คืองี้ค่ะ จริงๆบุคลิกเราเป็นคนที่ใครก็มองว่าร่าเริง แจ่มใส เป็นคนตลก แต่จริงๆเราก็เป็นแบบนั้นจริงๆนะ
แต่บางครั้งเวลามีเรื่องเครียดหรืออะไรที่มากระทบจิตใจเราเปลี่ยนไปคนละคนเลย
บางวันที่เรานึกเศร้าขึ้นมาก็มีนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวค่ะ แล้วมักจะถามตัวเองว่าทำไมชีวิตชั้นไม่มีความสุขเลย
แล้วเราจะเป็นคนเซนซิทีฟมากเรื่องครอบครัว คือเราอยู่กับแม่ค่ะ แม่เป็นซุปเปอร์มัมมาตั้งแต่เราเป็นเด็ก ตั้งแต่จำความได้ก็คงมีแม่ ยาย ตา ที่คอยดูแลเรามาเป็นอย่างดีตลอด แต่ครอบครัวเราชอบไม่เข้าใจกันค่ะ มีเรื่องให้ต้องเถียงหรือไม่สบายใจกันอยู่บ่อยๆ ทำให่บางครั้งเราท้อมาก เวลาจะปรึกษาอะไรแต่ละอย่างคือเค้าจะไม่ค่อยเข้าใจเราเท่าไหร่ ส่วนใหญ่มักจะได้คำด่ากลับมา แต่เราเข้าใจแม่เรานะ บางทีเค้าต้องแบกรับภาระคนเดียว ทำให้บางเรื่องอาจจะเหนื่อยแล้ว แต่ทุกครั้งเลยค่ะ มาวันนี้เราอยากทำตัวเข้มแข็งมากๆแต่บางทีคนที่เรารักที่สุดยังไม่ค่อยเข้าใจกันเลย บางวันนะอยากพาตัวเองไปไกลๆไม่อยากอยู่แล้ว แต่มันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบค่ะ เราไม่อยากทำให้คนที่บ้านต้องผิดหวัง
แต่ที่รับมือไม่ค่อยได้คือ ความอ่อนแอแล้วก็อารมเศร้านี่แหละค่ะ พอมันมาครอบงำเราไม่อยากทำอะไรเลย ช่วงนี้สามารถร้องไห้ออกมาเหมือนสั่งได้ ใครเคยเป็นคล้ายๆเราบ้างคะ แล้วมีวิธีรับมือหรือแก้ปัญหายังไง