ยืมไอดีเพื่อนมานะคะ

คืองานแต่งงานของเรา ใช้เวลาเตรียมนานมาก ทั้งเหนื่อย ทั้งเตรียมงานนาน ไม่มีญาติพี่น้องมาช่วยมากนัก เลยให้ทางโรงแรมเป็นคนจัดการ งานก็มีธีมงานค่ะ ตามสไตล์ที่สมัยนี้เขานิยมกัน ก็มีซุ้มดอกไม้ ทางเดิน แล้วธีมที่เรากำหนดไว้เรากับเจ้าบ่าว อยากได้ธีมสีน้ำเงิน หรือฟ้า ซึ่งในบัตรเชิญ ได้เขียนกำหนดไว้แล้วว่า ขอให้งานเป็นธีมสีฟ้านะ ซึ่งอยากให้ถ่ายภาพออกมาสวยๆ และให้แต่งกายสุภาพมา

ทางบ้านของแม่เราเป็นคนต่างจังหวัด แต่จัดงานที่กรุงเทพค่ะ เรากับเจ้าบ่าวนำการ์ดไปให้ด้วยตัวเอง ย้ำว่าถ้ามางานขอให้ใส่ชุดสีน้ำเงินหรือฟ้านะจ้ะ และงานจัดที่โรงแรม และอยากให้มาให้ได้

ของชำร่วย เราเตรียมไว้สำหรับการ์ดหนึ่งใบและสำหรับของชำร่วยหนึ่งชิ้น เพราะงบมีจำกัด

พอถึงวันงาน เรากลับเห็นญาติๆทางฝ่ายเรา ใส่ชุดสีชมพู สีโอโรส สีเขียวกัน เต็มไปหมด บางคนก็แต่งชุดสีขาวเกาะอกกระโปรงสั้น เหมือนชุดเจ้าสาวที่เราใส่เลยค่ะ พอเราออกมารับแขก เรารู้สึกแย่ แต่พูดอะไรไม่ได้ คุณอาจจะคิดว่า เขาอาจจะไม่มีก็ได้ ทำไมต้องให้เขาไปซื้อใหม่ อันนี้เราเข้าใจได้ เลยยอมให้ธีมงานเละเทะไป เพราะเราไม่อยากอารมณ์ไม่ดีในวันสำคัญ

ปัญหาอยู่ตรงของชำร่วย ซึ่งเพื่อนเราเป็นคนเฝ้ากล่องใส่ซองค่ะ ญาติฝ่ายเราที่ไม่ค่อยสนิท เป็นลูกของลุงของป้า มาหยิบของชำร่วยไปหลายๆชิ้น เพื่อนเราเลยเตือนว่า ของชำร่วยสำหรับแขกที่มีซองเท่านั้นนะ เพราะมีจำกัด แต่ญาติเราก็ใช้อำนาจว่าเป็นญาติเจ้าสาว มาขู่ แต่ถ้าตอนนั้นเรารู้ เราก็ว่าเหมือนกัน

อาหารโรงแรมที่จัดเป็นลักษณะแก้วเล็กๆ คล้ายๆค็อกเทล ก็ญาติเราอีกแหละค่ะ ที่กินตะกละมูมมาม ยกซด อีกสารพัด จนญาติฝ่ายเจ้าบ่าวมองกันแบบแย่มาก แต่วันนั้นเราทำอะไรไม่ได้ เพราะยิ้มได้อย่างเดียว

ครอบครัวเราดูแย่ในสายตาฝ่ายบ้านเจ้าบ่าวมากค่ะ แต่ทางบ้านพ่อกับแม่เราไม่มีปัญหา แต่ญาติๆที่มาจากต่างจังหวัดแย่มากค่ะ ทั้งที่ไม่สนิทกันเลย เจอกันสมัยเด็กๆ
ตอนที่มี วีดีโอพรีเซ็นต์เทชั่น ทั้งห้องเงียบกริบ แต่ก็มีญาติเราอีกที่คุยกันเสียงดัง ยังตะโกนเรียกลูกที่วิ่งไปมา

จริงๆถ้ารู้ก่อนหน้านี้ ก็คงไม่เชิญมาร่วมงาน แต่คำว่าญาติมันค้ำคอค่ะ ทำอะไรไม่ได้

เศร้ามากค่ะ