สวัสดีค่ะ เราเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาๆคนหนึ่งที่พ่อแม่คาดหวังไว้สูงมาก กรอกหูเราทุกวันเรื่องมหาลัย เรื่องที่เรียนพิเศษ แล้วเราแค่พึ่งขึ้นม.ปลายแต่ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเหนื่อยอย่างงี้ ชีวิตม.ปลายไม่ได้เป็นเหมือนที่คิดเอาไว้เลย ทุกคนบอกชีวิตม.ปลายคือสิ่งที่สบายที่สุดแล้วบอกว่าให้ใช้ชีวิตให้คุ้ม แต่เรารู้สึเหมือนว่ามันไม่ใช่อย่างที่บอกเอาไว้หรือเป็นเพราะพ่อกับแม่ของเราคาดหวังกับเรามากจนเรากดดันตัวเอง เราเริ่มเรียนพิเศษตั้งแต่ขึ้นม.ปลายโดยที่แม่เป็นคนหา จัดการไว้ให้หมด เรามีหน้าที่ไปเรียนอย่างเดียว วันธรรมดาเราจะมีเรียนตั้งแต่ 4.30-20.00 แล้วที่รรที่เราเรียนอยู่เรียนทั้งหมด 7 คาบ เลิกเรียน 3.30 แล้วเราต้องรีบนั่งรถไปเรียนต่อให้ทันภายใน 1 ชม แล้วก็ต้องกินข้าวอีกด้วย เราเรียนอย่างงี้เกือบทุกวัน ยกเว้นวันศุกร์ไม่เรียนกับวันอังคาร วันอังคารเราเรียนพิเศษที่รรเลิก 6 โมง เลยไม่ได้ไปเรียนต่อ ส่วนวันพฤหัสเราก็มีเรียนที่รรแต่เลิก 5.00 (ความจริงเลิก 5.30 แต่ออกไปก่อน) เลยนั่งรถไปเรียนต่อ ที่เรียนพิเศษจะเริ่มเรียนอีกทีตอน 5.45 แล้วเราก็ต้องกินข้าวบนรถ ทำทุกอย่างบนรถ ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปเรียนแต่เรียนอีกที่แล้วที่นั่นเป็นติวเข้ามหาลัยเรียนตั้งแต่ 9.00-17.00 แต่ไม่ได้เรียนทุกอาทิตย์เรียนตามคอสที่เปิด บางทีเราก็อึดอัก อิจฉาเพื่อนที่ไม่ต้องเรียนเยอะขนาดนี้แล้วมีเวลาไปเที่ยว แต่ของเราพอเลิกแล้วก็กลับบ้านไม่มีโอกาศได้ไปไหนต่อเลย เราก็เข้าใจว่าพ่อแม่ก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สึดให้ลูก แต่บางทีเคยคิดบ้างมั้ยว่ามันก็กดดันลูกมากไป

ช่วยบอกเราทีว่าเราควรทำยังไงกับชีวิตตัวเองตอนนี้ เราเหนื่อยมาก ท้อทั้งๆที่มันพึ่งเริ่ม ร้องไห้ไปหลายรอบ อยากจะบอกพ่อกับแม่แต่ก็กลัวว่าท่านจะเสียใจที่มีลูกไม่ได้เรื่องอย่างเรา🙏