สวัสดีค่ะ
คือเรามีเรื่องกลุ้มใจ คือเราเป็นคนที่ชอบคิดมากคิดเองเออเองชอบคิดอะไรในแง่ลบชอบคิดเล็กคิดน้อยอะไรที่ยังไม่เกิดก็เอามาคิดชอบคิดซ้ำไปซ้ำมา เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงเราถึงจะเลิกเป็นแบบนี้ได้ เราชอบเอาเรื่องในอดีตมาคิดทั้งๆที่มันผ่านมาตั้งนานแล้ว ทั้งๆที่มันควรจบไปตั้งนานแล้วเราก็กลับไปดึงมันขึ้นมาเราไม่รู้ว่าควรทำยังไงเรากลัวเรื่องในอดีตจะกลับมาทำร้ายเราทั้งๆที่มันผ่านมาเป็นปีๆแล้ว เราชอบเข้าไปส่องเฟสคนที่เราเคยมีปัญหาด้วยชอบไปอ่านคอมเม้นที่เขาด่าเราอ่านมันอยู่อย่างงนี้นทั้งๆที่เขาตั้งถึงเราตั้งนานแล้วเราพยายามเข้าไปดูเฟสของคนนั้นทุกวันว่าจะมีวันไหนที่เขาจะตั่งเตตัสด่าเราอีกไหม เรากลายเป้นคนกลัวไปหมดเลย ตอนนี้เราปิดเฟสไปแล้วเพื่อที่จะพยายามไม่อยากรุ้ไม่อยากเข้าไปดุพยายามห้ามตัวเองแต่พอเราปิดเฟสเราก็คิดว่าเขาคนนั้นจะคิดว่าเราหนีคิดว่าเราบล็อคเฟสเขารึป่าว เราคิดไปเองซะหมด คิดเป็นภาพฉากๆว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย เราชอบคิดไปเองว่าคนนั้นคนนี้จะเกลียดเราคนนั้นคนนี้จะไม่ชอบเราแล้วเราก็ชอบคิดว่าความคิดของตัวเองถูกเสมอ มันจะต้องเป้นอย่างที่เราคิดแน่ๆ พอมีเรื่องที่ทำให้เราไม่สบายใจแล้นเข้ามาในหัว มันก็เหมือนสมองเรามันทะเลาะกันเองเรารู้ว่าเราควรทำยังไง เช่น เราไม่ควรเข้าไปส่อง ส่องแล้วได้อะไรรู้ว่าเขาด่าแล้วได้อะไรรู้ไปก็ไม่สบายใจเปล่าๆสู้ไม่ต้องรู้จะดีกว่าแต่มันก็เหมือนสมองอีกฝั่งความคิดเราเองขัดแย้งกับตัวเอง จนเราต้องเขาไปส่องเข้าไปดูจนได้ เราไม่รู้ว่าตอนนี้เราควรจะทำยังไง เราเอาเรื่องที่เราไม่สบายใจเอาเรื่องที่เรามีปัญหาไปเล่าให้เพื่อนเราฟัง พอเราเล่าเสร็จเรามาคิดว่าเพื่อนจะเอาไปเล่าต่อไหม เพื่อนจะเอาไปพูดรึป่าว หรือในตอนที่เราเล่าจะมีใครรอบข้างได้ยินไหม เรากลายเป็นคนมองทุกคนในแง่ร้ายไปเลยขนาดคนที่เราเรียกว่าเพื่อนแท้ๆเรายังไม่ไว้ใจเลย เราทรมานจริงๆกับการที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เราควรทำไง ?????
ทำยังไงให้หายจากโรคคิดมากคิดเองเออเองและวิตกกังวล
คือเรามีเรื่องกลุ้มใจ คือเราเป็นคนที่ชอบคิดมากคิดเองเออเองชอบคิดอะไรในแง่ลบชอบคิดเล็กคิดน้อยอะไรที่ยังไม่เกิดก็เอามาคิดชอบคิดซ้ำไปซ้ำมา เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงเราถึงจะเลิกเป็นแบบนี้ได้ เราชอบเอาเรื่องในอดีตมาคิดทั้งๆที่มันผ่านมาตั้งนานแล้ว ทั้งๆที่มันควรจบไปตั้งนานแล้วเราก็กลับไปดึงมันขึ้นมาเราไม่รู้ว่าควรทำยังไงเรากลัวเรื่องในอดีตจะกลับมาทำร้ายเราทั้งๆที่มันผ่านมาเป็นปีๆแล้ว เราชอบเข้าไปส่องเฟสคนที่เราเคยมีปัญหาด้วยชอบไปอ่านคอมเม้นที่เขาด่าเราอ่านมันอยู่อย่างงนี้นทั้งๆที่เขาตั้งถึงเราตั้งนานแล้วเราพยายามเข้าไปดูเฟสของคนนั้นทุกวันว่าจะมีวันไหนที่เขาจะตั่งเตตัสด่าเราอีกไหม เรากลายเป้นคนกลัวไปหมดเลย ตอนนี้เราปิดเฟสไปแล้วเพื่อที่จะพยายามไม่อยากรุ้ไม่อยากเข้าไปดุพยายามห้ามตัวเองแต่พอเราปิดเฟสเราก็คิดว่าเขาคนนั้นจะคิดว่าเราหนีคิดว่าเราบล็อคเฟสเขารึป่าว เราคิดไปเองซะหมด คิดเป็นภาพฉากๆว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย เราชอบคิดไปเองว่าคนนั้นคนนี้จะเกลียดเราคนนั้นคนนี้จะไม่ชอบเราแล้วเราก็ชอบคิดว่าความคิดของตัวเองถูกเสมอ มันจะต้องเป้นอย่างที่เราคิดแน่ๆ พอมีเรื่องที่ทำให้เราไม่สบายใจแล้นเข้ามาในหัว มันก็เหมือนสมองเรามันทะเลาะกันเองเรารู้ว่าเราควรทำยังไง เช่น เราไม่ควรเข้าไปส่อง ส่องแล้วได้อะไรรู้ว่าเขาด่าแล้วได้อะไรรู้ไปก็ไม่สบายใจเปล่าๆสู้ไม่ต้องรู้จะดีกว่าแต่มันก็เหมือนสมองอีกฝั่งความคิดเราเองขัดแย้งกับตัวเอง จนเราต้องเขาไปส่องเข้าไปดูจนได้ เราไม่รู้ว่าตอนนี้เราควรจะทำยังไง เราเอาเรื่องที่เราไม่สบายใจเอาเรื่องที่เรามีปัญหาไปเล่าให้เพื่อนเราฟัง พอเราเล่าเสร็จเรามาคิดว่าเพื่อนจะเอาไปเล่าต่อไหม เพื่อนจะเอาไปพูดรึป่าว หรือในตอนที่เราเล่าจะมีใครรอบข้างได้ยินไหม เรากลายเป็นคนมองทุกคนในแง่ร้ายไปเลยขนาดคนที่เราเรียกว่าเพื่อนแท้ๆเรายังไม่ไว้ใจเลย เราทรมานจริงๆกับการที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เราควรทำไง ?????