แบ่งปันของผมบ้างละกันครับ

***********************

ตอนผมอายุ 21 เรียนกำลังจะจบมหาวิทยาลัย(เอกชน บ้านๆแถวบางแค)

แฟนเรียนมหาวิทยาลัยรัฐแถวท่าพระจันทร์ ปี 3

ตกลงเป็นแฟนกันแบบน่าเวทนาสุดๆ

ผมเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ได้เงินเดือน 6000 บาท จ่ายค่าหอ+น้ำไฟ 3000 บาท

แฟนอยู่บ้านญาติ ต้องนั่งรถเมล์ธรรมดา เวลาที่จะมาหากัน เวลากลับบ้านก็จะนั่งรถ ปอ. แต่ถ้าผมไปส่งต้องนั่งรถธรรมดา เพราะผมต้องนั่งกลับมาที่หอด้วย ไม่ได้ประหยัดแต่ไม่มีเงิน

เวลาแฟนมาหา ก็จะมาซักผ้า(กะละมัง+ผงซักฟอก) ขัดห้องน้ำ(ใช้ผงซักฟอกขัด)  แล้วก็ไปกินข้าวด้วยกัน (ลูกชิ้นทอด + เป๊ปซี่ใส่น้ำแข็ง 1 ถุง)

6 เดือนผ่านไป ผมเรียนจบ คิดว่าถ้ายังเงินเดือนเท่านี้อนาคตไม่มีแน่ๆ ขอเงินพ่อ 1 ก้อน (100,000 บาท) ไปลงทุนเปิดร้านที่ศูนย์คอมแห่งหนึ่งในภาคอีสาน

แฟนไปด้วยไม่ได้ เพราะต้องเรียน แต่ก็เทียวไป เทียวมา

แฟนเรียนจบ ตั้งใจจะทำงานที่ กทม เพื่อจะอยู่ใกล้กัน แต่พ่อกับแม่แฟน สั่งให้กลับบ้านทันที (ครอบครัวแฟนเป็นข้าราชการ)  กลับไปถึงก็ได้ทำงานที่หน่ายงานราชการแห่งหนึ่ง

ผมเลิกทำกิจการของผม ย้ายถิ่นฐานตามไปทันที  ไปถึงเริ่มทำกิจการ ซึ่งพอไปได้ มีเวลาเจอกับแฟนมากขึ้น เพราะผมเปิดร้านอยู่ห่างจากที่ทำงานแฟนประมาณ 2 กิโลเมตร


***************************

โชคชะตายังพิสูจน์ผมไม่พอ  แฟนผมได้ทุนเรียนต่อ ป.โท ต้องกลับไปอยู่ กทม

ส่วนผมเปิดร้านอยู่ที่หน้าที่ทำงานแฟนต่อไป จากเจอกันทุกวัน กลายเป็นเดือนละครั้ง อีกแล้ว

ผ่านไป 2 ปี แฟนเรียนจบกลับมาทำงาน ดีใจจะได้ใกล้กันอีกแล้ว

ยัง ยังไม่จบ

พ่อและพี่ล้มป่วย กิจการของผมก็ไม่ดี ตัดสินใจ กลับ กทม ไปช่วยงานที่บ้านและเก็บเงิน

ห่างกันเหมือนเดิม

*** ช่วงนี้ขอขอบคุณแอร์เอเซีย ที่มีโปรตั๋วถูก ผมเลยมาหาแฟนได้บ้าง ***


กลับมาเข้าเรื่องต่อ

เหตุการณ์ทั้งหมดใช้ระยะเวลาทั้งหมด 10 ปี ปี 2000-2010

ผมเก็บเงิน สู้ทุกอย่างจนกระทั่ง ผมตัดสินใจขอแฟนแต่งงาน

โรแมนติคไหม ไม่เลย แค่บอกว่า แต่งงานกันเถอะ สัญญาว่าจะทำชีวิตเราให้ดี แฟนบอกแต่งก็ได้

วันไปสู่ขอ คณะเราเข้าบ้านปุ๋บ แม่เจ้าสาว(แม่ยาย) เดินออกจากบ้านทันที ต้องคุยกับพ่อตาแทน แต่ก็นะ พ่อตาใจดีไม่ขัดข้องอะไร เงินก็ไม่เอาสักบาท คงเพราะเวทนาเรา

