กระทู้พลีชีพ พร้อมแชร์ประสบการณ์ติดสเตียรอยด์ 6 ปี พร้อมวิธีฟื้นฟู 1 ปีเต็ม

(ขอเกริ่นยาวนิดนึง เพราะการรักษาสิวสเตียรอยด์ จิตใจสำคัญกว่าวิธีรักษาค่ะ)

"หน้าไปโดนอะไรมา" เชื่อว่าคนเป็นสิวทุกคนคงเคยได้ยิน ถามว่าฟังแล้วจี๊ดไหม? ตอบเลยว่าไม่ แค่รู้สึกอยากเอาหน้ามุดลงดินให้รู้แล้วรู้รอด ออกไปเจอคนก็ไม่กล้าสบตา กลัวเขาทัก เครียดจนไม่อยากมีชีวิตก็เคยมาแล้ว คือในใจเรารับรู้นะว่าเราเป็นสิว ฟังดูไม่น่าเป็นเรื่องใหญ่ แต่วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า มันไม่หายขาดสักที ใครว่ายานี้ดี ลอง! ใครว่าหมอคนนี้เก่ง โรงพยาบาลนี้เจ๋ง ลอง! ลองหมดทุกอย่าง! ผลลัพท์คือ อาการทรงๆทรุดๆ (ทรงแล้วทรุด ทรงแล้วทรุด เอาง่ายๆ ยิ่งรักษา ยิ่งแย่) แต่เราก็ยังเดินหน้ารักษาต่อนะคะ ความที่เราเชื่อว่า ยังไงต้องหายขาดให้ได้ แต่โลกแห่งความจริง มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกค่ะ เวลารักษาแล้วไม่หาย ไม่ดีขึ้น ซ้ำยังแย่ลง คนรอบข้างจะคอยมาทัก มาถามเรา อาจด้วยความเป็นห่วงหรืออย่างไรมิทราบได้ นี่แหละค่ะ ส่วนหนึ่งที่ทำให้เราท้อ จนอยากจะยอมแพ้ ถึงขั้นร้องไห้ก็เคยมาแล้วค่ะ เราไม่โทษใครนะ เพราะสุดท้ายคนที่สำคัญที่สุด คือตัวเรา ใครจะทัก จะพูดถึงเรายังไง ไม่เท่าสิ่งที่เราพูดกับตัวเอง เช่นกันค่ะ ต่อให้คนทั้งโลกส่งกำลังใจให้ แต่เราไม่สู้ ไม่ให้กำลังใจตัวเอง ทุกอย่างก็จบ

ถามว่าการรักษาสิว กำลังใจสำคัญไหม ส่วนตัวคิดว่าสำคัญ สำคัญกว่าวิธีการรักษาเสียอีก หลายคนอาจสงสัยว่า ทำไมเราถึงกล้าพูดอย่างนี้? ตอบ...  เพราะเราผ่านจุดๆนั้นมาแล้ว

ณ วันนี้ หน้าเราดีขึ้นมาก เราขอใช้คำว่าดีขึ้นนะคะ เพราะจริงๆยังไม่ใสปิ๊ง มีรอย มีหลุมอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยก็หลุดพ้นจากสารที่มีชื่อว่า "สเตียรอยด์" และโบกมือลา ยาทา ยากิน ครีมราคาแพงๆทุกชนิดได้