แฟนจขกท.แต่ก่อนทำงานในกทม. ใกล้ๆกับที่ทำงานของจขกท. และเราไปมาหาสู่กันได้สะดวก เหนื่อยบ้าง
แต่ก็ไม่มาก เพราะยังไงก็ทำงานสายบีทีเอส ห่างกันไม่กี่สถานี เรานัดเจอและไปเที่ยวกันบ่อยๆ แต่ ณ ตอนนั้น
เขาทำงานแบบกะ คือไม่ได้หยุด ส. อา. เลยมักนัดเจอเย็นของวันที่เขาได้หยุดแทน ซึ่งตรงกับวันธรรมดา
ต่อมาแฟนจขกท.เปลี่ยนงาน แต่ครั้งนี้ทำงานในเขตปริมณฑลแทน เดินทางลำบากขึ้น ต้องนั่งรถหลายต่อ
แต่แม้ระยะทางไกลขึ้น วันปกติเขาก็มาหาบ้าง โดยเขาจะนั่งรถตู้มาแล้วต่อบีทีเอส นัดเจอกันห้างฯสายบีทีเอส
แต่เหนื่อยขึ้นเพราะระยะทางที่ไกลและรถที่ติด ต่อมาช่วงหลังๆ จขกท. งานเริ่มยุ่งมากขึ้น ทำให้ไปสายกว่าเวลานัดประจำ
เหนื่อยบ้าง ทะเลาะกันบ้างเรื่องนี้ ว่าเราไม่รู้จักการบริหารเวลา การกะเวลา ทำให้เขาซึ่งต้องเดินทางไกลกว่าต้องรอ
และรีบโดยไม่จำเป็น เขามักบอกว่า ถ้าเราไม่สะดวก ก็บอก เขาโอเค

วันก่อนจขกท.ยกเลิกนัดเนื่องจากเขาต้องไปทำธุระกะทันหัน ทำให้ต้องเลื่อนเวลาไปเวลาที่จขกท.ไม่สะดวก
เขาก็มีตัดพ้อบอกว่า เขาพยายามบริหารเวลา และจัดการตัวเอง เพื่อมาเจอ ยอมเหนื่อยเพราะอยากมีเวลามาเจอ
เขาบอกว่าที่พูดคืออยากให้คิดถึงความรู้สึกเขาบ้าง และล่าสุดแอบมีความรู้สึกว่าเขาไม่โอเคกับการที่จขกท.บอกว่า
อาทิตย์นี้ อาจจะได้เจอกันอีกที ส. อา. เลย เพราะเขาเงียบๆลงจากตอนแรกคุยกันปกติ

ในมุมจขกท. รู้สึกอยากให้เขาเข้าใจในตัวเราและงาน ยามที่มีเวลาเราก็พยายามไปหา แต่คราวนี้เราไม่ไหวจริงๆ
นัดเจอไปก็น่าจะมีแต่เสียอารมณ์ เลยคิดว่าไม่เจอดีกว่า แต่ในมุมเขา เขามองว่าจขกท.บริหารเวลาไม่เป็น ให้ค่างานมากกว่าคน
และไม่เข้าใจความรู้สึกของเขา จขกท.รู้สึกเหนื่อย ไม่มั่นใจในตัวเอง รู้สึกเหมือนตัวเองบกพร่องตลอด ตั้งแต่คบกันมา
เป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนกันความสัมพันธ์ครั้งก่อนๆ ยามสุขก็สุข ยามทุกข์กลับทุกข์ยิ่งกว่า

เพื่อนๆคิดว่าจขกท.ควรปรับปรุงตัวยังไงดีคะ