ผมมีปัญหาการนอนมาเป็นระยะเวลา6ปีเริ่มตั้งเเต่ช่วงชั้นม.ปลายที่อาการค่อนข้างหนักขึ้นเรื่อยๆ อาการคือนอนหลับง่ายในบางครั้งเเละบางครั้งก็หลับเเต่จะหลับเมื่อถึงเวลาดึกๆเช่นตี2-3 เเละบางทีนอน2ทุ่มหลับเที่ยงคืนก็มี เเต่ทุกครั้งที่ตื่นนอนมาจะรู้สึกว่านอนไม่พอแม้ว่าจะนอนเร็วตื่นเช้า  เเละตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับอุดมศึกษาซึ่งปัญหานี้ก็ยังไม่หมดไปมันค่อนข้างทรมาน เพราะร่างกายจะอ่อนล้าอ่อนเพลีย เหมือนนอนไม่พอตลอดเวลา หน้าตาจะซีด ขอบตาดำคล้ำอ่อนแรง ไร้เรี่ยวเเรง มือจะสั่นในบางครั้ง ผมยังเคยแอบสงสัยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ผมเคยเข้าไปพบจิตเเพทย์ในช่วงที่จะขึ้นเรียนในระดับมหาวิทยาลัย เเละทานยามาเรื่อยๆ(Diazepam,amitriptyline) จนวันเปิดเทอมมหาวิทยาลัยผมก็ยังคงทานยานี้ เมื่อทานรู้สึกว่าหัวจะคลายสบายตัว หลับได้ง่าย เเต่ตื่นมายังคงอ่อนเพลียอยู่เหมือนเดิม จนต้องหยุดยาไปเองเพราะจะต้องเรียนหนักขึ้น จนไม่ได้ไปหาหมอตามนัด ผมตัดทุกอย่างออกไป เเล้วมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ โดยที่ตัวเองยังคงป่วยอยู่มาก มีอาการอ่อนเพลีย อยากร้องไห้ มันเครียด มันไม่มีเเรง มันไม่หายสักที นอนหลับได้ดีในบางครั้งตื่นมากลับอ่อนเพลียเหมือนไม่ได้นอน เพราะเหมือนสมองจะไม่หยุด กลับฝันฟุ้งซ่าน รู้สึกตัวเองจะซึมมากๆตาลอยๆตลอดทั้งวัน รู้สึกผิดหวังตลอดเวลา อยากจะหาย ทำมาทุกวิถีทางที่จะหาได้ในอินเทอร์เน็ทผมอ่านมันหมดเเล้วเเละทำตามหมดเเล้ว ซึ่งก็เหมือนเดิม หลับได้ เเต่หลับไม่เคยสนิทสักครั้งเลย บางครั้งก็จะหลับยากมาก จนจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่หลับสนิทเเล้วตื่นมาสดชื่นมันคือวันไหน ผมต้องอดทนกัดฟันอ่านหนังสือท่ามกลางใจเเละกายที่มันป่วยหนัก จนบางครั้งก็อ้วกออกมาโลกหมุนไปหมด เพราะพักผ่อนไม่เคยเพียงพอเลยสักครั้ง บางวันนอนได้เร็วตื่นมาก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้นอน มันทรมานเหลือเกินความรู้สึกนี้ มันเหมือนว่าเราฝันอะไรวุ่นวายไปหมด ตอนนี้ร่างกายค่อยๆล้าลงเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าถ้าตายไปเลยมันก็คงจะดี ปัญหานี้มันแก้ไม่ได้สักที มันเครียดเหลือเกิน มันง่วงทั้งวันจนใช้ชีวิตไม่ได้ เราอยากทำตามความฝันของเรา เราอยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ทำไมเราถึงเป็นอย่างนี้ทุกๆคืนเรามีความหวังว่าเช้าวันรุ่งขึ้นมันจะต้องหาย  เราหวังแบบนี้ทุกๆวันให้ชีวิตมันดำเนินไปต่อไป เเต่ความหวังมันหมดไปเรื่อยๆ เราทรมาน นี้คือหาทางสุดท้ายของเราเเล้วจริงๆทุกคนสามารถให้ความช่วยเหลือเราได้เต็มที่ เราอยากได้ชีวิตใหม่กลับมา เรามีความฝัน เเต่มันจะถูกทำลายไปเพราะสุขภาพเรา  ความหวังสุดท้ายของชีวิตเราเเล้วจริงๆ