ขออนุญาตท้าวความก่อนนะคะ คือ เราเป็นแม่บ้าน full time ค่ะ ตั้งใจออกมาเองเพื่อเลี้ยงลูก
เรากับสามีอยู่บ้านพ่อกับแม่เราค่ะ ซึ่งทีแรกจะย้ายไปบ้านเค้า แต่ด้วยความไม่สะดวกหลายๆด้าน ทำให้ไม่ได้ไปค่ะ
ทีนี้แรกๆสามีทำงานที่หนึ่งเงินก็พอใช้ดี แต่เค้าตัดสินใจเปลี่ยนงานที่เงินไม่ดีเท่าเดิมแต่ดีต่อสุขภาพ และมีเวลามากขึ้นค่ะ
หลังจากนั้น พ่อแม่เค้าก็เลยเข้ามาซัพพอร์ตค่าผ่อนรถให้ และที่เหลือสามีเราก็ดูแลเองค่ะ (แต่ไม่ต้องดูแลคนอื่นในบ้านเรานะคะ รับผิดชอบแค่เรากับลูก)
เข้าเรื่องนะคะ คือตอนนี้ลูกชายเราขวบกว่าค่ะ กำลังช่างจดช่างจำ เราดูแลเองตลอด เป็นเด็กนมแม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ยังคงจะให้เป็นไปยาวๆจนกว่าเค้าจะเลิกเอง
ทางปู่กับย่าก็แวะเวียนมาหาเรื่อยๆ สัปดาห์ละ 3 ครั้งหรือมากกว่า คือพอมาเราจะหลบฉากให้ทันที ให้มีเวลาส่วนตัวกันเต็มที่ โดยที่เราดูอยู่ห่างๆ แต่เราไม่เคยปล่อยลูกไปบ้านกับปู่ย่าเลยโดยที่ไม่มีเราหรือสามี
ส่วนสาเหตุที่เราไม่ปล่อย เพราะ ... (ขออนุญาตแจงเป็นข้อๆนะคะ)
- เราตั้งใจออกมาเลี้ยงลูกโดยตรง หน้าที่หลักของเราคือดูลูก มีตายาย เป็นกองหนุน ในมุมเรา เราเลยไม่รู้สึกว่าเราอยากพักหรือส่งลูกไปให้ใครดูแลแทน
- เรามีประสบการณ์ตรงหลายครั้ง (ย้ำว่า ไม่ได้เหมารวม และไม่ใช่ทุกครั้งหรือทุกคนนะคะ) ที่เห็นเด็กโตหลายบ้านมักเอาแต่ใจ เดี๋ยวคนนั้นสปอย เดี๋ยวคนนี้ตามใจ กลายเป็นเด็กสอนยาก เราเลยตั้งใจว่าเราจะไม่ให้ลูกเราเป็นแบบนั้น
- ปู่กับย่า มีแนวทางการสอนและเลี้ยงหลานที่ตรงข้ามกับเรามาก เค้าอยากให้ลูกเรากินนมผง / อยากให้เอาไปเข้าเนอสเซอรี่แถวบ้านเค้า / สอนให้หลานตีนั่นนี่หรือทำอะไรที่ดูหยาบในสายตาเรา และที่สำคัญ ปู่กับย่าค่อนข้างพูดคำหยาบค่ะ เช่น ปู่ที่จริงๆรวมๆท่านเป็นคนสุภาพนะคะ แต่กลับมีคำสร้อยที่มักหลุดมาประจำแม้มาที่บ้านเรา คือคำว่า เหี้ยม ไม่มีม.ม้า
- ปู่กับย่าอยู่ในวัยใกล้เกษียณ ยังทำงานค่ะ ท่านไม่ค่อยว่างนัก สามารถเอาหลานไปได้บ้างก็จริง แต่ก็จะดูได้ไม่เต็มที่ ซึ่งจุดนี้เรากังวลพอสมควร เพราะเด็กกำลังซนมาก ทั้งวิ่ง ทั้งปีนป่าย นิ่งแค่เวลานอนเท่านั้นจริงๆ
คือเรารู้นะคะว่าเราหวงลูกเกินไป อาจเพราะตั้งแต่ท้องจนตอนนี้ เราสะสมความรู้สึกที่มีต่อพ่อแม่สามีมามาก คือเคารพค่ะ แต่ก็ไม่ลงรอยนักเพราะแนวทางการเลี้ยงลูก ทำให้เรากลัวการปล่อยลูกไปอยู่กับเค้า คือเราเคยเห็นเค้าเลี้ยงหลานอีกคน ตั้งแต่สมัยเรายังไม่แต่งงานกัน ซึ่งเป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องสามี (สามีเป็นลูกคนเดียวค่ะ)