เตรียมตัวแต่งงานเนื่องด้วยเงินมีน้อย ทุกอย่างเลยใช้ระบบขอแรง ขอความช่วยเหลือ รูปพรีเวดดิ้ง น้ำแข็งแกะสลักไม่มี ใช้ระบบเหมาอาหารรถเข็น ก๋วยเตี๋ยว โรตี ข้าวราด บลาๆๆๆ เอามาจัดในงาน แล้วใครอยากกินอะไรก็เดินไปกินเอา ผมไม่มีเงินเช่าห้องจัดเลี้ยงแพงๆ อาศัยเช่าสวนหย่อมเอา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คำพูดที่แม่ยายพูดใส่เรา เราเอามาไว้เป็นพลังของชีวิตเราก็คือ "จะเอาอะไรมาเลี้ยงลูกเค้า เวลาลูกเค้าไปเที่ยวเมืองนอก ก็ไม่ต้องบ่นล่ะ ใครมีโอกาสก็ไปก่อนได้เลย ถ้าไม่ติดคนเฒ่าคนแก่ จะให้ลองคบกัยเฉยๆ ก่อน ไม่ต้องแต่งให้เสียเวลาหรอก เพราะคงอยู่ไม่รอด"

แต่งงานเสร็จ ก็เลยตัดสินใจกลับมาสู้ใกล้ๆแฟนอีกครั้ง เพราะตลอดเวลาที่คบกัน คลาดกันไปมาตลอด

ตอนนี้แต่งมาได้ 6 ปีกว่าๆ ละ

มีรถเก๋งขับละ (ผ่อนเหลืออีก 5 งวด)

มีตึกให้เค้าเช่า มีทาวเฮ้าส์ให้เค้าเช่า มีคอนโดอีก 2 ห้อง  อยู่ด้วยกันทุกวัน ว่างจากงานของทั้งคู่ก็ไปไหนด้วยกันตลอด กินข้าวด้วยกัน เดินจับโปเกม่อนด้วยกัน เที่ยว ตปท ด้วยกัน บลาๆๆๆๆ

**************************************

คุณ ผช ที่ไม่มีเงิน ตอนไปจีบ ผญ คุณมีวิธีการ หรือทำอย่างไรกันบ้าง ถึงจีบได้สำเร็จ และได้คบจนถึงวันนี้

- ลมหวลพาผมลอยไปไกล กลับมาร่วมตอบคำถามเจ้าของกระทู้ดีกว่า วิธีจีบของผมคือ

วันแรกรักยังไง วันนี้รักอย่างนั้น

เสมอต้น เสมอปลาย

เข้าใจและยอมรับในทุกอย่างของเค้า ไม่มีใครสมบูรน์ 100%

เวลาโกรธกัน ให้ชวนกันนึกถึงตอนที่รักกัน เวลาผมไปรับแฟนที่ทำงานช้า แฟนโมโห ผมจะเล่าเรื่องสมัยที่เราขึ้นรถเมล์ไปหากัน แล้วรอรถเมล์เท่าไหร่ก็ไม่มา โทรศัพท์ก็ไม่มี ต้องใช้บริการเพจแทน

เวลาเค้าซักผ้า ช่วยเค้าซักบ้าง เวลาเค้าทำกับข้าว ช่วยเค้าหยิบจานบ้าง เวลาไปช็อปปิ้งให้เวลาเค้าเลือกเสื้อผ้าเยอะๆ

เวลาเค้าบ่นเรื่องงาน/เรียน ไม่ต้องเข้าข้างเค้า ปล่อยเค้าบ่นให้จบ  ผิดถูก เดี๋ยวเค้าก็คิดได้เอง

ตื่นมากลางดึก ดึงเค้ามากอดบ้าง ผู้หญิงที่ทิ้งทั้งชีวิตมาอยู่กับคุณ หายากมากๆนะ

หอมแก้มและบอกรักกันทุกวัน

เวรกรรม พิมพ์ไปพิมพ์มา ยาวมาถึงเวลาจีบติดแล้วต้องใช้ชีวิตด้วยกันซะงั้น อย่างว่า อยู่กันจนจะ 40 ละ ตอนจีบๆ คิดไม่ค่อยออก

ขอโพสต์ละกันนะครับ ถ้าลบทิ้งรู้สึกเสียดายที่พิมพ์มา ถึงแม้จะช่วยอะไร จขกท ไม่ได้ นึกเสียว่าฟังคนพล่ามไปเสีย 1 คนละกันนะครับ

ขอให้โชคดีในความรักนะครับ