในสายตาเรา
ปล.ต่อ ขอบคุณภาพจากช่างภาพ Bigg atipol ในรูปมีข้าด้วย อิอิ