ผมเเอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ครับ เขาค่อนข้างเฟรนลี่มากครับ ไม่เเปลกเลยที่จะมีคนชอบเยอะ เเละหนึ่งในนั้นก็คือคนที่ผมเคยรู้จักด้วย ดูท่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดคนนี้จะชอบผู้หญิงที่ผมชอบอยู่พอดีด้วยดิ หรือไม่ก็ชอบก่อนผมด้วยซ้ำ มันเป็นอะไรที่หนักใจผมมากครับที่จะเลือก ''ปล่อย'' ให้เขาได้รักกันเเละเรานั่งเจ็บอยู่ตามลำพัง หรือ ''เเย่ง'' เพื่อจะได้สมหวังตามใจปรารถนาเเละทิ้งให้เพื่อนคนนั้นนั่งเจ็บอยู่ตามลำพัง โดยส่วนตัวก็เห็นเเก่เพื่อนครับ เเต่ผมก็ไม่อยากเหงานิครับ อยู่มาไม่รู้กี่สิบปีก็ไม่เคยได้สักคน ที่ชีวิตผมเเย่เพราะเหงาอาจเป็นได้ ผมไม่อยากเเย่งใครก็จริง เเต่ถ้าจบม.6เเล้วยังไม่ได้สักคนนี่ผมคงเป็นคนที่เกินมาสำหรับคนมีคู่ไปเเล้วล่ะครับ เอาจริงๆก็อยากจะเเย่ง เเต่ไม่อยากให้ตัวผมในชาติหน้าต้องมาลำบากเเบบชาตินี้