สวัสดีค่ะ

เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ คือ เราเป็นคนที่กลัวแมลงสาบมาก มากๆ  จนไม่รู้จะแก้ยังไง เวลาที่เห็นมัน หรือเจอมันอยู่ใกล้ๆ เราจะหูอื้อ น้ำตาไหล แล้วก็ปวดหัวจี๊ดๆ ทุกครั้ง มันจะเป็นความรู้สึกแบบ ขยะแขยง กลัว ไม่อยากเข้าใกล้ จนเกือบจะใช้ชีวิตปรกติไม่ได้เลยค่ะ

หน้าบ้านเราจะมีถังขยะวางเอาไว้ เราไม่อยากกลับบ้านมืดๆ เพราะเรารู้ว่า ถ้าเรากลับดึก มันจะอยู่ตรงถังขยะที่หน้าประตูทางเข้าบ้าน ซึ่งใต้ถังขยะจะเป็นท่อระบายน้ำ อยู่กันทีเป็นครอบครัว 4-5 ตัว (ย้ายถังขยะไปที่อื่นไม่ได้ บ้านเป็นบ้านจัดสรรค่ะ) เวลาเรากลับบ้านหัวค่ำ ต้องคอยเอามือถือเปิดไฟฉายส่งดูว่ามันอยู่ตรงไหน เราจะได้เปิดประตูบ้านรั้วบ้านแล้วเข้าบ้านได้ ถ้ามันเกาะอยู่ที่ประตูรั้วบ้าน เราจะไม่เข้าบ้านเลยค่ะ เพราะเราเข้าไม่ได้ ไม่กล้าไล่มัน โยนของใส่มัน เพราะกลัวว่ามันจะบินมาหาเรา กลัวมันจะมาเกาะเรา (ตอนนี้พิมพ์ไปคิดภาพตาม ก็เริ่มจะมีอาหารวิ้งๆๆๆที่หูแล้วค่ะ) ต้องรอให้มันไปเอง เราถึงจะเข้าบ้านได้ บางทีก็อยู่ตรงนั้น ไม่ก็นั่งในรถเป้นชั่วโมงก็เคย ไม่ก็ต้องเดินไปหาเศษไม้ ก้อนหิน แล้วปาใส่ประตูบ้านตัวเอง (บางทีก็กลัวว่าข้างบ้านเขาจะหาว่าเราบ้า T^T ปาก้อนหินใส่บ้านตัวเอง) แล้วค่อยเข้าบ้าน

อีกกรณีคือ ห้องครัว ห้องครัวเราต่อเติมออกมาจากตัวบ้านค่ะ มันก็จะมีบ้างที่มันอยู่แถวซิงค์ล้างจาน หรือบริเวณแถวๆนั้น ทำให้เวลาเรากลับบ้านดึก ต้องหาข้าวกินข้างนอก เพราะไม่กล้าใช้ครัวในบ้านตัวเอง เพราะรู้ว่ามันจะต้องอยู่ตรงนั้นแน่ๆ เปิดประตูไป ต้องเจอมัน มันต้องบินมาแน่ๆ บางทีเราก็เหนื่อยที่จะต้องหาข้าวกินก่อนกลับบ้าน อยากทำนู่นนี่กินเองบ้างตอนเย็นๆหลังจากทำงาน บางทีเหนื่อยมากก็ไม่กินข้าวเย็นเลย ก็มี

บ้านเราเลี้ยงหมาค่ะ แล้วหน้าที่ของเราคือต้องเอาอาหารให้หมา แล้วมันจะชอบเกาะตรงถุงอาหารหมา เราก็ต้องขับรถออกไปซื้ออาหารหมาถุงเล็กๆมาให้หมาเรากิน เปลืองตัง 5555

