...เรื่องธรรมดาของเรา แต่มีเพื่อนๆหลายคนเห็นเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะใช่
งั้นเราจะเล่าวิถีชีวิตของคนอิสานที่ไม่ถึงกับจนแต่ก็ไม่รวยและพอมีพอกินให้ฟัง
ตั้งแต่เราจำความได้และเริ่มจะล้างชามเป็นหุงข้าวเป็น
เราก็อยากจะได้นั่นได้นี่ เหมือนเพื่อนคนอื่นๆที่ฐานะดี
แล้วก็มีญาติๆเราเอง พวกป้าพวกน้า มักจะใช้ให้เราล้างชามให้มั่ง กวาดบ้านถูบ้านให้มั่ง
พอเราทำเสร็จก็ให้เงินเราไว้กินขนม เราก็เลยคิดได้ว่าดีจังทำงานแค่นี้ก็ได้เงิน
แล้วพอถึงเวลาเสาร์ - อาทิตย์ หรือวันหยุดเราไม่ได้ไปโรงเรียน เราก็จะไปตามบ้านญาติ
ไปถามเขาว่ามีอะไรจะให้ทำมั้ย ญาติๆก็จะให้ทำงานบ้านมั่ง ล้างจานมั่ง ตามแต่แรงของเด็กจะทำได้
พอโตขึ้นซักหน่อย เราขึ้นต้นไม้ได้ เราก็ไปรับจ้างญาติขึ้นมะพร้าว (แต่ไม่ให้พ่อแม่รู้)
แล้วพอโตขึ้นมาหน่อย เราก็ไปรับจ้างดำนา เกี่ยวข้าว ดายหญ้า นี่ก็ถ้าใครจ้างเราก็ไป
เราจะไม่ได้ค่าแรงเท่าผู้ใหญ่ แต่เขาก็เลี้ยงข้าว เลี้ยงน้ำหวาน ซึ่งเด็กก็ไปหลายคน
นอกจากจะได้งินแล้ว ยังสนุก ท้องก็อิ่ม
ถ้าเป็นวันธรรมดาต้องไปโรงเรียน ตอนเราเป็นเด็ก เราก็ตื่นตี 5 มาทำหวานเย็น
ทำเสร็จใส่ช่องฟรีทไว้ โรงเรียนเลิกเราก็เอาหวานเย็นในตู้ไปเดินขาย
แล้วพอโตขึ้นมาหน่อย เราก็ไปรับจ้างขายของช่วยป้า ขายพวกขนมจีน + ของหวาน ก่อนไปโรงเรียน
เราก็เลยได้วิชาทำขนมจีน แกงไก่ สุตรอร่อยติดตัวมาจนทุกวันนี้
แล้วพอเราโตขึ้นมาอีก เราก็เปลี่ยนงานที่ทำไปเรื่อยๆ
มีบางช่วง เราตื่นตี 4 นอน 5 ทุ่ม ทำ 3 อาชีพพร้อมกันใน 1 วัน หลายๆคนมองว่าเราลำบาก
แต่เราไม่เคยมองว่าเราลำบาก เราสนุกกับงานที่ทำ และเราก็ไม่เหนื่อย ไม่ท้อ
เพราะเรามีเป้าหมายว่า เงินที่หาได้จะเอาไปทำอะไร ตอนนี้เป้าหมายที่เราตั้งไว้ ได้ครบหมดแล้ว
ทุกวันนี้เราแค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เฝ้าร้าน เล่นเน็ต ซึ่งหลายคนก็บอกว่า ทำไมไม่จ้างคนมาช่วย
แต่เราชอบใชัชีวิตคนเดียวมากกว่า เราขอยืนยันอีกครั้งว่า เราไม่เคยลำบากกับงานที่ทำ
แต่อาจจะมีเหนื่อยมั่ง เวลาเป็นไข้ไม่สบาย แต่เราไม่เคยท้อ...
