ก็คือผมไปเจอเธอที่ร้านเหล้าเเถวๆย่าน บางพลัด ได้คุยกับเธอเเต่เธอไม่ให้เฟสผมเธอบอกว่าถ้าอยากได้ให้ไปหาเอง จนวันหนึ่งผมได้เฟสเพื่อนของเธอผมก็เเอดเธอได้สำเร็จ ตอนนั้นเธอเป็นพนักงานสาวเสริฟน่ารักมาก รอยยิ้มเธอเหมือนดังลาวาที่มาเผาในหัวใจผม ผมคุยกับเธอคนนั้นจนเธอได้เป็นเพื่อนผมเเต่ผมก็ไม่สนิทใจที่จะให้เธอเป็นเเค่เพื่อน ผมพยายามคุยกับเธอทุกวันจนคราวนี้ผมก็ได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมาผมโทรหาเธอน้ำเสียงเธอไพเราะผ่านการสื่อสารทำให้ผมรู้สึกเวลาคุยกับเธอ ก็ อด ที่จะยิ้มไม่ได้ขนาดไม่ได้เห็นหน้า  จนวันสุดท้ายที่เธอทำงานพนักงานเสริฟวันสุดท้ายที่ร้านเหล้าผมก็ได้ไปเจอเขาเขาน่ารักมากจนผม คิดว่าคนเเบบผมไม่คู่ควรกับเขา ได้เเค่เพื่อนก็ดีเเค่ไหนเเล้ว ผมมันเเย่ด้วยเเหละครับโสดมา 6 ปีเเหละเเต่พอมาเจอเธอคนนี้เธอคุยกับผมให้ผมนั้นคิดไปไกลเเสนไกล  ตอนนี้เธอคนนั้นไม่ได้ทำงานที่ร้านเหล้าอีกเเล้ว เเต่เธอเป็นเชฟที่โรงเเรมหรูเเห่งหนึ่งย่าน สาทร เธอบอกว่าเธอเหนื่อยกับงานผมให้กำลังใจตลอด เเต่เธอกลับเห็นผมว่าเป็นเพื่อน เเถมยังมีบอกว่าด้วยว่ามีคนที่ชอบเเล้ว  ผมจะไม่ปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หายไปเเน่นอน ผมจะบอกรักเธอให้ได้เเม้ต้องเสียเพื่อนคนนี้ไปเเต่ผมขอตามใจตัวเอง  เเล้วทุกคนล่ะครับเจอเเบบผมจะทำไง  จาก{ต่อเเดน 8}