เรามีความเชื่ออย่างหนึ่งว่า...
หากเราอยากออกเดินทาง
ไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไร
'เราต้องได้ไป'

แล้วถ้าช่วงนั้นอยากไปหลายทริปล่ะ?
วางแพลน จองที่พักไว้ก่อนเลย
ถือเป็นการแก้เคล็ด

แต่ถ้าสุดท้ายแล้วแม่ไม่ให้ไปจะทำยังไง?
ก็ไม่เห็นยาก...
ชวน 'แม่' ไปด้วยซะก็จบแล้ว

ใคร ๆ ก็ไป 'เชียงใหม่'
เพื่อนสนิท ขึ้นเชียงใหม่แทบ อาทิตย์ เว้น อาทิตย์
บ้าไปแล้ว!

คนรอบตัว ต่างลงรูปเชียงใหม่กันอย่างถ้วนทั่ว
มันช่าง...
กระตุ้นต่อม 'ความอยาก' ยิ่งนัก

แต่จะทำยังไงดีล่ะ ก็เพิ่งกลับจากเกาะช้างมาเอง
แบบนี้มีหวังแม่ต้องไล่ออกจากบ้านแหงแซะ

และแล้ว...แผนการบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว
ไหน ๆ ก็ใกล้จะวันแม่แล้วนี่นะ
ในเมื่อถ้าเราไปคนเดียวแล้วแม่ไม่ให้ไป
ครั้นจะชวนเพื่อนไปก็ไม่มีใครว่าง
นี่ล่ะ ทางออกที่ดีที่สุด
นั่นคือการ...
'คุณแม่ ไปเชียงใหม่กัน!'

การพาผู้ใหญ่ไปเที่ยวด้วย
ทำให้เราต้องวางแผนการเดินทางให้ดี
เพราะอาจมีข้อจำกัดหลายอย่าง

การมาเชียงใหม่ครั้งแรก ในหน้าฝน ครั้งนี้
จึงลงหลักปักฐานอยู่ที่ 'ท่าแพ'
เพราะตั้งใจว่าจะพาแม่ตระเวนกราบพระ
และคงเที่ยวในละแวกเขตเมือง ไม่ออกไปไกลมากนัก

เพราะ...
หนึ่ง ไม่ได้ขับรถยนต์มา
และสอง งานนี้แว๊นมอ'ไซด์อย่างเดียวเท่านั้น!

ถึงจะมากับแม่ แต่เราจะไม่ละทิ้งอุดมการณ์การประหยัดงบอย่างเด็ดขาด!!

ตั้งใจขึ้นไหว้ 'พระธาตุดอยสุเทพ' เป็นที่แรก
แต่อย่างที่บอกไป งานนี้เราเน้น แว๊น!
และทางขึ้นดอยสุเทพก็ค่อนข้างชันและสูง...ในระดับหนึ่ง
ระหว่างทางที่ขับมา ด้านหน้ามีมอ'ไซด์ของคนแปลกหน้าสองคน
ให้ได้ขับเป็นเพื่อนไปด้วยกันตลอดทาง
แม้เราจะไม่รู้จักกัน และเห็นหน้าไม่ชัดเจน
แต่นี่แหละนะ 'มิตรภาพระหว่างทาง' ที่ปราศจากเสียง

อะ...อ้าว! เลย!!
ขับเลยพระธาตุดอยสุเทพซะอย่างนั้น

คำเตือน: โปรดมีสติขณะแว๊นด้วยค่ะ

'เลย' แล้ว ก็คงต้อง 'เลย' ตามเลย
ขึ้นไปพระตำหนักภูพิงคราชนิเวศน์ก่อนก็ได้
แล้วค่อยเที่ยวไล่ลงมา
แต่พอถึงพระตำหนักจริง ๆ
ป้าย 'หมู่บ้านชาวม้ง' กลับสะดุดตาแฮะ
ที่สำคัญ ไอ้เราก็ใจง่าย ขับตามสองแถวไปซะอย่างนั้น
เอาน่า ขับต่ออีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร

ข้อดีของการมากับแม่คืออะไรรู้ไหม?
เดาไม่ยากหรอก หึ...
ก็แม่จ่ายไง 55+ (แอบเป็นลูกเลวยังไงไม่รู้)

ที่หมู่บ้านชาวม้งดอยปุย
เขามีให้เช่าชุดพื้นถิ่นลงไปถ่ายรูปที่สวนดอกไม้ด้วยล่ะ
และด้วยความที่แม่เป็นคนเหนืออยู่แล้ว
แถมยังไม่ค่อยได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อย ๆ
ก็เข้าทางแม่เขาล่ะ

เอาเถอะ
ความสุขของแม่ ก็คือความสุขของลูกนั่นล่ะ

มาถ่ายรูปที่สวนดอกไม้
สักพักมีเด็กน้อยเดินเข้ามาหา
'พี่อยากถ่ายรูปกับหนูไหม?'
น้ำเสียงใส ๆ หน้าตาน่ารัก แก้มแดง ๆ กระโปรงบาน ๆ
ด้วยความรักเด็กเป็นทุน
แม่ชวนหนูน้อยมาถ่ายรูปด้วย

สักพักเด็กน้อยอีกสามคนก็เดินเข้ามาสมทบ

ภาพแบบนี้หาได้ยาก
เลยยกโพลาลอยด์ขึ้นมาถ่ายเก็บไว้เป็นความทรงจำ
แถมยกให้เด็ก ๆ คนละรูปไว้เป็นที่ระลึก
สุดท้าย...
'ถ่ายรูปกับหนูต้องให้เงินหนูด้วยนะ'

สายตาแป๋ว ๆ ทั้งสี่คู่นั้น มันช่าง...

เพราะทริปนี้มาในคอนเซ็ปต์
'My Mom and The Secret Garden'
เพราะฉะนั้นเรื่องดอกและไม้จึงสำคัญ
ไหน ๆ ก็ลงทุนเช่าชุดมาทั้งที
มาเป็นม้งสาวหลงสวนซะหน่อยก็คงเข้ากันดี

เพื่อนที่สนิท บุคคลที่ใกล้ชิด หรือใครที่ได้เจอบ่อย ๆ
จะรู้ว่า 'ชอบใส่ชุดเด็กดอยมาก'
ในที่นี้คือ เสื้อผ้าฝ้าย เสื้อม่อฮ่อม กระโปรงเด็กดอยสีสด มาหมด
และมาถึงถิ่นทั้งที ไม่ต้องบอกว่าจะช็อปสะใจขนาดไหน

เสื้อผ้าบนนี้ถูกกว่าข้างล่างมากนัก
ไม่เว้นแม้แต่เครื่องประดับ
แต่ที่เห็นสะดุดตา
ก็คงจะเป็นชุดเด็กดอยตัวน้อย ๆ
และรองเท้าสีสดแสนน่ารักคู่เล็กจิ๋วสำหรับเด็กแรกเกิด

มองไปเห็นเด็กตัวน้อยตัวนิด แก้มยุ้ยสีแดงระเรื่อ
ใส่ชุดพื้นเมืองเดินกันตามทางทั่วไป
ช่างได้บรรยากาศเสียจริง

ว่าแต่...
ทำไมต้องย้อนไปคิดถึงตอนถ่ายรูปเมื่อกี้นะ!