...มีมาม่ามาเสริฟ มาม่าร้อนๆๆ.../// ถ้าฉันรวยจะสวยหั้ยดูเด้อ...!!!
http://ppantip.com/topic/35533707/comment5-7...
งั้นเราจะเล่าวิถีชีวิตของคนอิสานที่ไม่ถึงกับจนแต่ก็ไม่รวยและพอมีพอกินให้ฟัง
ตั้งแต่เราจำความได้และเริ่มจะล้างชามเป็นหุงข้าวเป็น
เราก็อยากจะได้นั่นได้นี่ เหมือนเพื่อนคนอื่นๆที่ฐานะดี
แล้วก็มีญาติๆเราเอง พวกป้าพวกน้า มักจะใช้ให้เราล้างชามให้มั่ง กวาดบ้านถูบ้านให้มั่ง
พอเราทำเสร็จก็ให้เงินเราไว้กินขนม เราก็เลยคิดได้ว่าดีจังทำงานแค่นี้ก็ได้เงิน
แล้วพอถึงเวลาเสาร์ - อาทิตย์ หรือวันหยุดเราไม่ได้ไปโรงเรียน เราก็จะไปตามบ้านญาติ
ไปถามเขาว่ามีอะไรจะให้ทำมั้ย ญาติๆก็จะให้ทำงานบ้านมั่ง ล้างจานมั่ง ตามแต่แรงของเด็กจะทำได้
พอโตขึ้นซักหน่อย เราขึ้นต้นไม้ได้ เราก็ไปรับจ้างญาติขึ้นมะพร้าว (แต่ไม่ให้พ่อแม่รู้)
แล้วพอโตขึ้นมาหน่อย เราก็ไปรับจ้างดำนา เกี่ยวข้าว ดายหญ้า นี่ก็ถ้าใครจ้างเราก็ไป
เราจะไม่ได้ค่าแรงเท่าผู้ใหญ่ แต่เขาก็เลี้ยงข้าว เลี้ยงน้ำหวาน ซึ่งเด็กก็ไปหลายคน
นอกจากจะได้งินแล้ว ยังสนุก ท้องก็อิ่ม
ถ้าเป็นวันธรรมดาต้องไปโรงเรียน ตอนเราเป็นเด็ก เราก็ตื่นตี 5 มาทำหวานเย็น
ทำเสร็จใส่ช่องฟรีทไว้ โรงเรียนเลิกเราก็เอาหวานเย็นในตู้ไปเดินขาย
แล้วพอโตขึ้นมาหน่อย เราก็ไปรับจ้างขายของช่วยป้า ขายพวกขนมจีน + ของหวาน ก่อนไปโรงเรียน
เราก็เลยได้วิชาทำขนมจีน แกงไก่ สุตรอร่อยติดตัวมาจนทุกวันนี้
แล้วพอเราโตขึ้นมาอีก เราก็เปลี่ยนงานที่ทำไปเรื่อยๆ
มีบางช่วง เราตื่นตี 4 นอน 5 ทุ่ม ทำ 3 อาชีพพร้อมกันใน 1 วัน หลายๆคนมองว่าเราลำบาก
แต่เราไม่เคยมองว่าเราลำบาก เราสนุกกับงานที่ทำ และเราก็ไม่เหนื่อย ไม่ท้อ
เพราะเรามีเป้าหมายว่า เงินที่หาได้จะเอาไปทำอะไร ตอนนี้เป้าหมายที่เราตั้งไว้ ได้ครบหมดแล้ว
ทุกวันนี้เราแค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เฝ้าร้าน เล่นเน็ต ซึ่งหลายคนก็บอกว่า ทำไมไม่จ้างคนมาช่วย
แต่เราชอบใชัชีวิตคนเดียวมากกว่า เราขอยืนยันอีกครั้งว่า เราไม่เคยลำบากกับงานที่ทำ
แต่อาจจะมีเหนื่อยมั่ง เวลาเป็นไข้ไม่สบาย แต่เราไม่เคยท้อ...