ล่าสุด เราไปล้างจานหลังบ้าน แล้วเหมือนเราไม่เห็นว่ามันอยู่กับกองจานที่ยังไม่ได้ล้าง (ตอนนั้นไปล้างจาน เพราะคิดว่าตอนกลางวัน มันไม่ค่อยออกมา) เราก็เลยล้างจานไปปรกติแล้ว มันก็เกาะนิ้วโป้งเรา ทิ้งจานแล้วเปิดน้ำทิ้งไว้ตรงนั้นเลยค่ะ วิ่งหนี ปิดประตูครัว ประตูกระจก คือ ช๊อคมาก เพราะเราไม่เคยให้มันแตะตัวเรามาเป็นปีๆแล้ว เราร้องไห้เป็นชั่วโมงแล้วก็ล้างมือตัวเองเป็นชั่วโมงๆเลยค่ะ ถูสบู่ไป ล้างไปร้องไห้ไป ขนลุกตลอดเวลา แล้วก็ทั้งเกา ทั้งเช็ดมืออยู่อย่างนั้น ถูหัวแม่มือที่มันเกาะจนแสบไปหมด แล้วท้ายที่สุดก็ต้องหาไม้กวาดยาวๆมาเขี่ยเพื่อปิดก๊อกน้ำ

นอกจากนี้ก็จะมี การไม่ไปเดินตลาดตอนกลางคืน ไม่กินข้าวร้านข้างทางตอนกลางคืน (กินในห้างเท่านั้น) ไม่เดินผ่านท่อน้ำ ท่อระบายน้ำ ตอนที่เรียนอยู่กรุงเทพแล้วน้ำท่วม เราไม่ออกไปไหนเลยค่ะ เพราะเราเห็นมันเกาะเต็มผนังตึกไปหมด เราต้องเอาผ้า หรือกระดาษปิดใต้ประตูห้องนอนเราตลอด เพราะกลัวมันจะลอดเข้ามา โอย...พิมพ์ไปๆ ใจก็คิดว่า มันไม่ใช่ความกลัวแบบปรกติ

เราเคยไปปรึกษาหมอค่ะ หมอก็เริ่มวัดว่าเรากลัวแค่ไหน เริ่มตั้งแต่ วาดรูปมันให้เราดู เอารูปภาพมันให้เราดู (ทั้งแบบคว่ำท้องและหงายท้อง) เราไม่ไหวค่ะ เลยไม่ได้ทำต่อ ไม่ได้ไปหาหมอต่อ เพราะเรากลัวไม่อยากเจอมัน ไม่อยากเห็นมัน

เราทรมาณค่ะ เราอยากใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆ ไม่ต้องถึงขั้นที่ว่าจับต้องมัน แต่ขอให้แบบ อยู่ใกล้ๆ หรือพบเจอแล้วไม่ตกใจ กลัวได้ แต่ไม่มีอาการหูอื้อ น้ำตาไหล หรือปวดหัวตามมา ขอแบบ สามารถใช้ชีวิตร่วมกับมันได้ก็พอ

ที่บ้านกำจัดปลวกทุก 4 เดือนค่ะ ซึ่งมันก็จะออกมาตายกัน หงายท้องแอ้งแม้ง แต่มันไม่หมดไปจากบ้านเราจริงๆสักที ทำมาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้เลยคิดว่า ในเมื่อป้องกันไม่ได้ ก็ต้องปรับที่เราต้องอยู่กับมันให้ได้ จะได้ออกไปไหนตอนกลางคืน กินข้าวข้างทางได้บ้าง แต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร หรือเราต้องกลับไปหาจิตแพทย์คะ ขอคำแนะนำจากเพื่อนๆด้วยค่ะ

เราเข้าใจว่า ปัญหาของเรามันอาจเป็นเรืองเล็กๆน้อยๆสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเราแล้ว มันเป็นอะไรที่ทำให้เราใช้ชีวิตปรกติไม่ได้ค่ะ มันเป็นเรื่องที่ทรมาณสำหรับเราจริง T^T

ปล. แมลงชนิดอื่นๆ ไม่เป็นค่ะ เฉยๆมาก เราไปบ้านเพื่อน เป็นบ้านสวน ตะขาบตัวเบ้อเร่อวิ่งผ่านหน้าไป เรายังยืนเฉยๆค่ะ ก็ตกใจ แต่ไม่มีอาการเหมือนเวลาเจอกะจั๊วค่ะ T^T