เชื่อว่าหลายๆ คนน่าจะตั้งใจไปดูเรื่องนี้กันแน่นอน ทั้งคนที่เป็นแฟนคลับของ GTH เดิม หรือจะเป็นแฟนคลับของดาราในเรื่องก็ตามแต่ ด้วยตัวหนังถูกโปรโมทออกมาได้อย่างสวยหรูและน่าดูมากๆ บวกกับสัปดาห์นี้มีหนังเข้าแค่สองเรื่อง เลยหนีไม่พ้นเรื่องนี้ที่จะเป็นตัวเลือกแรกของคนทดูหนังอย่างเราๆ


เรื่องราวของ"เด่นชัย" (เต๋อ ฉันทวิชช์) เจ้าหน้าที่ไอทีสุดเนิร์ดผู้จะมีตัวตนในสายตาพนักงานคนอื่นแค่เวลาอุปกรณ์คอมพิวเตอร์เสีย จนกระทั่งวันที่เขาได้ไปซ่อมปรินเตอร์ให้ ‘นุ้ย’ (มิว นิษฐา) เด่นชัยตกหลุมรักความน่ารักและจริงใจของนุ้ยที่ทาให้เขารู้สึกเหมือนมีตัวตนขึ้นมา เมื่อบริษัทของเด่นชัยพาพนักงานไปเที่ยวเอาท์ติ้งยังสกีรีสอร์ทที่ฮอกไกโด เด่นชัยได้ขอพรกับระฆังแห่งความรักให้เขาได้เป็นแฟนกับนุ้ยแค่วันเดียวก็ยังดี โชคชะตาเล่นตลกเมื่อนุ้ยประสบอุบัติเหตุจากสกีจนหมดสติ พอนุ้ยฟื้นก็กลับมีอาการ "โรคความจาเสื่อมชั่วคราว" ที่จะมีอาการอยู่เพียงแค่ 1 วันเท่านั้น...เขาตัดสินใจสวมรอยหลอกนุ้ยว่าทั้งสองเป็นแฟนกันและอยู่เที่ยวต่อกันเพียงสองคน แม้ว่ามันจะเป็นการเป็นแฟนกันเพียงแค่วันเดียวก็ตาม...


สิ่งหนึ่งที่หนังกล้าทำออกมาได้ดีคือการปูเรื่องที่ค่อนข้างละเอียด ทำให้คนดูรู้จักตัวละครหลักทั้งสองตัวได้เป็นอย่างดี กับบทหนังที่สามารถอินและจับต้องได้ในสังคมรอบๆ ตัวเรา ยิ่งโดยเฉพาะกับคนที่มีปมคล้ายกับตัวละครทั้งสองตัวนี้ยิ่งน่าจะอินได้ไม่ยาก แต่กับคนทั่วไปที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับสิ่งเหล่านี้อาจจะแค่รู้สึกเฉยๆ กับมัน


หนังแบ่งเป็นสี่ช่วงหลักๆ อย่างที่บอกว่าช่วงแรกหนังปูเรื่องของตัวละครโดยละเอียด ช่วงที่สองนี่เรียกว่าเข้มข้นที่สุดแล้วมั๊ง กับการบอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปของเหตุการณ์ที่พลิกผันจนทำให้มันเกิดเป็นเรื่องราว แต่พอเข้าช่วงที่สามของเรื่อง หนังกลับเดินไปอย่างช้าๆ จนเนิบไปนิด เข้าใจว่าหนังอยากจะพาให้คนดูอินลึกๆ ไปกับความรักที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาในวันเดียว แต่ผมกลับมองว่าสิ่งที่ดีของหนังคือเราได้ดูโลเคชั่นสวยๆ ของ ฮอกไกโด แค่นั้น บทไม่ได้ส่งให้เราเชื่อว่าเรื่องราวนี้จะทำให้คนรักกันได้จริงๆ ซึ่งจากผู้กำกับคนเดียวกันกับ กวนมึนโฮ ผมกลับมองว่าเรื่องนี้ปูทางความรักได้ไม่เจ๋งเท่าทั้งๆ ที่หนังพยายามจะขยี้ความโรแมนติคปนความเศร้าลึกๆ ให้เหมือนหนังเกาหลี แต่ก็ยังไม่ถึงใจคนดูเท่าที่ควร


บทพูดหลายๆ ครั้งยังไปไม่ค่อยสุดทางเท่าไหร่กับสิ่งที่มันน่าจะเป็น ประโยคไฮไลท์อย่าง CTRL+Z หรือ ยอดเขาเอเวอเรสต์ กลับไม่สามารถทำให้มันเป็นที่จดจำของหนังได้ เพราะอารมณ์ตอนพูดมันไม่ได้พีคขนาดนั้น เมื่อเทียบกับเรื่องเก่าๆ ที่จะมีบทพูดหลายๆ ประโยคที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของคนดูได้อย่างดี ด้วยเพราะอารมณ์หนังมันเหมือนมันมาแบบอึนๆ นิ่งๆ ไปเรื่อยๆ ไม่ได้มีจุดที่พีคปรอทแตกอะไรขนาดนั้น เลยทำให้เหมือนหนังมันขยี้ได้ไม่เละจนละลายเข้าไปในใจของคนดู


ตัวนักแสดงหลักทั้งสองคน ถ้าตัดความน่ารักสดใสของ มิว นิษฐา ออกไป ผมชอบ เต๋อ ฉันทวิชช์ เรื่องนี้มาก ดูทำการบ้านมาหนักกับบทไอ้เนิร์ดไอทีแมนที่เห็นแล้วก็นึกถึงเพื่อนที่ทำงานด้านนี้หลายๆ คนที่มีคาแรคเตอร์แบบเดียวกัน เต๋อเรื่องนี้ฉีกความเป็นตัวเองออกไปจากเรื่องเก่าๆ ได้หมด ถึงมันจะยังดูขัดๆ ไม่ธรรมชาติ แต่ก็ถือว่าเปลี่ยนตัวเองไปอีกขั้วได้อย่างสุดยอด ส่วน มิว นิษฐา ส่วนตัวผมชอบความน่ารักสดใสของมิวนะ แต่เรื่องนี้ดูฝืนๆ ยังไงไม่รู้ ยังไม่ทำให้ผมอินได้ถึงขั้นสุด แต่ก็มีหลายๆ ฉากที่มิวทำได้ค่อนข้างดี แต่รวมๆ ยังไม่โดดเด่นโดนใจ


โดยรวมแล้ว หนังเรื่องนี้ผมถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นครั้งใหม่ที่ดีของ GDH แต่โดยรวมของหนัง ส่วนตัวผมมองว่าหนังพยายามจะทำให้ออกมาในสไตล์หนังรักโรแมนติคแบบเกาหลีเลยล่ะ ทั้งภาพ ทั้งเสียงประกอบ ทั้งรูปแบบและอารมณ์หนัง แต่หนังยังขยี้ความรักได้ไม่ได้อย่างเต็มที่ ทำให้ผมยังไปไม่ถึงอารมณ์ตรงจุดนั้นได้อย่างที่ควร แต่ตอนจบก็ถือว่าจบได้ดีนะครับ ก็ถือว่าเป็นหนังที่ดูได้สนุกเรื่องนึง แต่ถามว่าประทับใจมั๊ย ยังไม่ถึงขั้นฝังใจอ่ะครับ

พูดคุยเพิ่มเติมได้ที่เพจนะครับ >> [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/DooNangGunMai