ตอนนี่ตอนที่หนูกำลังเขียน หนูรู้สึกเศร้า เหนื่อย น้อยใจ เสียใจ คิดถึง ทำไมชีวิตคนเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความตาย แต่หนูไม่คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ แค่ทำไมเหมือนชีวิตมันไม่ค่อยมีความสุขเลยบางทีก็คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือจิตไม่ปกติรึเปล่า ตอนนี้หนูอยู่อเมริกานะคะ มาได้1ปีแล้ว
หนูเป็นคนโครตแย่ตอนอยู่ไทยหนูค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง แต่เพื่อนก็ยังรัก ยังเข้าใจ ยังอยู่ข้างๆ แล้วอีกอย่างหนูเป็นคนตลก ชอบทำให้เพื่อนขำ หนูรู้สึกตอนนี้พอหนูได้มาอยู่ที่นี่ อเมริกา ทำไมรู้สึกต่างกันมาก ต่างกันออกไป ต่างไปจากตัวหนูเอง หนูคนเดิม หนูเปลี่ยนไป หนูมีเพื่อนแต่ภาษาหนูก็ยังไม่แข็งช่วงแรกๆ แต่ก็ได้มาเจอเพื่อนชื่อ แก็บ นามสมมุตินะคะ แล้วอีดคนชื่อดีน นามสมมุติ แก้บเป็นคนที่ตลก แต่เป็นคนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เวลาหนูพูดอะไรมันจะเงียบ แล้วกดโทรศัพท์ต่อไป ผ่านมา10วิ ถึงจะตอบ แต่ทั้ง2คนทั้งแก้บและดีนก็มีเพื่อนของตัวเองอยู่ก่อนแล้ว หนูรู้สึกน้อยใจนิดๆนะ แต่ความรู้สึกที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้คือหนูเครียดมาก จะเปิดเทอม. ภาษาอังกฤษก็ยังไม่เก่ง หนูต้องเรียนประวัติศาสตร์และภาษาอังกฤษ. หนูเศร้า รู้สึกตัวเองไม่เป็นคนตลกเหมือนเดิมเวลาอยู่กับเพื่อน ร้องไห้บ่อยๆ รู้สึกเหงา บาง
เพราะการเดินทางของที่น่ค่อนข้างนาน. ตอนอยู่ไทย มันคลาสก็ไม่ต้องเปลี่ยน น้อยใจที่ตอนนี้เพื่อนที่ไทยเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกันที่ไทยเลย และเพื่อนที่นี่เขาดูสนุกกันมาก ดูเค้าขำได้กับเพื่อนอีกคนนึง ดูสนึกกันดี หนูไม่มีแบบนั้นแล้ว หนูทำให้ใครขำไม่ได้ ยิ่งอยู่ยิ่งเงียบ รู้สึกเค้าเบื่อ
ความรู้สึกคิดถึง หนูคิดถึงย่ามากๆ ตอนอยู่ไทยหนูอยู่กับย่าตลอด คิดถึง คิดมากไม่อยากให้ย่าเป็นอะไร อยากมีเงิน พาย่าไปนู่นไปนี่ พาไปกินอาหารกัน อยากพาย่าไปทุกๆที่ อยากอยู่ดูแลย่า หนูไม่ได้อยากคิดมาก คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ หนูอยากมีเพื่อนที่จริงใจแล้วรักหนูจริงๆ รู้สึกทุกข์กับอะไรหลายๆอย่าง ทั้งๆที่อยู่ไทยหนูไม่คิดมากเท่าไหร่ ได้ไปเที่ยว ได้ออกจากบ้าน ได้ทำนู่นทำนี่ พอมานี่ทุกๆอย่างเปลี่ยน หนูไม่รู้จะอธิบายมันยังไงมาก ในสมองในใจหนูมันเป็นความรู้สึกไม่สบายใจ แต่หนูไม่รู้ว่าทำไม ทำไมต้องคิดแบบนี้ อาจจะช่วงนี้ฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงหรือรอบเดือนจะมาหรือเปล่า ช่วงนี้รู้สึกเครียดๆมาก รับอารมณ์ตัวเองไม่ทัน คิดนู่นคิดนี่เยอะแยะไปหมด จะเรียนไหวไหมจะหนักหรือเปล่า เพื่อนจะรำคาญเราไหม จะมีเพื่อนที่รักเราจริงหรือเปล่า อยากดูแลย่า อยากทำแต่ก็ทำไม่ได้ ปัญหาในชีวิตทำไมมันเยอะจัง
