สายลมชราที่พัดพาความคิดฝันโบราณของฉันไป ๑. แสงเช้าเก่าแก่ ณ โลกใบเก่า นกกระจิบไม่ร้องเพลง ๒. ความคิดฝันหล่นหายที่ใดสักแห่ง ลมชราพัดฝุ่นควันเริงระบำ ใครบางคนหายใจลำบาก ๓. ฉันอ่านบทกวีของความคิดฝัน

"ค่ำลงหม่นมัวหนาวลมผิงไฟไล่หนาว ความคิดว่างเปล่าล่องลอยเหนือทุ่งนาแล้ง กรอบแกรบเสียงซังข้าวร้องเพลงเจ้านกกระจิบกลับรัง ฉันนั่งฟังเสียงน้ำกระทบแก้วรอยยิ้มแต้มเติมใบหน้า"๊

"เย็นเช้าหนาวหมอก ติดลบองศา ฤดีใจ... ชุ่มชื้น น้ำค้าง หล่นทบสังกะสี เป๊าะแป๊ะ ลมเหงา พัดผ่าน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อย่างเดียวดาย หม่นมัว ราวภาพร่าง ของจิตรกรเอกระดับโลก ไม่มีบทกวี จากเถียงนา มีเ

'แห่งเช้าธันวาคมต้องลมหนาวไม่มีเสียงสนูว่าวจากราวป่าแม้แต่แผ่วเพลงรักสักวาก็ถูกกาลเวลากลืนหายไป ไม่มีหรอกหมอกเหงาในเงาหม่นหลบหน้าพฤศจิกายนระคนไหวเขียนเพลงรักสักเพลงก็เซ็งใจเพราะไม่มีผู้ใดใส่ใจฟัง'

อยาก อยากถักถ้อยร้อยคำจำนรรจาอยากบอกผ่านม่านฟ้าพาความหมายอยากฝากลมพรมพลิ้วลิ่วทักทายอยากรู้คลายหายซึ่งคิดถึงใคร อยากเป็นหมอกหยอกเอินเพลินยามเช้าอยากจะเป็นเช่นเงาเข้าชิดใกล้อยากเป็นหมอนนอนหนุนอุ

. WWW.youtube.com/watch?v=whFUUFo1eXQ Thank YouTube& net