ยอมรับนะว่าเป็นคนปากไม่ดี และเข้ากับคนอื่นยากเว้นแต่เขาจะมีอะไรคล้ายกับเรา
เลยมาคิดว่าทำไมถึงเป็นคนแบบนี้เอาตรงๆไม่คิดโทษใครนะรู้ว่าตัวเองปากไม่ดีแต่ใจเราก็ไม่เคยคิดร้าย แต่การที่ปากไม่ดีพูดตรงทำให้เขาไม่สบายใจ แล้วมาทีหลังเราก็มารู้สึกผิด แต่คำขอโทษมันไม่พอหรอก

เลยมาคิดว่าคนเราอย่างน้อยต้องมีที่ไปที่มาสิ ไม่ใช่อยู่ดีๆผ้าขาวจะเลอะถูกมั้ย?
เลยมาคิดเลยอย่างแรกว่า..

•เพราะชีวิตตัวเองกดดันแล้วเจ็บปวดเลยจะเอามาลงกับคนอื่น?
•เพราะจบนานาชาติที่เรียนแบบไม่สนนิสัยใครทำให้ถือในความจริงเป็นหลัก หรือไม่มีมรรยาท?
•เพราะเราอยู่กับคนรุ่นใหญ่กว่าที่ไม่ถือทำให้เรารู้สึกเคยชิน?
•เพราะสถานที่และผู้คนที่ไม่เคยผ่านอะไรที่เจ็บปวดรุ่นแรงมาก่อนพอมาเจอคนพูดตรงใส่เลยไม่ชอบใจ?
•เพราะอายุและเพศ?

หรือเพราะอะไรกัน จะพูดเลยนะว่าไม่ได้โทษคนอื่น เพราะรู้สึกผิดและแย่มากที่เป็นแบบนี้ฉนั้นถ้ารู้เหตุผลเราก็จะแก้ไขตรงจุด
มีใครเป็นแบบนี้หรือกำลังเจอแบบนี้มั้ยเอาตรงๆนะ แทนที่จะรู้สึกสะใจกับสิ่งที่พูดกลับมารู้สึกผิดรู้สึกว่าเราพูดแรงไปถึงจะว่าขอโทษแล้วเขาจะไม่ว่าไรแต่ใจลึกๆเขาเกลียดเราไปแล้วนะ
แต่เราไม่รู้ว่าจะแก้ไขยังไง ไม่มีทางเลย ขนาดคนในครอบครัวยังคิดหนักจนบอกเราว่าจะให้เราไปอยู่กับสังคมฝรั่ง เพราะเราเป็นคนไทยที่เข้ากับคนไทยด้วยกันยาก ตอนนี้เราไม่ค่อยมีเพื่อนจะมีก็เป็นฝรั่ง (ทางเน็ต) และเพื่อนที่พอไว้คุยเวลามีปัญหาที่อายุมากกว่าเราและไม่ถือนิสัยแย่ๆของเราเพราะเข้าใจว่าชีวิตเรามันไม่เหมือนคนทั่วไป

เราปากหมาอยากเปลี่ยนนิสัย เราต้องทำยังไง ที่ไม่ทำให้ตัวเองรู้สึกไม่เป็นตัวเองแล้วไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่

ปล.หาให้เน็ตและกระทู้อื่นๆในพันทิปมีแต่อันที่ไม่ให้กำลังยิ่งมีแต่เครียดหดหู่ อยากได้คำแนะนำที่ไม่ใช้การด่ายับและคนที่เจออะไรเหมือนกัน