ตอนนั้นเราเคยบอกแฟนเราว่า เราขอเลี้ยงลูกเองนะ เราไม่อยากเห็นลูกเราโตมาแบบหลาน ซึ่งแฟนก็เห็นตรงกันค่ะ
แต่ในวันนี้วันที่สามีเดินมาคุยซีเรียสกับเราว่า ... เค้าอยากให้ปู่ย่าได้เลี้ยงหลานบ้าง
เราบอกเค้าไปว่าตอนนี้เราไม่พร้อมคุยนะ (งอนกันเรื่องอื่นนิดหน่อย กลัวกลายเป็นพาลแล้วทะเลาะกันใหญ่โตค่ะ)
ประเด็นที่มาขอความคิดเห็นวันนี้ คือเราควรมีความคิดยังไงคะ ใจนึงเราก็รู้ว่าท่านรักหลาน เพราะเป็นหลานคนแรกจากลูกชายคนเดียวของท่าน แต่อีกใจเราก็ไม่โอเคกับคำหยาบ และวิธีการเลี้ยงดูหลานของท่าน
เรารู้สึกว่าการเลี้ยงลูกมันคือการทดลองค่ะ เราไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายแล้วเค้าจะโตมาเป็นคนแบบไหน
แต่สำหรับเรา การทดลองนี้ มันควรทำโดยพ่อกับแม่ หากเราสามารถทำได้เองก็ไม่ควรเป็นคนอื่น
ที่ตั้งกระทู้วันนี้ คืออยากมาขอมุมมองจากแม่ๆพ่อๆท่านอื่นๆ หรือใครที่เคยมีประสบการณ์ มาแนะนำเราทีค่ะ หรือมาเบิกเนตรเราให้เห็นอะไร และขอคำแนะนำว่าเราควรคุยกับสามียังไง ในเมื่อใจเรา เราก็อยากดูแลลูกเองแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ
เรื่องของลูกเรา และปู่กับย่าเค้า รบกวนขอความคิดเห็นค่ะ
เรากับสามีอยู่บ้านพ่อกับแม่เราค่ะ ซึ่งทีแรกจะย้ายไปบ้านเค้า แต่ด้วยความไม่สะดวกหลายๆด้าน ทำให้ไม่ได้ไปค่ะ
ทีนี้แรกๆสามีทำงานที่หนึ่งเงินก็พอใช้ดี แต่เค้าตัดสินใจเปลี่ยนงานที่เงินไม่ดีเท่าเดิมแต่ดีต่อสุขภาพ และมีเวลามากขึ้นค่ะ
หลังจากนั้น พ่อแม่เค้าก็เลยเข้ามาซัพพอร์ตค่าผ่อนรถให้ และที่เหลือสามีเราก็ดูแลเองค่ะ (แต่ไม่ต้องดูแลคนอื่นในบ้านเรานะคะ รับผิดชอบแค่เรากับลูก)
เข้าเรื่องนะคะ คือตอนนี้ลูกชายเราขวบกว่าค่ะ กำลังช่างจดช่างจำ เราดูแลเองตลอด เป็นเด็กนมแม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ยังคงจะให้เป็นไปยาวๆจนกว่าเค้าจะเลิกเอง
ทางปู่กับย่าก็แวะเวียนมาหาเรื่อยๆ สัปดาห์ละ 3 ครั้งหรือมากกว่า คือพอมาเราจะหลบฉากให้ทันที ให้มีเวลาส่วนตัวกันเต็มที่ โดยที่เราดูอยู่ห่างๆ แต่เราไม่เคยปล่อยลูกไปบ้านกับปู่ย่าเลยโดยที่ไม่มีเราหรือสามี
ส่วนสาเหตุที่เราไม่ปล่อย เพราะ ... (ขออนุญาตแจงเป็นข้อๆนะคะ)
- เราตั้งใจออกมาเลี้ยงลูกโดยตรง หน้าที่หลักของเราคือดูลูก มีตายาย เป็นกองหนุน ในมุมเรา เราเลยไม่รู้สึกว่าเราอยากพักหรือส่งลูกไปให้ใครดูแลแทน
