เรื่อง ก็ตามหัวข้อเลยคะ คือขอบอกก่อนนี้คือเมลของแฟนยืมของแฟนมา ไม่ใช่เมลของเจ้าของที่จะโพสเรื่องนี้ เข้าเรื่องกันดีกว่าคะ ก่อนจะเข้าเรื่องขอพูดนิดหนึ่งคะโดยส่วนตัวแล้วเราไม่คิดว่าตัวเองสวยแล้วไม่ได้บอกว่าตัวเองสวย เราเป็นคนธรรมดานี่แหละคะ ที่มีความฝันเหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไป ก่อนจะมาระบายในพันทิปคิดเผื่อใจเอาไว้แล้วคะว่าต้องมีคนมาต่อว่าหรือมาแสดงความคิดเห็นไม่ว่าจะทางบวกหรือทางลบ ทุกคนสามารถแสดงความคิดเห็นได้เราไม่ว่าเพราะ เราเอามาลงให้ทุกคนได้แสดงความคิดเห็นอยู่แล้ว และสิ่งที่จะเอามาลงไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรกับคืนมาแค่อยากเอามาระบายเผื่อมีคนเหมือนเราบ้าง ก็เท่านั้นเอง ก่อนจะอ่านเรื่องในรูปเค้าขอเล่ารายระเอียดตรงนี้ก่อน ข้อความอาจจะพิมพ์ตกหล่นไปบ้างขออ๓ัยมา ณที่นี้ เค้าไม่สามารถโพสรูปพร้อมอธิบายได้เนื่องจากทำไม่เป็นพึ่งตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก พูดนอกเรื่องมาเยอะละพูดในเรื่องบ้างดีกว่า เริ่มเลยคะ คือเราอะเป็นนักศึกษาธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีความไฝ่ฝันที่จะเป็นนางแบบ แต่ หน้าตาเราก็ได้ไม่ได้สวยจนเป็นนางแบบได้ แต่เค้าเป็นคนที่กล้าแสดงออก มีความมั่นใจ เค้าว่าเค้ามีทักษะในการเดินแบบไม่น้อยกว่าคนอื่นเช่นกันนะมั้ง เค้าถึงกล้าที่จะไปเดินตามฝันของตัวเองโดยการเริ่มประกวด เข้ารอบบ้างไม่เข้ารอบบ้างก็ว่ากันไป เค้าสนใจแต่เวทีนางแบบอย่างเดียวเลย ไม่ค่อยสนใจการประกวดนางงามสักเท่าไหร่ แต่ก็เริ่มที่จะประกวดนางงามบ้างละ เวทีนางงาม ณ ที่นี้ก็ต้องออกแนวนางแบบเช่นกัน นางงามอย่างนางนพมาสก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เพราะเป็นคนที่เดินเร็ว เดินช้าไม่เป็น เวทีแรกที่เค้าาขึ้นอะเป็นเวทีของจังหวัด ในรูปเค้าก็พิมไว้ละแต่ของเล่ารายระเอียดก่อนเพราะในรูปอธิบายได้ไม่เยอะ คะต่อนะคะ เวทีแรกเป็นเวทีของจังหวัดเค้าก็ขึ้นประกวดด้วยความมั่นใจแล้วก็งัดความสามารถของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่เท่าที่ตัวเองจะสามารถสะกดสายตากรรมการได้ และแล้วเค้าก็ได้เข้ารอบ10คนสุดท้ายดีใจนะ ดีใจมาก ถึงจะไม่ชนะที123ก็ตาม เค้าก็ดีใจมากละเพราะถือว่าเป็นประสบการณ์ของเราเลย พอสิ้นสุดจากเวทีนี้เค้าก็ลองขึ้นเวทีใหญ่เลยแหละ เค้าไปขึ้นเวที miss grandล้านนาของจังหวัดเช่นกัน ประเด็นที่อึดอัดใจมานานอยู่ตรงนี้แหละ คือเค้าบอกตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วใช่มะว่าเค้าอยากเป็นนางแบบและเวทีนี้เขาสามารถช่วยทำให้เราไปถึงความฝันได้ เราก็ทำหน้าที่อย่างตั้งใจและเต็มใจ ในวันคัดเลือกตัวเราตื่นเต้นมากเกือบดึงสติตัวเองไม่อยู่ สุดท้ายความตื่นเต้นและความมั่นใจก็ค่อยๆลดลง ลดลงมาเรื่อยๆ เพราะอะไรนั้นหรอ จะว่าเราโทษช่างแต่งหน้าทำผมและก็ชุดก็ได้นะ เค้าคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของความมั่นใจของเราอะแหละ คือเค้านึกว่าพี่เลี้ยงของเราอะที่เอาตัวเราไปนึกว่าเขาจะช่วยเราได้ในเรื่องของการจัดหาเสื้อผ้าช่างแต่งหน้าให้เราเป็นอย่างดี ขอโพสก่อนละกันเดี๋ยวจะมาเล่าต่อพร้อมกับรูปภาพ