ใครจะเลวกว่าเราคงไม่
เราต้องบอกก่อนว่าเราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ในชีวิตที่เราคิดว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่ทำ

เราเป็นเด็กต่างจังหวัดคนนึงที่ หน้าตาขี้เหร่ที่สุดในห้อง เพราะจังหวัดที่เราอยู่มีแต่คนหน้าตาดี (จังหวัดทางเหนือ) มีแต่คนขาวๆ
ซึ่งเราคิดว่าชาตินี้คงไม่มีแฟน  เราสนิทกับรุ่นพี่ผูหญิงคนนึงซึ่งเป็นคนหน้าตาดีสวย คนจีบเยอะ  เค้ามีเพื่อนผู้ชายที่เป็นกลุ่มเดียวกันเพิ่งกลับมาจากอีกจังหวัดนึงที่เค้าไปเรียนตั้งแต่มัธยม เป็นคนคารมดีเราแอบชอบเค้า  แล้วดูเหมือนเค้าจะจีบๆเราด้วยความที่เราเรื่มเป็นวัยรุ่น อยากมีแฟน และก็คิดว่าเราโชคดีจังชอบเค้าแล้วเค้าก็เผอิญชอบเราเหมือนกัน เราก็คุยกันมาเรื่อยๆแต่ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน ตอนนั้นเราใกล้จบ ม.3  

พอ ม.4 5 6 เราต้องไปเรียนที่ระยอง กลับมาเจอกันปีละครั้ง เราคุยโทรศัพท์กันตลอด ไม่น่าเชื่อว่าจะจริงจัง พอเราจะจบม.6 เค้ามาทำงาน กทม. เราไปหาเค้า กทม  เพราะมันไม่ไกล เรารักเค้า เค้าดูแลเราดีทุกอย่าง  เป็นเพราะอายุเค้ามากกว่าเรา 9 ปีเค้าเลยดูเป็นผู้ใหญ่  ทางบ้าน เพื่อนๆไม่เห็นด้วยกับเค้ากลัวเเราจะทิ้งเค้า (เราเนี้ยนะจะทิ้งใคร ดำก็ดำ ดั้งก็แหมบ)

หลังจากจบ ม.6 เราก็แต่งงานกันแบบเล็กๆ  มาทำงาน กทม เราเรียนต่อ ป.ว.ส วันอาทิตย์วันเดียว เค้ารับผิดชอบ ค่าใช้จ่ายต่างๆ  เราทำงานก็ใช้ของเรา ค่ากิน เช่าห้อง น้ำไฟ เค้าจ่าย  จันทร์-เสาร์เราทำงาน  

เรื่องมันเริ่มที่ว่า มีคนเข้ามาทำงานใหม่ หน้าตาน่ารัก นิสัยเด็กๆน่ารัก ใครๆก็ชอบ น่ารักขี้อ้อน พี่ๆที่ทำงานหลงรัก(แบบน้อง)  ชื่อพจน์  นามสมมุติ
ชอบช่วยเหลือคนอื่น เล่าเรื่องฮาๆให้ฟัง  พจน์เป็นผู้ชายสูง หุ่นดี
เราชอบเพราะ     แฟนเราเตี้ยไม่หล่อรูปร่างไม่เหมาะกับเรา เราสูง 165 ซม ได้  แล้วตอนนี้เราก็หน้าตาเริ่มเป็นผู้เป็นคน ไม่ได้เป็นเด็กกะโปโลแล้ว  
แต่คงเป็นไปได้ยากเพราะเรามีสามีแล้ว  แต่มันมีคนที่เราเกลียดขี้หน้าอยู่คนนึงชื่อปุ๋ย นางชอบอ่อย ว่านเสน่ห์ไปทั่ว รวมทั้งอ่อยพจน์ด้วย  เราหมั่นไส้ เลยลองจีบๆพจน์แข่งกับนาง  
เราชวนพจน์ไปขี่มอไซร์เล่นตอนกลางคืน (แฟนเราเข้างานกลางคืน)

เดี๋ยวมาต่อ