คนเรามักจะคิดว่า ถ้าได้ทำแบบนั้นคงจะดีกว่าแน่ๆ แต่จริงๆก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะดีกว่าจริงหรือเปล่า
มันก็แค่ความคิดไงคะ มันเลยดูง่าย แต่ในความจริงเราไม่อาจรู้เลยว่ามันจะเป็นอย่างใจเราคิดมั้ย

ตอนเราเพิ่งคลอดลูกได้ 6 เดือน สามีเราตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอก 2 ปี
เราไม่ห้ามเลยสักคำ แค่ถามว่านั่นคือความต้องการจริงๆ ใช่ไหม
ทุกคนรอบข้างกดดันเรามาก บอกให้เราห้ามสามี เพราะลูกยังเล็กมาก ไม่มีคนช่วยดู อยู่ กทม. กันลำพังกับพี่เลี้ยงอีกคน
เราบอกเลยว่าเราไม่ห้าม เราไม่อยากให้เค้าติดค้าง ไม่อยากได้ยินคำว่า ถ้าวันนั้นเค้าได้ไปเค้าคงดีกว่านี้
ทุกวันที่เค้าอยู่เมืองนอก เค้าต้องโทรไลน์มาทุกวัน วันละหลายครั้ง ทั้งที่ปกติแทบจะไม่ไลน์แบบเห็นหน้ากันเลย
ไม่ถึงสองเดือน เค้าขอเราว่า เค้ากลับมาเมืองไทยได้มั้ย เค้าอยู่ไม่ไหวแล้ว และก็กลับมา

ทุกวันนี้เรายังเคยถามว่าคิดจะกลับไปเมืองนอกอีกมั้ย (ก่อนนี้เค้าเคยไปเรียนภาษามาก่อนแล้ว และอยากไปตั้งรกรากที่โน่น
ดึงดันมากมาย บอกว่าให้ตายยังไงก็จะไปให้ได้ ถึงได้ทำเรื่องไปเรียนต่อปริญญาโทที่โน่น)
ตอนนี้เค้าตอบเราว่า ไม่มีทาง เค้าจะไม่ไปอีกแล้ว จะอยู่ที่นี่นี่แหละ

เราถึงคิดว่าเราคงตัดสินใจถูกแล้ว ที่ให้เค้าได้ลองทำในสิ่งที่เค้าคิดว่าคงจะดีที่สุด
และสุดท้ายเค้าก็ค้นพบด้วยตัวเอง ว่าทางที่เค้าเลือกนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เค้ามีความสุข

ถ้าคุณคิดว่าจะเดินย่ำอยู่กับอดีต ก็จงปล่อยคนข้างๆ ให้เค้าเดินไปเจออนาคตเถอะค่ะ
อย่ารั้งให้อีกคนที่เค้ารักคุณ ต้องมาเดินวนอยู่ในอดีตกับคุณด้วยเลย

ปล.ขอโทษที่อินไปหน่อย พอดีอ่านแล้วมันสะกิดใจอย่างจังค่ะ