- เรามีประสบการณ์ตรงหลายครั้ง (ย้ำว่า ไม่ได้เหมารวม และไม่ใช่ทุกครั้งหรือทุกคนนะคะ) ที่เห็นเด็กโตหลายบ้านมักเอาแต่ใจ เดี๋ยวคนนั้นสปอย เดี๋ยวคนนี้ตามใจ กลายเป็นเด็กสอนยาก เราเลยตั้งใจว่าเราจะไม่ให้ลูกเราเป็นแบบนั้น
- ปู่กับย่า มีแนวทางการสอนและเลี้ยงหลานที่ตรงข้ามกับเรามาก เค้าอยากให้ลูกเรากินนมผง / อยากให้เอาไปเข้าเนอสเซอรี่แถวบ้านเค้า / สอนให้หลานตีนั่นนี่หรือทำอะไรที่ดูหยาบในสายตาเรา และที่สำคัญ ปู่กับย่าค่อนข้างพูดคำหยาบค่ะ เช่น ปู่ที่จริงๆรวมๆท่านเป็นคนสุภาพนะคะ แต่กลับมีคำสร้อยที่มักหลุดมาประจำแม้มาที่บ้านเรา คือคำว่า เหี้ยม ไม่มีม.ม้า
- ปู่กับย่าอยู่ในวัยใกล้เกษียณ ยังทำงานค่ะ ท่านไม่ค่อยว่างนัก สามารถเอาหลานไปได้บ้างก็จริง แต่ก็จะดูได้ไม่เต็มที่ ซึ่งจุดนี้เรากังวลพอสมควร เพราะเด็กกำลังซนมาก ทั้งวิ่ง ทั้งปีนป่าย นิ่งแค่เวลานอนเท่านั้นจริงๆ
คือเรารู้นะคะว่าเราหวงลูกเกินไป อาจเพราะตั้งแต่ท้องจนตอนนี้ เราสะสมความรู้สึกที่มีต่อพ่อแม่สามีมามาก คือเคารพค่ะ แต่ก็ไม่ลงรอยนักเพราะแนวทางการเลี้ยงลูก ทำให้เรากลัวการปล่อยลูกไปอยู่กับเค้า คือเราเคยเห็นเค้าเลี้ยงหลานอีกคน ตั้งแต่สมัยเรายังไม่แต่งงานกัน ซึ่งเป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องสามี (สามีเป็นลูกคนเดียวค่ะ)
ตอนนั้นเราเคยบอกแฟนเราว่า เราขอเลี้ยงลูกเองนะ เราไม่อยากเห็นลูกเราโตมาแบบหลาน ซึ่งแฟนก็เห็นตรงกันค่ะ
แต่ในวันนี้วันที่สามีเดินมาคุยซีเรียสกับเราว่า ... เค้าอยากให้ปู่ย่าได้เลี้ยงหลานบ้าง
เราบอกเค้าไปว่าตอนนี้เราไม่พร้อมคุยนะ (งอนกันเรื่องอื่นนิดหน่อย กลัวกลายเป็นพาลแล้วทะเลาะกันใหญ่โตค่ะ)
ประเด็นที่มาขอความคิดเห็นวันนี้ คือเราควรมีความคิดยังไงคะ ใจนึงเราก็รู้ว่าท่านรักหลาน เพราะเป็นหลานคนแรกจากลูกชายคนเดียวของท่าน แต่อีกใจเราก็ไม่โอเคกับคำหยาบ และวิธีการเลี้ยงดูหลานของท่าน
เรารู้สึกว่าการเลี้ยงลูกมันคือการทดลองค่ะ เราไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายแล้วเค้าจะโตมาเป็นคนแบบไหน
แต่สำหรับเรา การทดลองนี้ มันควรทำโดยพ่อกับแม่ หากเราสามารถทำได้เองก็ไม่ควรเป็นคนอื่น
ที่ตั้งกระทู้วันนี้ คืออยากมาขอมุมมองจากแม่ๆพ่อๆท่านอื่นๆ หรือใครที่เคยมีประสบการณ์ มาแนะนำเราทีค่ะ หรือมาเบิกเนตรเราให้เห็นอะไร และขอคำแนะนำว่าเราควรคุยกับสามียังไง ในเมื่อใจเรา เราก็อยากดูแลลูกเองแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