ความรู้สึกของตอนนี้
หนูเป็นคนโครตแย่ตอนอยู่ไทยหนูค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง แต่เพื่อนก็ยังรัก ยังเข้าใจ ยังอยู่ข้างๆ แล้วอีกอย่างหนูเป็นคนตลก ชอบทำให้เพื่อนขำ หนูรู้สึกตอนนี้พอหนูได้มาอยู่ที่นี่ อเมริกา ทำไมรู้สึกต่างกันมาก ต่างกันออกไป ต่างไปจากตัวหนูเอง หนูคนเดิม หนูเปลี่ยนไป หนูมีเพื่อนแต่ภาษาหนูก็ยังไม่แข็งช่วงแรกๆ แต่ก็ได้มาเจอเพื่อนชื่อ แก็บ นามสมมุตินะคะ แล้วอีดคนชื่อดีน นามสมมุติ แก้บเป็นคนที่ตลก แต่เป็นคนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เวลาหนูพูดอะไรมันจะเงียบ แล้วกดโทรศัพท์ต่อไป ผ่านมา10วิ ถึงจะตอบ แต่ทั้ง2คนทั้งแก้บและดีนก็มีเพื่อนของตัวเองอยู่ก่อนแล้ว หนูรู้สึกน้อยใจนิดๆนะ แต่ความรู้สึกที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้คือหนูเครียดมาก จะเปิดเทอม. ภาษาอังกฤษก็ยังไม่เก่ง หนูต้องเรียนประวัติศาสตร์และภาษาอังกฤษ. หนูเศร้า รู้สึกตัวเองไม่เป็นคนตลกเหมือนเดิมเวลาอยู่กับเพื่อน ร้องไห้บ่อยๆ รู้สึกเหงา บาง
เพราะการเดินทางของที่น่ค่อนข้างนาน. ตอนอยู่ไทย มันคลาสก็ไม่ต้องเปลี่ยน น้อยใจที่ตอนนี้เพื่อนที่ไทยเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกันที่ไทยเลย และเพื่อนที่นี่เขาดูสนุกกันมาก ดูเค้าขำได้กับเพื่อนอีกคนนึง ดูสนึกกันดี หนูไม่มีแบบนั้นแล้ว หนูทำให้ใครขำไม่ได้ ยิ่งอยู่ยิ่งเงียบ รู้สึกเค้าเบื่อ
ความรู้สึกคิดถึง หนูคิดถึงย่ามากๆ ตอนอยู่ไทยหนูอยู่กับย่าตลอด คิดถึง คิดมากไม่อยากให้ย่าเป็นอะไร อยากมีเงิน พาย่าไปนู่นไปนี่ พาไปกินอาหารกัน อยากพาย่าไปทุกๆที่ อยากอยู่ดูแลย่า หนูไม่ได้อยากคิดมาก คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ หนูอยากมีเพื่อนที่จริงใจแล้วรักหนูจริงๆ รู้สึกทุกข์กับอะไรหลายๆอย่าง ทั้งๆที่อยู่ไทยหนูไม่คิดมากเท่าไหร่ ได้ไปเที่ยว ได้ออกจากบ้าน ได้ทำนู่นทำนี่ พอมานี่ทุกๆอย่างเปลี่ยน หนูไม่รู้จะอธิบายมันยังไงมาก ในสมองในใจหนูมันเป็นความรู้สึกไม่สบายใจ แต่หนูไม่รู้ว่าทำไม ทำไมต้องคิดแบบนี้ อาจจะช่วงนี้ฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงหรือรอบเดือนจะมาหรือเปล่า ช่วงนี้รู้สึกเครียดๆมาก รับอารมณ์ตัวเองไม่ทัน คิดนู่นคิดนี่เยอะแยะไปหมด จะเรียนไหวไหมจะหนักหรือเปล่า เพื่อนจะรำคาญเราไหม จะมีเพื่อนที่รักเราจริงหรือเปล่า อยากดูแลย่า อยากทำแต่ก็ทำไม่ได้ ปัญหาในชีวิตทำไมมันเยอะจัง