คือ ตอนเด็กๆพ่อแม่เห็นพี่ข้างบ้านเรียนเก่งมาก ไม่คบเพื่อน แม่เลย ไม่เคยให้หนูได้เล่นกับเพื่อน ตอนเด็ก หนูโหยหามาก

พอโตมาอีกนิด หนูเริ่มเข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ มีเพื่อนสินท แค่คนเดียว หนูรักเพื่อนคนนี้มาก ตอนนั้นหนูอยู่อนุบาล

จะได้ค่าขนมวันละ 2 บาท หนูจะแบ่งให้เพื่อน วันละ 1 บาท เพราะเพื่อนไม่มีตังกินขนม จนวันนึง

ก็ไม่รู้อะไรดนใจให้กลายเป็นคนขี้ขโมย ไปขโมยขนม ต่อมา ก็สนิทกับเพื่อนอีกคน ไปขโมย ดินสอ ยางลบ

มาแจกเพื่อนในห้อง อยากให้เพือนรัก พอเขารู้ ก็โดนด่าทุกวัน เจ็บปวดไปถึงหัวใจ ไม่มีใครคบ จนต้องย้าย รร จากนั้น

ก็ปรับปรุงตัวใหม่ ตั้งใจเรียน จนสอบได้ที่ 1 ทุกปี จากนั้นไปสอบเข้า โรงเรียน ประจำ ชื่อดังแห่งหนึ่ง ขึ้นชื่อ

ว่าเข้ายากที่สุดในภูมิภาคนั้น อยู่หอใน มีเพื่อน ปกติ จนวันนึง มีเพื่อนคนนึงไม่มีใครคบ เพราะเขาออกจะแปลกๆ

ไม่พูด ไม่จา เหมือนไม่ค่อยแข็งแรง เพื่อนล้อเป็นบ้า โรคจิต ชอบเล่นคัตเตอร์ นางเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ กับโรคพุ่มพวงอ่ะค่ะ

เราสงสาร เลยไปคุยด้วย จากนั้นก็สนิทกัน แต่อยู่คนละห้อง เพื่อนในห้องเราและเขา บอกให้เลิกคบซึ่งกันและกัน แต่ก็ไม่ยอมฟัง

จนถูกทิ้งให้อยู่กัน 2 คน จนวันนึง ทะเลาะกัน เลยอยู่คนเดียว ละมีเพื่อนในห้องเราอีกคนนึง นางถูกเพื่อนคว่ำบาตรมา

จากนั้นก็สนิทกัน เป็นที่รังเกียจของเพื่อนไปพร้อมๆกัน ไปไหนก็จะมีคนแหวกทางให้ 555 สตรองมากค่ะ เดินไปมีแต่คนอี๋ รังเกียจ เจ๊อะ

แต่อยู่มาจน สตรอง ละพอใกล้จะจบ เพื่อนคนนี้ ย้าย รร เนื่องจากมีปัญหาทางบ้าน เราก็อยู่คนเดียว ติดต่อตลอด

ตอนนี้ เราขึ้นปี 1 อยู่ มหาลัย เรารู้สึกไม่อยากมีเพื่อนค่ะ ก็มีคุยๆคนนึง ไม่สนิทมาก แต่ก็แบบ มีกัน 2 คน ก็ไปกับกลุ่มเพื่อนในคณะ

เราเป็นอะไรไม่รู้ รู้สึกแบบ ทำไม เราต้องปั้นหน้ายิ้ม คอยเสนอตัวไปเป็นเพื่อนกับคนอื่นด้วยวะ ทำไมเราต้องไปทางนี้วะ

ในเมื่อเราอยากไปอีกทาง ทำไมเราต้องคอยตามเพื่อนวะ ในเมื่อ เราก็มีความคิดเป็นของตัวเอง แม่ก็ไม่ได้อยากให้มีเพื่อนค่ะ

เราเรียน เทคนิคการพทย์ค่ะ ไม่รู้ จบไปจะมีปัญหาไหม ถ้าเราไม่มีเพื่อน แต่เราทำงานได้นะคะ เราไม่มีปัญหากับใคร

เราแค่ไม่อยากสุงสิงด้วย มีหน้าที่อะไรก็ทำไป ชีวิตส่วนตัว มีแฟนตอนนี้คบได้ 6 ปีละค่ะ แบบ อยากมีแฟนมากกว่า อยากมีคนไปไหนไปส่ง

ไม่บ่น เหมือนเพื่อน ไม่ต้องคอยเกรงใจ ให้เต็มร้อยได้เต็มร้อย เพื่อนเต็มร้อยมีแค่คนเดียวจริงๆค่ะ คือ คนที่ย้าย รร ไป

คือ เราผ่านอะไรมาด้วยกัน เป็นตัวเสนียดของเพื่อนๆมาด้วยกัน เราไม่มีวันทิ้งกันอ่ะค่ะ เราเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย

หนูให้เต็มร้อยค่ะ แต่ไม่อยากให้ใครอีกแล้ว ไม่อยากเจ็บกับคำว่าเพื่อนอ่ะค่ะ หนูผิดปรกติป่ะคะ  

อ้อ หนูเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ แต่หยุดยามานานละค่ะ ^^ ช่วยตอบหนูหน่อยนะคะ ว่าคิดยังไงกันบ้างค่ะ